Της Κατερίνας Φραγκουλάκη
Στη σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη, η παράσταση «ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ», με πρωταγωνιστή τον Γιώργη Κοντοπόδη γράφει την δική της ιστορία.
Ο Γιώργης Κοντοπόδης, έχοντας να αντιμετωπίσει έναν δύσκολο ρόλο, εκείνον του Φωκίωνα Λαχταρίδη, κερδίζει δικαιολογημένα το θερμό μας χειροκρότημα.
Η ερμηνεία του συγκινεί, κάνοντάς με να σιγοψiθυρίσω πως ο κ. Κοντοπόδης αποκαλύπτει το ταλέντο και το μεγαλείο του, με μεγάλο πάθος επί σκηνής.
Σε έναν δύσκολο συναισθηματικά ρόλο, είμαι σίγουρη, πως ο καθένας από εμάς, θα βρει πολλά στοιχεία της δικής του πραγματικότητας, της δικής του καθημερινότητας.
Ένα έργο σύγχρονο, εμπευσμένο από την εποχή που διανύουμε. Από τον Έλληνα, που βασανίζεται. Από τον Έλληνα που στερείται. Από τον άνθρωπο που βιώνει την απόλυτη μοναξιά ακόμα και αν αποτελεί μέλος μιας οικογένειας. Από τον άνθρωπο που ψάχνει διακαώς να βρει έναν φίλο. Απο εκείνον, που συνέχεια προσπαθεί για τους άλλους, ξεχνώντας τις δικές του ανάγκες, τον ίδιο του τον εαυτό. Με το πρόσωπο του Φωκίωνα, είναι σχεδόν σίγουρο πως το κοινό θα ταυτιστεί. Ενώ η δυνατή ερμηνεία του κ. Κοντοπόδη θα μας παρασύρει και θα μας οδηγήσει με τρόπο μοναδικό στη ψυχή του πρωταγωνιστή. Εκείνου του ανθρώπου που μέσα σε εξι μέρες κατάλαβε ποιος πραγματικά είναι και πως τον βλέπουν οι άλλοι γύρω του. Που μέσα σε εξι μέρες, αναζήτησε με δίψα την ελευθερία του. Τον τρόπο να σπάσει τα δεσμά. Να βγεί από το κελί που φυλακίστηκε. Που φυλακίστηκε μόνος του. Άλλωστε η ζωή του καθενός δεν είναι οι επιλογές του; Ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι. Ο θεατρικός μονόλογος του Αντώνη Τσιπιανίτη Αθερινού είναι σίγουρο πως θα μιλήσει στις καρδίες σας. Από σκηνοθετικής άποψης, ο κ. Αλέξανδρος Λιακόπουλος, θαρρώ πως παραδίδει στο κοινό ένα αποτέλεσμα που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αποκαλύπτoντας συγχρόνως και το τεράστιο ταλέντο του κ. Κοντοπόδη, που αν και μονόλογος θα τον δούμε πολλές φορές να ενσαρκώνει και άλλα πρόσωπα με τεράστια μαεστρία.
Δεν σας κρύβω πως όταν είδα για πρώτη φορά επί σκηνής τον κ. Κοντοπόδη να μεταμορφώνεται σε Γιαννούλη Χαλεπά, σκέφτηκα πως επρόκειτο για ένα σπουδαίο ταλέντο. Αυτή τη φορά με έκανε να πω πως επρόκειτο για έναν σπουδαίο ηθοποιό και καλλιτέχνη.
Ποια ιστορία κρύβεται άραγε πίσω από το χέρι ενός ανθρώπου που κρατώντας ένα απλό σπρέη, ζωγραφίζει τους τοίχους;
Μια παράσταση που σας προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ο Γιώργης Κοντοπόδης, έχοντας να αντιμετωπίσει έναν δύσκολο ρόλο, εκείνον του Φωκίωνα Λαχταρίδη, κερδίζει δικαιολογημένα το θερμό μας χειροκρότημα.
Η ερμηνεία του συγκινεί, κάνοντάς με να σιγοψiθυρίσω πως ο κ. Κοντοπόδης αποκαλύπτει το ταλέντο και το μεγαλείο του, με μεγάλο πάθος επί σκηνής.
Σε έναν δύσκολο συναισθηματικά ρόλο, είμαι σίγουρη, πως ο καθένας από εμάς, θα βρει πολλά στοιχεία της δικής του πραγματικότητας, της δικής του καθημερινότητας.
Ένα έργο σύγχρονο, εμπευσμένο από την εποχή που διανύουμε. Από τον Έλληνα, που βασανίζεται. Από τον Έλληνα που στερείται. Από τον άνθρωπο που βιώνει την απόλυτη μοναξιά ακόμα και αν αποτελεί μέλος μιας οικογένειας. Από τον άνθρωπο που ψάχνει διακαώς να βρει έναν φίλο. Απο εκείνον, που συνέχεια προσπαθεί για τους άλλους, ξεχνώντας τις δικές του ανάγκες, τον ίδιο του τον εαυτό. Με το πρόσωπο του Φωκίωνα, είναι σχεδόν σίγουρο πως το κοινό θα ταυτιστεί. Ενώ η δυνατή ερμηνεία του κ. Κοντοπόδη θα μας παρασύρει και θα μας οδηγήσει με τρόπο μοναδικό στη ψυχή του πρωταγωνιστή. Εκείνου του ανθρώπου που μέσα σε εξι μέρες κατάλαβε ποιος πραγματικά είναι και πως τον βλέπουν οι άλλοι γύρω του. Που μέσα σε εξι μέρες, αναζήτησε με δίψα την ελευθερία του. Τον τρόπο να σπάσει τα δεσμά. Να βγεί από το κελί που φυλακίστηκε. Που φυλακίστηκε μόνος του. Άλλωστε η ζωή του καθενός δεν είναι οι επιλογές του; Ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι. Ο θεατρικός μονόλογος του Αντώνη Τσιπιανίτη Αθερινού είναι σίγουρο πως θα μιλήσει στις καρδίες σας. Από σκηνοθετικής άποψης, ο κ. Αλέξανδρος Λιακόπουλος, θαρρώ πως παραδίδει στο κοινό ένα αποτέλεσμα που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αποκαλύπτoντας συγχρόνως και το τεράστιο ταλέντο του κ. Κοντοπόδη, που αν και μονόλογος θα τον δούμε πολλές φορές να ενσαρκώνει και άλλα πρόσωπα με τεράστια μαεστρία.
Δεν σας κρύβω πως όταν είδα για πρώτη φορά επί σκηνής τον κ. Κοντοπόδη να μεταμορφώνεται σε Γιαννούλη Χαλεπά, σκέφτηκα πως επρόκειτο για ένα σπουδαίο ταλέντο. Αυτή τη φορά με έκανε να πω πως επρόκειτο για έναν σπουδαίο ηθοποιό και καλλιτέχνη.
Ποια ιστορία κρύβεται άραγε πίσω από το χέρι ενός ανθρώπου που κρατώντας ένα απλό σπρέη, ζωγραφίζει τους τοίχους;
Μια παράσταση που σας προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη.
