Της Κατερίνας Φραγκουλάκη
Στο θέατρο «Νους» η παράσταση «Γυναίκες στο Ντιβάνι» που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Βούλας Αργυροπούλου αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι της στα θεατρικά δρώμενα των σκηνών της Αθήνας.
Οι ζωές τριών γυναικών βρίσκουν σάρκα και οστά, λόγο και κίνηση στο πρόσωπο μιας γυναίκας, της καταπληκτικής ηθοποιού Αλεξάνδρας Χαραλαμπίδου. Η κα. Χαραλαμπίδου προσφέρει απλόχερα στο κοινό ένα έργο που αγγίζει τις αισθήσεις και τη βαθύτερη ευαισθησία μας. Με τρόπο συγκλονιστικό περιγράφει τρεις διαφορετικές ιστορίες, που όλες συγκλίνουν σε κοινά σημεία. Ιστορίες γυναικών… Της διπλανής πλέον πόρτας… Στα λόγια της πρωταγωνίστριας εγώ ένιωσα να κυριαρχούν μέσα στο μυαλό μου ιστορίες που έχουν απασχολήσει τη σύγχρονη- σύγχρονη;-εποχή μας.
Η γυναίκα-μάνα, η μητρότητα, η προδομένη γυναίκα. Η γυναίκα που εγκλωβίζεται μέσα στο γάμο της. Η γυναίκα που πνίγεται μέσα στην καθημερινότητα μιας ζωής που οι συνθήκες της επέβαλαν να βιώσει. Αλλά και η γυναίκα που ζητά την λευτεριά της και την ελεύθερη ανάσα της μέσα από πράξεις είναι κάποια κύρια στοιχεία που θαρρώ, ένιωσα να καταπιάνεται το έργο.
Η κα. Χαραλαμπίδου σε ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας γεμίζει με δάκρυα συγκίνησης τα μάτια μας. Ένιωσα αρκετές φορές την ανάγκη κατά τη διάρκεια του έργου να της χαρίσω το πιο θερμό μου χειροκρότημα. Με πρόσωπο εκφραστικό, λόγο ξεκάθαρο, κίνηση γεμάτη από αρμονία η Αλεξάνδρα Χαραλαμπίδου με πείθει πως το υποκριτικό της ταλέντο είναι τεράστιο. Άλλωστε ποτέ δεν θεώρησα πως η πληγωμένη, παρατημένη και ξεχασμένη γυναίκα αποτελεί ένα ρόλο εύκολο να υποδυθεί μια ηθοποιός.
Η κα. Χαραλαμπίδου δικαιολογημένα κερδίζει το θερμό μας χειροκρότημα. Μια παράσταση τιμής ένεκεν σε κάθε γυναίκα που ποθεί να ζήσει μια ζωή μακριά από τη δίνη, τη δυστυχία, την πατριαρχία που χρόνια μας «παρουσιάζουν» σαν κάτι λογικό. Για εκείνη τη γυναίκα που ονειρεύεται ακόμα και στα μεγαλύτερα σκοτάδια της. Για εκείνη τη γυναίκα που επαναστατεί. Που δεν φοβάται τη σκιά της. Που νιώθει πως παιδί της δεν είναι μόνο το δικό της. Πως τα παιδιά ανήκουν στον κόσμο. Σε εμένα, σε εσένα, σε όλους και είμαστε υποχρεωμένοι, υποχρεωμένες να παλεύουμε για αυτά….Την ευχαριστώ για αυτή την τόσο δυνατή στιγμή που μου επέτρεψε ως θεατής να βιώσω.
Επί σκηνής και ο κ. Τσινιάρος που η σιωπή του συγκλονίζει. Αν και επί σκηνής υποδύεται τον επιστήμονα, εκείνον που αφουγκράζεται και βοηθά όλες εκείνες τις γυναίκες, εμένα στη σκέψη μου η στάση του και ο τρόπος που χειρίζεται την όλη στιγμή μου φέρνει στο μυαλό την ανάγκη που έχουμε όλοι να έχουμε δίπλα μας έναν καλό φίλο ,έναν τίμιο σύντροφο. Πόσο διαφορετικός άραγε θα ήταν ο κόσμος αν όλοι βγάζαμε τις μάσκες και αφηνόμασταν στα ανθρώπινα συναισθήματα μας…. Γινόμασταν οι άνθρωποι που επιβάλλουμε να γίνουν οι άλλοι γύρω μας.
Ο κ. Τσινιάρος κρατώντας στο χέρι του το τιμόνι της σκηνοθεσίας παραδίδει στο κοινό ένα εξαιρετικά από άποψης συναισθηματικών εναλλαγών αποτέλεσμα. Με λίγα λόγια κερδίζει το στοίχημα.
Κλείνοντας, θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα να δείτε την παράσταση «Γυναίκες στο Ντιβάνι» γιατί η ιστορία τους θα σας πάρει από το χέρι και θα σας αποκαλύψει μεγάλες αλήθειες.
