«Μια κοπελίτσα από το χωριό ερωτεύεται τρελά τον πιο επικίνδυνο εγκληματία της μεγαλούπολης. Τελικά, γνωρίζεται μαζί του τυχαία και καταφέρνει να τον κάνει να την ερωτευτεί. Το κορίτσι είναι τυχερό ή άτυχο ;».
Στην καθημερινή ζωή όλοι μας ερχόμαστε κάποτε αντιμέτωποι με ξεχωριστές στιγμές και με καταστάσεις , όπου κάποια γεγονότα που ούτε τα αποφασίσαμε ούτε τα επιλέξαμε, έρχονται να αλλάξουν καθοριστικά τη μελλοντική πορεία των πραγμάτων.
Αυτό είναι που ο κόσμος αποκαλεί τύχη. Η τύχη επηρεάζει τη ζωή μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καταφέρνει και να την καθορίσει.
Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς σοβαρά, στον 21ο αιώνα, πως υπάρχει τύχη;
Το θέατρο, ο κινηματογράφος και η λογοτεχνία βρίθουν από αναφορές στο θέμα της τύχης και στο πώς αυτή επιδρά στη ζωή μας.
Η τύχη υπήρξε ανέκαθεν παρούσα στα λεγόμενα, τις εικόνες, τους μύθους και τις ιστορίες των ανθρώπων.
Ο θρύλος της θεάς Τύχης υπάρχει στην ελληνική μυθολογία. Οι Έλληνες έλεγαν πως υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στο Τυχαίο (Τύχη) και το Πεπρωμένο (Δίκη).
Κατά τον Ησίοδο, τρεις ήταν οι Μοίρες: Η Κλωθώ , η Λάχεση και η Άτροπος. Επί αιώνες παρουσιάζονταν καθισμένες να γνέθουν, η καθεμιά μ’ ένα ιδιαίτερο καθήκον: Η Κλωθώ διάλεγε το είδος του νήματος με το οποίο θα έκλωθε το δρόμο της ζωής των ανθρώπων, και η Λάχεσις στη συνέχεια τον ύφαινε. Η Άτροπος, με το ψαλίδι στο χέρι, αποφάσιζε πότε θα έκοβε το νήμα της ζωής μας…
Γύρω στο 200 π.Χ., στα περίχωρα της Ρώμης, ανεγέρθηκε ένα τεράστιο μπρούντζινο άγαλμα της θεάς Fortuna- Τύχης. Ήταν μια αναπαράσταση της εικόνας που ο κόσμος προτιμούσε για την Τύχη: γεμάτη δημοφιλή σύμβολο, κατανοητά απ΄ όλους. Φαινόταν χαμογελαστή, μ’ ένα χαμόγελο υπαινικτικό και σαγηνευτικό, να κρατάει ένα μεγάλο κέρατο κριαριού (το κέρας της αφθονίας), από το οποίο υποτίθεται ότι έρεαν πλούσια όλα τα αγαθά, ενώ από το μπράτσο της κρεμόταν ένα πηδάλιο, με το οποίο μπορούσε να κατευθύνει το πεπρωμένο των ανθρώπων. Εν τούτοις, πατούσε πάνω σε μια σφαίρα σαν να ήθελε έτσι να δείξει κάποια απρόβλεπτη αστάθεια για τη στιγμή που θα διάλεγε την πορεία της και, κατ’ επέκταση, τη δική μας.
Ο Χόρχε Μπουκάι αναπτύσσει μια νέα «θεωρία της τύχης» και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι όλα όσα ονομάζουμε «τύχη» προκύπτουν από την αλληλεπίδραση μεταξύ του τυχαίου και του πεπρωμένου, με την προσθήκη και κάποιων άλλων πραγμάτων. Θα πρέπει, λέει, να δημιουργήσουμε έναν καινούργιο μύθο, για να μπορούμε να διαχειριστούμε την επιρροή της τύχης και να κατανοήσουμε τον άστατο χαρακτήρα της θεάς Τύχης. Ο μύθος της θεάς Τύχης μας θέτει ορισμένες προκλήσεις, οι οποίες μπορούν να μας βοηθήσουν να αξιοποιήσουμε την τύχη, όπως: να προκαλέσουμε τη συνάντηση με τη θεά Τύχη, να μπορέσουμε να την αναγνωρίσουμε όταν θα μας πλησιάσει, να ξέρουμε τι θα πρέπει να κάνουμε αφού την πιάσουμε, να μείνουμε πιστοί στα όνειρά μας, να μην επιτρέψουμε να μας εγκαταλείψει η καλή διάθεση , να μην ξεχνάμε να είμαστε ευγνώμονες, να θυμόμαστε ότι η τύχη σπανίως πλησιάζει εκείνους που εγκαταλείπουν τα οράματά τους ,φεύγει μακριά από τους αγχώδεις , τους βίαιους, τους απαισιόδοξους, του βαρετούς, τους φθονερούς, τους απαιτητικούς, τους καταπιεσμένους, κι αυτούς που ποτέ δεν κάνουν λάθος.
Σε εικονογράφηση Ειρήνης Ελευθεριάδη, ο μύθος αποκτά νέα μορφή και συμμαχεί με τον αναγνώστη στην αναζήτηση αυτής της τόσο ιδιότροπης και φευγαλέας θεάς.
Πρόκειται για Αριστούργημα. Διαβάστε το.
———————-
O Xόρχε Μπουκάι γεννήθηκε το 1949 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Γιατρός και ψυχοθεραπευτής της σχολής Γκεστάλτ, ειδικεύτηκε στη θεραπεία των νοητικών ασθενειών εργαζόμενος αρχικά σε νοσοκομεία και κλινικές και, εν συνεχεία, δίνοντας διαλέξεις σε ιδρύματα, κολέγια, θέατρα, καθώς και σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Έχει γράψει 12 βιβλία (που μεταφράστηκαν σε 21 γλώσσες) όπως: «Να σου πω μια ιστορία», «Βασίσου πάνω μου», «Να βλέπεις των έρωτα», «Ο δρόμος των δακρύων», «Ο δρόμος της συνάντησης», «Ιστορίες να σκεφτείς» κ.ά.
Κώστας Τραχανάς
