(…) Τα μάτια της πήραν το χρώμα του Αιγαίου, ενώ η ανάσα της έκανε το θώρακά της ν’ ανεβοκατεβαίνει κάτω απ’ τη λεπτή της μπλούζα, που τεντωνόταν πάνω από τα δύο ωραιότατα στήθη της. Ο Καρβάλιο υποψιαζόταν ότι θα ήταν σφιχτά, με ρώγες άγουρες, σαν τα στήθη των έφηβων κοριτσιών.
«Ταραμάς, μουσακάς, ντολμάδες… Τώρα το μόνο που λείπει είναι ένα κομμάτι του Θεοδωράκη, το ‘Περιγιάλι’ για παράδειγμα, με τους στίχους του Σεφέρη, που ο Αλέκος το έπαιζε ξανά και ξανά στο πικάπ μέχρι που έκλαιγαν και τ’ αυτιά του, όπως έλεγε». (…)
Ο Πέπε Καρβάλιο αναλαμβάνει για λογαριασμό ενός ζευγαριού Γάλλων, της Κλερ και του Λεμπρούν, να εντοπίσει πού βρίσκεται ο Αλέκος, ο έλληνας σύζυγος της Κλερ. Καθώς περιδιαβαίνουν τις παλιές βιομηχανικές ζώνες της Βαρκελώνης αναζητώντας τον, η καρδιά του Καρβάλιο υποκύπτει στην άπιαστη ομορφιά της Κλερ. Το προφίλ του ως κυνικού και ψυχρού ντετέκτιβ δεν θ’ αργήσει να καταρρεύσει…
«Εκτός από την καλοφτιαγμένη αστυνομική πλοκή –πράγμα σύνηθες στα έργα του Μονταλμπάν- εδώ ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να γνωρίσει και μια διαφορετική πτυχή του χαρακτήρα του Καρβάλιο. Μια πτυχή πιο ανθρώπινη και τρυφερή» (Αρετή Νταραδήμου, Time out)
