«Ανθίζει μια κερασιά.
Επιτέλους να μη χάσουμε την προοπτική της ζωής
να μη χάσουμε την καρποφορία των ονείρων
τη μουσική των παιδικών γέλιων
μια συμφωνία χρωματιστή σε αληθινό κήπο.
Στην άνοιξη της ψυχής μου
φυτεύω μια αμυγδαλιά για να μη φοβάται το χειμώνα.
Εκλιπαρώ το μικρό σποράκι να βλαστήσει στη σχισμή της πέτρας
να διαψεύσει τις κακές προγνώσεις του καιρού και τη μορφολογία του εδάφους».
Το νέο βιβλίο «Η προσδοκία της άνοιξης» της Αργυρώς Κεφάλα αποτελείται από 73 ποιήματα (χωρισμένα σε τρείς ενότητες), 73 ολοζώντανες εικόνες που αποτυπώνουν την αγάπη, τη νοσταλγία, την απόγνωση, τους εφιάλτες, τα όνειρα, την ελπίδα, το παράλογο της καθημερινής ζωής, τη δύναμη και τη χαρά της ζωής, την εγγεγραμμένη μνήμη, τον ανθρώπινο πόνο, τα προβλήματα των ανθρωπίνων σχέσεων, την έλλειψη επικοινωνίας, την τέχνη της δημιουργίας, τις εσωτερικές της περιπλανήσεις, τον αναστοχασμό του ανθρώπου που αρνείται επίμονα να αποτρέψει το βλέμμα από τη ματαιότητα του κόσμου.
Στίχοι καλυμμένοι από τη σκόνη της καθημερινότητας, κάτω από την επίστρωσή της , όμως, εκτυλίσσεται αδιάκοπα το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η ποιήτρια είναι παρατηρητής της πραγματικότητας και χρησιμοποιεί στίχο λιτό, συχνά ελλειπτικό, στα όρια της αποσπασματικότητας.
Η γλώσσα και το λεκτικό της μοιάζει με ξερολιθιά του υποσυνειδήτου. Λίγες λέξεις, στρογγυλές, τετράγωνες, χωρίς αρμούς, που δεν ξεκαρφώνονται με τίποτα, αγέλαστες, χωρίς ευγένεια και χιούμορ, ουδέτερες, ασύνδετες, όπως οι φαγωμένοι σταλακτίτες μιας σπηλιάς που διαβρώθηκε, όπως και η κοινωνία μας η φαγωμένη από μεγάλες διαβρώσεις δυστυχίας και η εποχή μας από διαβρώσεις φρίκης.
Είναι μια ποίηση που τρέπει το ανώνυμο, σκοτεινό υλικό της σε εικόνα και σε άγγιγμα μέσω της γλώσσας. Μέσω των λέξεων δημιουργεί εικόνες ανταγωνιζόμενη τον φωτογραφικό ή κινηματογραφικό φακό. Υποβάλλει αγγίγματα με μια πληθώρα αισθητηρίων αφής, που παρασύρουν σχεδόν στην εντύπωση ότι το σώμα ολόκληρο αισθάνεται, αγγίζει, τρίβεται, ερωτεύεται, πληγώνει μέσω των λέξεων. Είναι σαν να μην βγαίνουν οι λέξεις από το στόμα ή από το εργαλείο της γραφής, μα από το δέρμα της…
Άλλοτε αισιόδοξη και άλλοτε με δόσεις πεσιμισμού, «Η προσδοκία της άνοιξης» δονείται από την ποίηση των αναμνήσεων, νοτίζεται από τη ζωογόνο θαλασσινή αύρα και μας γεμίζει μουσικότητα και μοναδικούς κελαηδισμούς .
«Συνάντησα ένα ποιητή
που είναι εχθρός μου.
Δεν είναι ο εχθρός του ποιητή
Αλλά μόνο εχθρός μου
Ένας μικρός ασήμαντος εχθρός
Γιατί ασήμαντος κι εγώ
Περί ασημαντότητας ο λόγος
Λέω να του παραχωρήσω
όλες τις λέξεις
Να φτιάξει μια ζωή
Ένα ζεστό κασκόλ για το χειμώνα».
●●●
Η Αργυρώ Κεφάλα είναι διδάκτωρ του New York University στην Κοινωνιολογία και έχει διδάξει επί δεκαετία στα πανεπιστήμια: New York University, Temple University και Marymount Manhattan College των ΗΠΑ. Έχει εκδώσει τη συλλογή διηγημάτων «Τα φωνήεντα της Σιωπής» και το μυθιστόρημα «Το ανύποπτο γαλάζιο της μνήμης». Μετά από δεκαπενταετή παραμονή στη Νέα Υόρκη, σήμερα ζει στην Αθήνα και είναι καθηγήτρια Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας.
ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΑΧΑΝΑΣ
