Ένα βιβλίο που έχει γραφτεί από γιo για πατέρα είναι ούτως ή άλλως συγκινητικό, περισσότερο όμως συγκινητικό γίνεται όταν η ζωή του πατέρα έχει στιγματιστεί από δυο πολέμους, από δύο αιχμαλωσίες και από τη γερμανική Κατοχή. Αν είναι δύσκολο να κάνεις έρευνα για τη ζωή του γονιού σου, πόσο πιο δύσκολο είναι όταν δεν έρχεσαι μόνο σε επαφή με μαρτυρίες αλλά και με μαρτύρια.
Ο Ευάγγελος Ζαμπέλης, φαρμακοποιός και ο ίδιος, όπως και ο πατέρας του, καταγράφει σε ένα βιβλίο, που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Ταξιδευτής», τη ζωή του πατέρα του από την ημέρα της γέννησής του την 1η Ιανουαρίου 1899 έως το θάνατό του, που συμβαίνει την ίδια μέρα ακριβώς 82 χρόνια αργότερα, την 1η Ιανουαρίου 1981.
… Τότε ο Σπύρος Ζαμπέλης του λέει: «Τι μας λες, φίλε μου, πάμε αστραπή στο Νεκροτομείο, τουλάχιστον ήρθαμε που ήρθαμε, να τον πάρουμε και να τον θάψουμε». Οπότε πήγαν όλοι μαζί εκεί. Ο ταξιτζής με τον φακό του και ο αδελφός του με την αδελφή του, ψάχνουν αγωνιωδώς ανάμεσα στα πτώματα, που βρίσκονταν πάνω σε πάγκους στην ψυχρή αίθουσα, μυρίζοντας πτωμαΐνη, σκεπασμένα με λευκά σεντόνια τα άψυχα κορμιά, μέσα στην νύχτα. Που τον έβαλες; Ρωτά ο αδελφός τον ταξιτζή, εκείνος δείχνει προς τα εδώ και ρίχνει μια δέσμη φωτός με τον φακό του, σε ένα σώμα, ανασηκώνοντας το σεντόνι. Τότε έκπληκτοι, αναγνώρισαν έναν τελείως αγνώριστο Γιάννη Ζαμπέλη και βάζοντας ο αδελφός του σαν ιατρός το αυτί του στο στόμα του το ανοιχτό, είδε ότι ακουγόταν ελάχιστα ένας ρόγχος, ήταν προφανώς ο επιθανάτιος ρόγχος, ύστερα από εφτά ημέρες τραυματισμού, αιμορραγίας και εξάντλησης. Τον ξεσκέπασαν και είδαν ένα κεφάλι τόσο πρησμένο, κυριολεκτικά σε τυμπανιαία κατάσταση και όλο το πρόσωπο του βαμμένο μέσα στο ξεραμένο αίμα, καθώς και όλη του τη στολή.
Εδώ πραγματικά, αλληλοκοιτάχθηκαν, ο ιατρός με την αδελφή του και ο ταξιτζής που τους συμπάθησε και με ανοιχτά από έκπληξη τα στόματά τους, έκαναν το σταυρό τους για το θαύμα. Το θαύμα, που με τόσο αίμα που είχε χάσει, που τόσες μέρες ζούσε και ανάσαινε εκεί μέσα, στην κρύα και ανθυγιεινή αίθουσα του Νεκροτομείο. Είναι πραγματικά μοναδικό γεγονός. Τον πιάσανε προσεκτικά πολύ και τον μεταφέρανε στο πίσω κάθισμα του ταξί…
Μαρτυρίες και Μαρτύρια
Ιωάννης Κων/νου Ζαμπέλης
Εκδόσεις Ταξιδευτής
Πατέρα μου, τι κεραυνός ήταν κι αυτό.
Θα ήτανε απ΄τον Θεό όμως γραφτό
Εσύ να φύγεις απ΄τη ζωή, την ίδια μέρα,
Την ίδια μέρα που γεννήθηκες, πατέρα;
Στα 82 σου ακριβώς τα χρόνια
Να ξέρεις πως για μας θα ζεις αιώνια.
Τι ευλογία μεσ΄ στο χαμό σου, θα το λέω
που μεσ΄ στα χέρια μου ξεψύχησες και κλαίω.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΖΑΜΠΕΛΗΣ
