Το ραντεβού είχε κλειστεί για τις 10:00 το πρωί, για καφέ και κουβέντα, με όποια από τα μέλη του ΚΑΠΗ θα βρίσκονταν εκεί. Να μιλήσουμε για την εμπειρία τους στο ΚΑΠΗ της Νέας Πεντέλης, για αναμνήσεις από τα ταξίδια τους και για τις αγωνίες του αύριο.
Μετά τις αναγκαίες συστάσεις, προχωράμε στο… παρασύνθημα, με την κ. Καλλιόπη ν’ ανοίγει τη συζήτηση: «Το ΚΑΠΗ το είδαμε από την αρχή σαν το στέκι μας. Είναι η φωλιά μας. Ερχόμαστε, βρίσκουμε την παρέα μας, συζητάμε τα προβλήματά μας, πίνουμε το καφεδάκι μας και το ουζάκι μας μερικές φορές, αλλά από τότε που σταμάτησε το “πουλμανάκι”, έχουμε αρχίσει να κλεινόμαστε πάλι στο σπίτι μας».
Ο λόγος για το λεωφορείο που μετέφερε τους ηλικιωμένους το πρωί και το μεσημέρι από και προς το ΚΑΠΗ, γιατί ως γνωστόν η Νέα Πεντέλη είναι μια περιοχή με δυσκολίες στη μετακίνηση για όσους δεν έχουν αυτοκίνητο. Δυστυχώς, όμως, η σύμβαση για έναν οδηγό «κόπηκε» φέτος από το υπουργείο Εσωτερικών, με αποτέλεσμα οι ηλικιωμένοι της Νέας Πεντέλης να διαμαρτύρονται.
Ένα δεύτερο ζήτημα, όπως μας λένε, έχει να κάνει με την έλλειψη γιατρών και κυρίως με τη συνταγογράφηση των φαρμάκων τους. Ο ένας και μοναδικός γιατρός που έρχεται στο ΚΑΠΗ «γράφει» μόνο συνταγές του Δημοσίου κι έτσι είναι αναγκασμένοι να μπαίνουν στην αναμονή των ραντεβού στο ΙΚΑ και να κάνουν ακόμα και μήνες να γράψουν τα φάρμακά τους.
Η πρόεδρος του ΚΑΠΗ Ελένη Κωνσταντοπούλου, που είναι παρούσα στη συζήτηση, εξηγεί ότι οι επανειλημμένες οχλήσεις της προς το ΙΚΑ έχουν πέσει στο κενό κι αναρωτιέται, πώς είναι δυνατόν οι όμοροι Δήμοι των Μελισσίων και της Πεντέλης να έχουν τρεις και τέσσερις γιατρούς στο ΚΑΠΗ;
Το κλίμα, ωστόσο, αλλάζει τελείως όταν τους ζητάμε να μας μιλήσουν για τις εκδηλώσεις του ΚΑΠΗ. Εκδρομές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, θέατρο, μουσική, επισκέψεις σε μουσεία, συναυλίες με τη χορωδία, θαλάσσια μπάνια, μαζώξεις με ούζο και μεζέ.
«Το ΚΑΠΗ Νέας Πεντέλης είναι πρώτο σε εκδηλώσεις, πρώτο στον χορό και πρώτο στο ουζάκι», λέει ο κ. Νίκος, πειράζοντας τα «κορίτσια» της παρέας που χορεύουν στις εκδρομές, φωνάζοντας τόπο στα νιάτα και το σκάνε από τις επισκέψεις στα μουσεία για να πάνε για ουζάκια.
Τα «κορίτσια» δεν το αρνούνται και δηλώνουν ευτυχείς που έχουν καταφέρει στο… γέρμα τους να δουν τόσα όσα δεν είχαν δει σε όλη τους τη ζωή. «Πριν αρχίσω να έρχομαι στο ΚΑΠΗ, είχα πάει μόνο μέχρι τον Βόλο και τώρα έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα κι έχω κάνει πολλά ταξίδια στο εξωτερικό», λέει η κ. Ελένη.
Με ενθουσιασμό μιλάνε και για τη συμμετοχή τους στα προγράμματα Διά Βίου Μάθησης του υπουργείου Παιδείας, όπου παρακολούθησαν μαθήματα λαογραφίας, ιστορίας της τέχνης, διατροφής.
Πάνω απ΄ όλα, όμως, είναι η συντροφιά και το μοίρασμα των πειραγμάτων και των συναισθημάτων. «Στο ΚΑΠΗ ξαναγεννήθηκα. Μερικές φορές ξεχνάω πόσο χρονών είμαι», λέει η κ. Καλλιόπη…
Η συγκίνηση φέρνει δάκρυα στα μάτια και για να διασκεδάσουμε την κατάσταση ρωτάμε τη γνώμη του κ. Νίκου για τη χορωδία του ΚΑΠΗ. «Τα κορίτσια έχουν ωραίες φωνές, ωραία φορεσιά και ωραίο χαμόγελο», μας απαντά με καμάρι.
Κι εκεί κάπου το μυαλό τους φεύγει στο επόμενο ταξίδι, στο Παρίσι και στις διακοπές του φθινοπώρου, με τα εισιτήρια του Κοινωνικού Τουρισμού.
