Γ. Η τοποθεσία του Νοσοκομείου.
Εκτιμούμε πως έχουν βάση όλα τα παραπάνω. Δεν μπορούμε όμως να μην αναφέρουμε και τη φήμη που κυκλοφορεί, όχι αδικαιολόγητα με όσα έχουμε υποστεί, πως αφενός κανένα μεγάλο Νοσηλευτικό Ίδρυμα δεν ήθελε την ευθύνη αλλά αφετέρου, ως μία επιπλέον ευκαιρία να απαξιωθεί ακόμα περισσότερο το Νοσοκομείο, αφού παρά το «ζόρισμα», η επιδίωξη της πολιτικής ηγεσίας παραμένει το λουκέτο στο Φλέμιγκ (που ευτυχώς αντιστέκεται…).
3. Έχει γίνει η κατάλληλη προετοιμασία;
Παρά τα σοβαρά προβλήματα του Νοσοκομείου, η ετοιμότητα είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Η προετοιμασία του χώρου έχει ολοκληρωθεί, υπάρχουν τα απαραίτητα μέσα προστασίας του προσωπικού και τα αναγκαία υλικά νοσηλείας. Η ενημέρωση και η εκπαίδευση του εμπλεκόμενου προσωπικού είναι επίσης πολύ καλή και συνεχής.
Το επίπεδο αυτό, μέσα στη γενικότερη διάλυση που επικρατεί σ’ όλα τα δημόσια Νοσοκομεία και ιδιαίτερα στο «λαβωμένο» Αμαλία Φλέμιγκ που επιμένει να στέκεται στα πόδια του και να νοσηλεύει όλο και περισσότερους ασθενείς, δεν οφείλεται βέβαια σε τίποτα «υψηλούς σχεδιασμούς». Σας διαβεβαιώνουμε γι’ αυτό.
ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ, ΣΤΟ «ΤΡΕΞΙΜΟ», ΣΤΗΝ ΕΜΕΙΡΙΑ, ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΤΩΝ ΕΓΑΖΟΜΕΝΩΝ. ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΔΕ ΣΤΟ ΙΑΤΡΙΚΟ, ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ.
(Αναφερόμαστε στο Φλέμιγκ, καθώς το κύριο «σώμα» της ομάδας αποτελείται από εργαζόμενούς του. Θα ήταν όμως λάθος να μην συμπεριλάβουμε στην παραπάνω αναφορά και τους συνάδελφούς μας από το «Σισμανόγλειο» που συμμετέχουν).
Επισημαίνουμε πως η προετοιμασία και η εκπαίδευση πρέπει να συνεχιστεί ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΕΚΤΑΘΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ (πέρα από τους άμεσα εμπλεκόμενους) ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟ, ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΑΣΦΑΛΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ ΣΩΣΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ.
4. Υπάρχει αντικειμενικός κίνδυνος για το προσωπικό, τους ασθενείς και την κοινότητα;
Πρόκειται για το ερώτημα στο οποίο καταλήγει κάθε σχετική αναφορά για την αντιμετώπιση του EBOLA.
Μεταφέροντας τη γνώμη των ειδικών, απαντούμε πως η ασφάλεια της αντιμετώπισης πιθανού περιστατικού είναι στο ανώτερο δυνατό επίπεδο. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει όλα όσα αναφέραμε παραπάνω αλλά και τη συμμόρφωση στα διεθνή stadards που αντανακλούν όση γνώση υπάρχει για τα χαρακτηριστικά του ιού.
Μπορούμε να αποκλείσουμε το «τυχαίο», το «ατύχημα»; ΟΧΙ δεν μπορούμε αλλά οι πιθανότητες είναι πολύ λίγες.
Όμως, αντίθετα με τη συνομωσιολογία που πλανιέται, ξέρουμε αρκετά για την προστασία μας, αν και όχι ακόμα για τη θεραπεία καθ’ εαυτή. Το πιθανότερο μάλιστα είναι πως και η γνώση που θα αποκτήσουμε στο μέλλον, δεν θα αλλάξει τα μέτρα προστασίας που ήδη παίρνονται. Αυτό σημαίνει πως οι επιπτώσεις ενός «ατυχήματος» θα περιοριστούν άμεσα σε ένα στενότατο κύκλο και δεν θα επηρεάσουν κανένα από τους μη άμεσα εμπλεκόμενους.
Τέλος, θέλουμε να θέσουμε στη Διοίκηση (σε κάθε επίπεδο) ορισμένα ερωτήματα τα οποία νομίζουμε πως πρέπει να απαντηθούν άμεσα.
1. Το προσωπικό που απασχολείται ήδη στην ομάδα, που θα μπει ή έχει μπει σε πρόγραμμα ετοιμότητας, που αναλαμβάνει όλη την επικινδυνότητα και την ευθύνηπως θα αποζημιωθεί; Καθώς κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό ρωτάμε ευθέως: Έχει ανακαλυφθεί ο τρόπος; Ή μήπως πρέπει να μείνουν απλήρωτοι;
2. Δεδομένου ότι οι συνάδελφοι που εμπλέκονται, ταυτόχρονα δουλεύουν κανονικά στα τμήματα τις βάρδιές τους και σε ενδεχόμενο περιστατικό θα δεσμευτούν ΟΛΟΙ,πώς θα αντιμετωπιστεί η έλλειψη του προσωπικού που θα προκύψει; Το προσωπικό είναι τόσο λίγο που έστω και ένας άνθρωπος να λείψει τα τμήματα δεν θα μπορούν να βγάλουν βάρδιες. Αυτό δεν αντιμετωπίζεται παρά μονάχα με ένα τρόπο: Να ενισχυθεί το Νοσοκομείο με το απαραίτητο προσωπικό και να σταματήσουν οι ρουσφετολογικές μετακινήσεις. (Με «EBOLA», ή χωρίς…)
3. Εκτιμούμε πως ο χώρος που πρέπει να επιλέγεται για τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει πρωτίστως να είναι επαρκής από την άποψη των προδιαγραφών, δηλαδή της ασφάλειας, κάτι το οποίο όντως συμβαίνει στην περίπτωσή μας. Πρέπει όμως να είναι και τέτοιος που να μην επιβαρύνει ψυχολογικά εργαζόμενους και κοινότητα και να εμπεδώνει το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών. Από αυτή την άποψη θεωρούμε πως αγνοήθηκε η προφανής επιλογή της Πτέρυγας Μπόμπολα, η οποία και εξοπλισμένη είναι και καλύπτει κάθε προδιαγραφή ασφάλειας αλλά και χωροταξικά δεν προκαλεί «ανησυχία». Δεν θεωρούμε πως «ξέφυγε» από την Διοίκηση. Απλώς η ανάγκη να περάσει η ιδέα του κλεισίματος, πρυτάνευσε της ανθρώπινης ανάγκης. Εδώ, σου λέει, προσπαθούμε να αδειάσουμε και να κλείσουμε την Πτέρυγα ένα χρόνο τώρα, θα ανοίξουμε πάλι δουλειές;
Μιας όμως και αρχίσαμε με ερωτήματα, ας θέσουμε μερικά ακόμα. Αυτή τη φορά όχι μόνο στη Διοίκηση και στην ηγεσία αλλά σε κάθε καλόπιστο άνθρωπο. Σε όλους.
Θυμόμαστε, πέρυσι, λίγο πριν τα Χριστούγεννα τον τότε Υπουργό Υγείας κ. Γεωργιάδη, εξοργισμένο, να μας πληροφορεί πως «αν δεν το καταλάβατε το Φλέμιγκ είναι δεύτερης ταχύτητας», δεν είναι πλέον κανονικό Νοσοκομείο και άλλα τέτοια. Ήταν τότε που μας αποκάλεσε τεμπέληδες.
Πώς λοιπόν σήμερα έρχεται να εκτιμήσει την «εμπειρία» και το υψηλό επίπεδο του προσωπικού;
