Η πρώτη πληροφορία που μας κίνησε το ενδιαφέρον, ώστε να επισκεφθούμε το Κέντρο Ημέρας στα Μελίσσια, αφορούσε στην εκδήλωση «Τρίποντο στην Τρέλα», στο πλαίσιο του 1ου Φεστιβάλ Ψυχικής Υγείας.
Ρεπορτάζ: Κατερίνα Καρύγιαννη
Το οργάνωσε η ΕΠΑΨΥ (Εταιρεία Περιφερειακής Ανάπτυξης & Ψυχικής Υγείας), η οποία έχει την ευθύνη ίδρυσης και λειτουργίας υπηρεσιών ψυχικής υγείας, μεταξύ των οποίων και του Κέντρου Ημέρας στα Μελίσσια.
Αναμφισβήτητα μοιάζει λίγο συγκεχυμένο. Ακόμα χειρότερα, μοιάζει να μη μας αφορά: Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας, Δομές, Σύλλογοι Οικογενειών για την ψυχική υγεία…
Χρειαζόμαστε -κακώς ενδεχομένως- κάτι να μπορούμε να το αγγίξουμε, κάτι πιο ζωντανό πίσω από τις μακροσκελείς και τόσο πολιτικά ορθές επωνυμίες.
«Το τρίποντο στην τρέλα», το τουρνουά μπάσκετ που έγινε με μεγάλη επιτυχία στις 12 Ιουνίου στο γυμναστήριο «Σπύρος Λούης», με τη χορηγία και της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ, έδωσε κάτι πιο χειροπιαστό.
Όταν εκατοντάδες πολίτες αψηφώντας τη ζέστη και τις τηλεοπτικές μεταδόσεις του Μουντιάλ, βρέθηκαν στις εξέδρες του γηπέδου για να παρακολουθήσουν το τουρνουά, να θαυμάσουν τους βετεράνους μπασκετμπολίστες της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ και να χειροκροτήσουν την προσπάθεια των άλλων τριών ομάδων, των παλαιμάχων του Γυμναστικού Συλλόγου Αμαρουσίου, της ομάδας της MARFIN EGNATIA BANK και της ΕΠΑΨΥ UNITED, τότε μπορείς να ισχυριστείς ότι έχεις καταφέρει να στείλεις ένα μήνυμα κατά της προκατάληψης που περιβάλλει τους ψυχικά νοσούντες.
Και όταν κάτι γίνεται τόσο απτό, όπως συνέβη με το «Τρίποντο στην τρέλα», νιώθεις την ασφάλεια να πας πιο κοντά, να μάθεις περισσότερα. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ανάγκη αυτή τη μικρή ώθηση για να φτάσουμε μέχρι την πόρτα του Κέντρου Ημέρας στα Μελίσσια.
Όση ώρα περιμέναμε να ολοκληρωθεί η καθιερωμένη πρωινή συνάντηση του επιστημονικού προσωπικού, άρχισαν να φτάνουν και οι νέοι που συμμετέχουν στο πρόγραμμα ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης του Κέντρου.
Τους συναντήσαμε λίγη ώρα αργότερα, στην πίσω αυλή του Κέντρου, να πίνουν το καφεδάκι τους, να κάνουν ένα τσιγάρο και να λένε διάφορα. Λόγω γενικής απεργίας, το ημερήσιο πρόγραμμα χρειάστηκε να μεταβληθεί ελαφρώς.
Ένας κόσμος δίπλα μας…
Μόνο τρεις κατάφεραν να φτάσουν μέχρι το Κέντρο: Η Αναστασία, ο Νικηφόρος και ο Ανδρέας. Μετά από μια μικρή «διαβούλευση» με τη δασκάλα της κηπουρικής και ανθοκομίας, ο Νικηφόρος και Ανδρέας συμφώνησαν να φυτέψουν μερικά μυρωδικά στον κήπο και να μας επιτρέψουν να τους παρακολουθήσουμε με τον φωτογραφικό μας φακό, όσο πιο διακριτικά γινόταν.
Η κ. Ντίνα φέρνει τη λεβάντα, το βασιλικό και το θυμάρι. Εξηγεί τη διαδικασία και κεντρίζει τη φαντασία τους λέγοντας πόσο χρήσιμα θα τους φανούν τα μυρωδικά στα μαθήματα μαγειρικής.
Την ακούνε, συμμετέχουν, σίγουρα όμως η κηπουρική δεν είναι το αγαπημένο τους. Είναι προφανές, γι’ αυτό και το ερώτημα προκύπτει αβίαστα: «Ποιο είναι λοιπόν το αγαπημένο σας από όλες τις δραστηριότητες του Κέντρου;» Εξίσου αβίαστα έρχεται και η απάντηση: «Η αφήγηση»: Η υπεύθυνη διαβάζει μια ιστορία και ο καθένας από τους συμμετέχοντες στην ομάδα γράφει σχόλια και παρατηρήσεις για όσα άκουσε. Ίσως ξαναγράφει την ιστορία με τα δικά του λόγια.
«Ανδρέα ποια είναι η αφήγηση που θυμάσαι;» «Το δουλικό. Ένα παραμύθι για ένα κοριτσάκι που πήγε να δουλέψει δουλικό σε ένα αρχοντόσπιτο. Έστειλε στους δικούς της δώρο μια μικρή χαρτοπετσέτα, γιατί στο χωριό της δεν ήξεραν τι είναι χαρτοπετσέτα. Ήταν η εποχή που οι γυναίκες ήταν δούλες».
