Και συνεργασία με την Εκκλησία!
Οι απόψεις βέβαια επ’ αυτού διίστανται, μιας και ο αντιδήμαρχος επί Οικονομικών & Διοικητικών Θεμάτων Γιώργος Καρβουνάκης διευκρίνισε, απαντώντας στην εφημερίδα μας, ότι το μόνο που υφίσταται είναι πρόταση -από το 1991- της διοικούσας επιτροπής της οικονομικής υπηρεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδας, να παραχωρήσει την έκταση στον Δήμο με αντάλλαγμα την εκμετάλλευση κάποιων ταφικών τετραγώνων και κάποιων καταστημάτων που θα έφτιαχνε ο Δήμος πέριξ του νεκροταφείου(!)
Η πρόταση, ωστόσο, δεν υλοποιήθηκε, άρα ούτε το παραχωρητήριο. Πιθανόν, σημειώνουμε εμείς, να ανοίγει ο δρόμος να υλοποιηθεί τώρα.
«Επιπόλαιη πρόταση»
«Για επιπόλαιη και μη επεξεργασμένη πρόταση από την Περιφέρεια» έκανε ο λόγο ο επικεφαλής της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ Δημοσθένης Παπακωνσταντίνου, απαντώντας σε σχετικό ερώτημα της «Α», σημειώνοντας ότι «το κοιμητήριο δεν μπορεί παρά να παραμείνει στη θέση του και συγχρόνως να επιδιωχθεί, σε συνεργασία πιθανόν με τους γειτονικούς “καλλικρατικούς” δήμους, να φτιαχτεί ένα σύγχρονο κοιμητήριο που θα πληροί τις αναγκαίες προδιαγραφές και σίγουρα θα διαθέτει μελέτη περιβαλλοντικών όρων».
«Να δοθεί πολιτική λύση»
Πολιτική λύση στο θέμα ζητά και ο επικεφαλής του συνδυασμού ΜΕΛΙΣΣΙΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΜΑΖΙ Νίκος Τόλιος, μιας και πρόκειται για πολυσύνθετο θέμα. «Δεν μπορεί να είμαστε όμηροι του δασαρχείου, του κράτους και της Περιφέρειας», δήλωσε χαρακτηριστικά.
«Πώς εισέπρατταν;»
Την άποψη ότι «η πόλη έχει ανάγκη από ένα κοιμητήριο που δεν θα είναι σε ομηρία» εξέφρασε και ο επικεφαλής της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ Τάσος Καρατζής, τονίζοντας ωστόσο ότι συνιστά θέμα το πώς οι διοικήσεις του Δήμου εισέπρατταν τόσα χρόνια από την εκμετάλλευση του νεκροταφείου.
Ζητείται λύση
Σε κάθε περίπτωση, είναι εκπληκτική η καθυστερημένη παρέμβαση της Πολιτείας, όσο βέβαια και συνολικά η «ιστορία» του εν λόγω κοιμητηρίου, το οποίο μετρά 20 και πλέον χρόνια αυθαίρετης λειτουργίας.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, οι Μελισσιώτες έθαβαν τους νεκρούς τους στο κοιμητήριο του Αμαρουσίου. Τότε, ανταποκρινόμενοι στο αίτημα των πολιτών για ένα κοιμητήριο στην πόλη τους -δίκαιο αίτημα, δεν χωρεί αμφιβολία- οι τοπικοί άρχοντες, με τη σύμφωνη γνώμη όλων των δημοτικών παρατάξεων της εποχής, προχώρησαν «πραξικοπηματικά» στη δημιουργία του εν λόγω κοιμητηρίου. Λέμε «πραξικοπηματικά», γιατί στην ουσία το κοιμητήριο Μελισσίων ιδρύθηκε εν μια νυκτί και αναπτύχθηκε ουσιαστικά σε καταπατημένη δασική έκταση, που δεν ήταν ιδιοκτησία του Δήμου, χωρίς να πληροί προφανώς καμία προδιαγραφή σύγχρονου κοιμητηρίου και σαφώς χωρίς περιβαλλοντική μελέτη. «Είναι προφανές ότι όλα τα λύματα του νεκροταφείου στραγγίζουν στον υδάτινο ορίζοντα», σημειώνει χαρακτηριστικά ο επικεφαλής της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ Δημοσθένης Παπακωνσταντίνου.
Είναι άξιο λόγου ότι όλα αυτά τα χρόνια όχι μόνο συνεχίστηκε αδιάλειπτα η λειτουργία του κοιμητηρίου, αλλά επιπλέον και παρά το γεγονός ότι η έκταση δεν ανήκει στον Δήμο, οι διοικήσεις του εισέπρατταν από την εκμετάλλευσή του, δηλαδή από την πώληση τάφων.
Δεν είναι διόλου της παρούσης, αλλά έχει μια σημασία να αναφέρουμε ότι το τίμημα για έναν τάφο στο κοιμητήριο Μελισσίων ξεκινά από 8.500 ευρώ και φτάνει τις 32.000(!), αν το «οικόπεδο» είναι μεγάλο και βρίσκεται στις θέσεις-«φιλέτα» του κοιμητηρίου.
Επιπλέον, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι την υιοθετούμε- μια καταγγελία που τουλάχιστον δύο φορές έχει γίνει στο Δημοτικό Συμβούλιο Πεντέλης από τον ανεξάρτητο δημοτικό σύμβουλο Λεωνίδα Λάζο, για κύκλωμα μεσαζόντων που λυμαίνεται την αγωνία των πολιτών να εξασφαλίσουν μια θέση στο κοιμητήριο.
Πώς θα ξεμπλέξει το κουβάρι του παραλόγου; Άγνωστο. Ακόμα και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αν η έκταση παραχωρηθεί στον Δήμο, το θέμα της νομιμότητας παραμένει ανοιχτό, δεδομένου ότι η έκταση είναι δασική και κηρυγμένη αναδασωτέα. Μια νομοθετική ρύθμιση που θα νομιμοποιεί εν λειτουργία κοιμητήρια σε δασικές εκτάσεις, αντιμετωπίζει μεν το θέμα σε πρώτο επίπεδο, αλλά μάλλον ανοίγει τον «ασκό του Αιόλου», ειδικά σε μια περίοδο που η κυβέρνηση επιχειρεί να βάλει τάξη στα δασικά.
