Κρούσια Μακεδονίας, 25 Ιανουαρίου 1224 μ.Χ. (περιοχή στα Ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα, κοντά στη λίμνη Δοϊράνη και τα όρη Δύσωρο και Μαυροβούνι). Δίπλα από το χωριό Ποντοκερασιά, στα Κρούσια, υπάρχει ένα ορφανοτροφείο, ένα ψηλό τριώροφο οίκημα, επιβλητικό, αν και πένθιμο, με αμέτρητα παράθυρα με σιδερένια εξώπορτα, που θύμιζε φυλακή. Εκεί κοντά βρίσκεται και το φέουδο, με το πανέμορφο αρχοντικό – πύργο, του γοητευτικού, υπερόπτη και φιλήδονου μαρκήσιου Φρανσουά ντε Κολλυνύ.
Ο ιππότης Βαλτερκίνος ντε Πασκεντάλε παραδίδει μια βραδιά, για φύλαξη στον Ι. Λεκαπηνό, υπεύθυνο του ορφανοτροφείου, ένα ορφανό αγόρι, που το βρήκε στην πολιορκία της Θεσσαλονίκης. Το αγόρι, το γράφουνε στο βιβλίο εισαγωγών του ορφανοτροφείου, με το όνομα Ρος, από ένα ξύλινο σταυρό που βρέθηκε να φορά το μωρό, και είχε πάνω του ο σταυρός, ένα γράμμα ρω κι ένα σίγμα τελικό. Όλα τα ορφανά του ορφανοτροφείου πρέπει να έχουν πειθαρχία και εκπαιδεύονται στην εχεμύθεια. Στο ορφανοτροφείο αυτό υπάρχει μια μεγάλη γκάμα τιμωριών: καθημερινό ξύλο, βαριές τιμωρίες, όπως: στρέβλες, το δεντράκι, το μαγκλάβιο, το μαρτύριο της στάμνας, η απομόνωση στο υπόγειο, το μαστίγωμα με το βούνευρο και τόσα άλλα. Το ξύλο είχε προληπτικό χαρακτήρα και συχνά έπεφτε άφθονο, διά χειρός Λεκαπηνού, που έβγαζε το σαδισμό του, αυτό το ανθρωπόμορφο τέρας, που είχε μετατρέψει το ορφανοτροφείο σε μια κερδοσκοπική επιχείρηση… Το ορφανοτροφείο στα Κρούσια ήταν ορφανοτροφείο ευνούχων και ο Λεκαπηνός έκανε εμπόριο ευνουχισμένων παιδιών… To ορφανοτροφείο του Λεκαπηνού απέκτησε πολύ γρήγορα φήμη ως τροφοδότης καρσιμάζιων τέκνων. Ο Λεκαπηνός έβλεπε τα σεντούκια του να γεμίζουν χρυσάφι και τη φήμη του να εξαπλώνεται μέσα κι έξω από τα όρια της αυτοκρατορίας. Κι ας απαγόρευαν οι νόμοι τον ευνουχισμό, ακόμα κι η επίσημη Εκκλησία, σε Ανατολή και Δύση…
Στο αρχοντικό του Φρανσουά εργάζονται: ο Παραπινάκης, ένας ασήμαντος κηπουρός, ταπεινός καλλιεργητής γης, μύστης της φύσης, που έχει αδυναμία στις τριανταφυλλιές, ο Πάκος, ο γηραιός ξυλοκόπος, η Τας η οικονόμος του σπιτιού, η Κασσία η υπηρέτρια του αρχοντικού κ.ά. Στο ορφανοτροφείο εργάζονται: ο Τρελός Βοριάς, ο Ζαούτση ο φροντιστής, ο Ναρσής ο τραπεζοκόμος κ.ά. Ο Φρανσουά είναι μεγάλος χορηγός στο ορφανοτροφείο του Λεκαπηνού.
Δώδεκα ορφανά παιδιά, μεταξύ οκτώ και δώδεκα ετών, φεύγουν συχνά ξημερώματα από το ορφανοτροφείο, με άμαξες και με την άδεια του Πρωτοσύγκελου Γαβριήλ, για τα σύνορα της αυτοκρατορίας. Εκεί τα αναλαμβάνουν Καυκάσιοι χειρουργοί, για να τα… ευνουχίσουν. Επέστρεφαν τα μισά και καμιά φορά το ένα τρίτο από τα χειρουργημένα παιδιά… Τα περισσότερα πέθαιναν στο δρόμο από μολύνσεις, ή πωλούνταν σε εμπόρους σε υψηλές τιμές. Τα ευνουχισμένα παιδιά είχαν, πλέον, λεπτές και ουράνιες φωνές, άτριχο σώμα, αγένειο πρόσωπο, μακριά άκρα, μεγάλο θώρακα και συμπτώματα γυναικομαστίας, ενώ από τον λαιμό τους έλειπε το χαρακτηριστικό μήλο του Αδάμ. Άλλα τα πουλάει μετά ο Λεκαπηνός σε πλούσιες οικογένειες, άλλα τα πουλάει για να τραγουδάνε σε εκκλησιαστικές χορωδίες, άλλα στην χορωδία ευνούχων της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, άλλα ψάλουν στην καθολική εκκλησία των Σερρών, άλλα γίνονται καστράτοι τραγουδιστές, κλαρίσσιμοι, πραιπόσιτοι, παρακοιμώμενοι, πρωτοβεστιάριοι, γιατροί γυναικολόγοι, καρσιμάζια, δούλοι, αρχιθαλαμηπόλοι στο παλάτι, διοικητές στρατού, ακόμα και πατριάρχες… Το εμπόριο ευνούχων ανθεί πολύ περισσότερο στη Δύση απ΄ό,τι στην Ανατολή… Είναι πάρα πολλά τα λεφτά από αυτή τη δουλειά. Και είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να προσφέρεις σε έναν αυτοκράτορα ή έναν υψηλό αξιωματούχο…
