Ξεκινούν από αύριο οι προβολές της πολυσυζητημένης ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά», η οποία κατά την επίσημη πρεμιέρα της στις 12 Οκτωβρίου 2009 στο «Παλλάς» συγκίνησε και συγκλόνισε με το ευαίσθητο θέμα της.
Όλοι μίλησαν για μια σκληρά ανθρώπινη ταινία που αναμένεται να προβληματίσει και ενδεχομένως να κινητοποιήσει έναν γόνιμο διάλογο γύρω από το ευαίσθητο ζήτημα του εμφυλίου πολέμου.
Η ταινία αρχίζει το 1949, τρίτη χρονιά του Εμφυλίου Πολέμου στο Γράμμο και το Βίτσι.
Δύο αδέρφια, ο Ανέστης 17 χρονών (Χρήστος Καρτέρης) και ο Βλάσης 14 (Γιώργος Αγγέλκος), βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ο πατέρας τους νεκρός από νάρκη, η μάνα τους σε στρατόπεδο αμάχων.
Τσοπανόπουλα που γνωρίζουν καλά τα υψώματα, τα δάση, τα ποτάμια και τα περάσματα, τα δύο παιδιά χρησιμοποιούνται ως οδηγοί, ο Ανέστης από τον ανθυπολοχαγό Τριαντάφυλλο του Εθνικού Στρατού (Γιώργος Συμεωνίδης) και ο Βλάσης από τον Καπετάν Ντούλα του Δημοκρατικού Στρατού (Βαγγέλης Μουρίκης).
Μοιραία βρίσκονται με όπλο στο χέρι σε ομάδες που πολεμούν απέναντι και βάλλουν η μία εναντίον της άλλης.
Χουχλιάζοντας συνθηματικά σαν πουλιά καταφέρνουν να συναντηθούν κρυφά τρεις φορές. Την τελευταία, ενώ οι Αμερικάνικες βόμβες Ναπάλμ καίνε ανθρώπους και δάση, ο μεγάλος προσπαθεί να πάρει τον μικρό αδερφό μαζί του.
Ο Βλάσης όμως έχει γίνει πια πολυβολητής, αποκαλείται συναγωνιστής Φλόγας και έχει τιμηθεί με το παράσημο του Γράμμου.
Στο «Ψυχή βαθιά» ο ανθυπολοχαγός, ο καπετάνιος, η πολυβολήτρια Γιαννούλα (Βικτώρια Χαραλαμπίδου), ο διαφωτιστής (Βασίλης Νανάκης), η 15χρόνη αντάρτισσα Φούλα (Άννα Παρτσάνη), ο δεκανέας Καλαματιανός (Ιούλιος Τζιάτας), ο στρατηγός (Μάριος Ποντίκας), ο ταγματάρχης (Κώστας Κλεφτόγιαννης), ο Βαν Φλητ (Μίλτος Πολυβίου), ο Τζων Λούϊς (Ian Robertson), η μάνα στο στρατόπεδο (Αργυρώ Αποστολίδου) και ο 80χρονος παππούς του νεκρού στρατιώτη (Θανάσης Βέγγος) γράφουν σελίδες στο κεφάλαιο της μοίρας και της ιστορίας των δύο παιδιών αλλά και της ιστορίας του τόπου.
Στο «Ψυχή βαθιά», ο Ανέστης και ο Βλάσης μέσα από τα περάσματα του θανάτου, τα δασωμένα του φόβου και τα υψώματα του ηρωισμού γίνονται σήμερα, 60 χρόνια μετά, και δικοί μας οδηγοί μνήμης και ώριμου στοχασμού για την τριετία που αφάνισε χιλιάδες νέους και σημάδεψε βαριά τη χώρα.
