Αποφεύγω να εξιστορώ ιστορίες ζώων, γιατί πάντα προκαλώ… βρύσες από δάκρυα! Αλλά αυτή τη φορά δε γίνεται αλλιώς, αφού πρόκειται για μια εξαιρετική προσωπικότητα, ένα φαινόμενο αξιοπρέπειας, αλλά και αντοχής. Ο μόνος που τον λύγισε ήταν ο παντοτινός νικητής…
Η γνωριμία μας έγινε σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Εκείνος ξεχάστηκε από την γυναίκα που ήταν επιφορτισμένη με το τάισμά του (παλινόστησε…) και προοριζόταν για πρόωρη «αποχώρηση», με αιματολογικό αποτύπωμα… μακαρίτη! Τον… απαγάγαμε και τον εμπιστευτήκαμε στα χέρια του γιατρού. «Ούτε 50% πιθανότητες επιβίωσης δεν του δίνω», ήταν η απαισιόδοξη διάγνωση…
Δυο μόλις μέρες αργότερα, ο τότε «Κανέλος» με περίμενε όρθιος στο κλουβί της φιλοζωικής. Με αντιμετώπισε ελαφρώς επιφυλακτικά και δεν έφαγε το μεζέ που του πρόσφερα. Την επομένη μου κούνησε ουρά και καταβρόχθισε ό,τι είχα μαζί μου! Ήταν η αρχή μιας μοναδικής σχέσης…
Με το νέο του όνομα «Λάζαρος», για ευνόητους λόγους, ο ήδη τότε ευθυτενής γεροντάκος μετακόμισε σε φιλόξενες συνθήκες, όπου έμελε να ζήσει μια ανέμελη ζωή για τα τελευταία τέσσερα χρόνια του. Χρόνια που ήταν και για μένα δύσκολα, γεγονός που μας έδεσε ακόμη περισσότερο. Τον επισκεπτόμουν καθημερινά, για τον καθιερωμένο μεζέ και την αγαπημένη του βόλτα. Αυτή η αμοιβαία σχέση αγάπης ήταν το αντίδοτό μου για την ανθρώπινη κακία…
Το άτσαλο βραχνό του γαύγισμα με καλωσόριζε, καθώς η… διχρωμία των ματιών του φανέρωνε επίσης τη χαρά του. Ένα ματάκι «κανονικό» καφέ κι ένα από… χάσκι! Ήταν άλλο ένα απ’ τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, που τον έκαναν ξεχωριστό και αξιαγάπητο. «Ο γιός σου», τον είχε βαφτίσει η μοναδική φιλόζωη κυρία Σοφία, διακρίνοντας την αμοιβαία αγάπη που εξαρχής γεννήθηκε ανάμεσά μας! «Αυτό το σκυλί σ’ έχει αγαπήσει όσο κανέναν άλλο», μου έλεγε κάθε τόσο…
Ο Λαζαράκος επανέφερε στο μυαλό μου το φιλοσοφικό ερώτημα: είναι, άραγε, άτυχοι όσοι δεν γνώρισαν την αγάπη του σκύλου ή μήπως τυχεροί; Γιατί η άδολη προσφορά αγάπης λήγει αναπόφευκτα με την οδυνηρή δοκιμασία της απώλειας! Ναι, μου λείπει το γαύγισμα καλωσορίσματος και το κούνημα της ουράς του, ακόμα και στα τελευταία του. Οι βόλτες που λάτρευε και τα κοκαλάκια που ανακάλυπτε και μασούλαγε με ικανοποίηση. Όμως διαπιστώνω ότι ο Λάζαρος κατάφερε να μου προσφέρει πολύ περισσότερα απ’ όσα του έδωσα εγώ. Όχι, δεν θα άλλαζα με τίποτε τη σχέση αυτή, για να γλυτώσω τα λίγα δάκρυα στη μνήμη του…
Χρήστος Φωτιάδης
