Γράφει η Μαρία Μαρη θεατρολόγος
Η ομάδα του θεατρικού εργαστηρίου Ανοικτίρμονες του θεάτρου Διθύραμβος, παρουσιάζει εννέα μονόπρακτα του Πωλ Εμόντ, με το γενικό τίτλο «Επίγειος Παράδεισος» σε μετάφραση Στέργιας Κάββαλου.
Η Έφη Νιχωρίτη, μιλώντας για τα εννέα αυτά μικρά μονόπρακτα του Πωλ Εμόντ τα χαρακτηρίζει ως «Εννέα μικρές εκρήξεις».
Η «σοβαρή» επίκληση της ιστορίας της ανθρωπότητας υποσκάπτεται και ανατινάζεται. Έρωτας, οικογένεια, εργασία, επιστήμη, βιτριολίζονται.
Πώς να αντέξει κάποιος τόση σκληρότητα στη σύγχρονη κοινωνία αν όχι με το χιούμορ; Ένα χιούμορ καυστικό, σαρκαστικό, ανελέητο. Αυτό που χρειαζόμαστε για να ξυπνήσουμε από τον «επίγειο παράδεισό» μας.
Ο Αδάμ, η Εύα, ο θεός και ο Όφις, σκέφτομαι, υπάρχω, άρα αμαρτάνω. Η σκέψη είναι αμάρτημα γιατί διαφοροποιεί τον άνθρωπο, ξεφεύγει από την πεπατημένη, τον απελευθερώνει· και ο θεός, ή καλύτερα όσοι τον δημιούργησαν, δεν το δέχεται αυτό.
Το σύνηθες δράμα του ζευγαριού που χωρίζει εξαιτίας της παρουσίας τρίτου προσώπου και μετά χωρίζουν και από το τρίτο πρόσωπο και τα ξαναφτιάχνουν, ενώ παράλληλα πνίγονται όλοι σε έναν ωκεανό από τύψεις και ανικανοποίητα όνειρα. Τρεις γυναίκες, ο κόσμος, τους σχολιάζει παρουσιάζοντας τις διάφορες εναλλακτικές.
Το ζευγάρι που ξανασυναντιέται μετά από χρόνια ξαναγεννημένοι και ανανεωμένοι και ενώ έχουν όλες τις κακές αναμνήσεις από την πρότερη ζωή τους, τελικά επαναλαμβάνουν το ίδιο «λάθος» και πάλι επιλέγει ο ένας τον άλλον για να μοιραστεί τη ζωή του.
Ο κακός χασάπης ακρωτηριάζει το παιδί της νοικοκυράς, που ενοχλείται καθώς ετοιμάζει μια σπανακόπιτα. Ο κακός χασάπης τού κόβει το ένα χέρι μετά το άλλο και τα πόδια, ενώ κάθε φορά η μητέρα του, του λέει να είναι γενναίος και τολμηρός και να μη φοβάται τον κακό χασάπη. Καμία κίνηση για να αντιμετωπιστεί ο χασάπης. Για τη δειλία του γιου της κατηγορεί τον συγχωρεμένο τον άντρα της, ο οποίος μέσα από το κάδρο στο δωμάτιο, επιβεβαιώνει ότι η λατρεμένη του Μπενεντίκτ (ευλογημένη) έχει δίκιο σε όλα. Τίποτα δεν αλλάζει, μόνο καίγεται το φαΐ , ενώ τα δεινά που μας περιτριγυρίζουν μένουν αθεράπευτα.
Ο θανατοποινίτης ανοίγει στον εκτελεστή του και τον διευκολύνει, ώστε να τον σκοτώσει αποτελεσματικά, ενώ τον ενθαρρύνει να μη φοβάται και τρέμει το χέρι του και αστοχήσει.
Η μύγα εγκλωβισμένη στο χέρι αρχίζει να νιώθει ασφάλεια με την αιχμαλωσία της, ενώ όταν της αφαιρούνται σιγά σιγά τα ποδαράκια μπορεί να πονά, αλλά δεν αποχωρεί από την παλάμη. Γίνεται το παιχνιδάκι της εξουσίας και δεν αντιδρά καν.
Ο κατοικίδιος άνθρωπος είναι το δώρο του κύριου πίθηκου στην κυρία του για τα γενέθλιά της. Ο άνθρωπος – κατοικίδιο πάει να τρελαθεί, περνά όσα τα ζώα, που ζουν στους ζωολογικούς κήπους σε αιχμαλωσία. Λένε ότι αυτοί οι κατοικίδιοι άνθρωποι τραγουδούν κιόλας, ή μπορεί να του βγάλουν και τα μάτια για να τραγουδούν καλύτερα. Ο άνθρωπος φοβάται. Ο συγγραφέας καλεί τον θεατή να αντιληφθεί την κυριαρχία και τη βία, που επιδεικνύει ο άνθρωπος στα ζώα βάζοντάς τον στη θέση τους.
Ερευνήτριες φροντίζουν να κάνουν πλύση εγκεφάλου στον άνθρωπο, επιβάλλοντάς του να αποχαυνώνεται με την τηλεόραση, αφαιρώντας του κάθε συναίσθημα και εμφυσώντας του την άσβεστη διάθεση να καταναλώνει. Αυτός ο ελεγχόμενος άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που θέλει η σύγχρονη εποχή, να τον ποδηγετούν και να μην αντιδρά.
Η Ελπίδα, διευθύντρια εργατικού δυναμικού της εταιρείας ευρέσεως εργασίας, απορρίπτει όλους όσους έρχονται να ζητήσουν εργασία με διάφορες προφάσεις. Ένα σύστημα που τροφοδοτείται από την εξουσία, τον υπουργό Πελοπίδα με τον οποίο έχει συνεννοηθεί προκειμένου να αποκλειστούν οι νέοι άνθρωποι από την εργασία και να δοθούν οι θέσεις στους εκάστοτε ημέτερους. Μια στημένη κατάσταση, μια σκευωρία εναντίον νέων ανθρώπων με προσόντα.
Εξαιρετική επιλογή κειμένων που δούλεψε με ευαισθησία η σκηνοθέτης Έφη Νιχωρίτη με την ομάδα ερασιτεχνών ηθοποιών, τους οποίους αφυπνίζει καλλιτεχνικά και πνευματικά. Οι ηθοποιοί Ελένη Γιουσίου, Γιώργος Διαμαντάκος, Μαρία Ηλιοπούλου, Ελευθερία Καρναβά, Σοφία Μανίκα , Αντιγόνη Μάρκου, Βαγγέλης Μαστορόπουλος, Μαίρη Μομτζιάν, Κώστας Πανδής, Μαίρη Παπαζλιώτη, Σάββας Πετρίδης, Αριάδνη Σούκου, πράγματι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και έδειξαν φανερά ότι το απόλαυσαν. Το ίδιο έγινε αντιληπτό από τους θεατές.
Το θέατρο αποτελεί την ύψιστη μορφή τέχνης και το ερασιτεχνικό θέατρο καλλιεργεί δεξιότητες, αποκαλύπτει ταλέντα και δίνει διεξόδους. Κάποιοι πρέπει να γίνουν ηθοποιοί, έχουν ταλέντο και μαζί με τη μελέτη μπορούν να εμπλουτίσουν τη θεατρική τέχνη.
Η Έφη Νιχωρίτη μέσα από το μικρό αλλά θαυματουργό θέατρό της ποιεί τέχνη, διδάσκει και ευαισθητοποιεί ανθρώπους.
Οι παραστάσεις συνεχίζονται. Μην το χάσετε!
Ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση: Στέργια Κάββαλου
Σκηνοθεσία: Έφη Νιχωρίτη
Παίζουν: Ελένη Γιουσίου, Γιώργος Διαμαντάκος, Μαρία Ηλιοπούλου, Ελευθερία Καρναβά, Σοφία Μανίκα, Αντιγόνη Μάρκου, Βαγγέλης Μαστορόπουλος, Μαίρη Μομτζιάν, Κώστας Πανδής, Μαίρη Παπαζλιώτη, Σάββας Πετρίδης, Αριάδνη Σούκου
