Στην πλατεία Αναλήψεως των Βριλησσίων λειτουργεί από το 1947 ένα παραδοσιακό μαγαζί, που πουλάει αμέτρητα και σπάνια είδη καθημερινής χρήσης. Η επωνυμία του είναι «Σάκης», από το όνομα του ιδρυτή του Σάκη Γεωργίου, ο οποίος δεν ζει πλέον. Γύρω από τον «Σάκη» λειτουργούν μεγάλα καταστήματα που πληρώνουν πολύ υψηλά ενοίκια, επειδή τα Βριλήσσια ανήκουν στα ακριβά βόρεια προάστια της Αθήνας. Τα παιδιά του Σάκη δέχονται κατά καιρούς προτάσεις να δώσουν το μαγαζί τους προς ενοικίαση σε καφετέριες ή εστιατόρια με πολύ συμφέρον ενοίκιο, αλλά αυτοί δεν δέχονται.
Προτιμούν να πουλάνε μαλλιά και βελόνες πλεξίματος, μπαστούνια για ηλικιωμένους, κορδέλες και κοκαλάκια για τα μαλλιά των κοριτσιών, τραγιάσκες και ρεπούμπλικες, σπάνια κουμπιά και φερμουάρ, κλωστές και δαχτυλήθρες, σπάνια παλαιού τύπου παιχνιδάκια, κόπιτσες και χιλιάδες άλλα είδη που δεν χωράει ο νους του ανθρώπου. Ακόμα κι από την Αθήνα έρχεται κόσμος να αγοράσει πουλόβερ για σχολικές παρελάσεις και γάντια για τους σημαιοφόρους, που δεν τα βρίσκει πουθενά αλλού.
Η αείμνηστη Καίτη Γεωργίου, σύζυγος του Σάκη, μου είχε διηγηθεί παλαιότερα μερικά χαρακτηριστικά περιστατικά με πελάτες: «Θυμάμαι κάποτε που ήρθε μια κυρία να ψωνίσει παντελόνια για τον άντρα της, ο οποίος ήταν έμπορος ενδυμάτων. Έφερνε ρούχα πολυτελείας από την Ιταλία ο άνθρωπος, αλλά δεν έβρισκε γερά παντελόνια για τον εαυτό του. Μια φορά που έσκυψε στο αεροδρόμιο σχίστηκε το ιταλικό παντελόνι του και φάνηκε το εσώρουχό του. Τα δικά μας ρούχα δεν του σχίστηκαν ποτέ, τα ιταλικά συνέχεια. Θυμάμαι, επίσης, δύο κύριους που είχαν σταθεί έξω από το μαγαζί και στοιχημάτιζαν αν έχουμε περούκες. Εγώ σου λέω πως έχει, είπε ο ένας. Εγώ σου λέω αποκλείεται, απάντησε ο άλλος. Κι όμως εγώ είχα».
Όταν πρωτοάνοιξε το μαγαζί ο Σάκης δεν υπήρχε τίποτα τριγύρω, μόνο η παλιά μικρή εκκλησούλα της Ανάληψης και το σχολείο που στεγαζόταν σε μια αίθουσα ενός καφενείου. Ήταν τόπος καλοκαιρινού παραθερισμού τότε τα Βριλήσσια για τους Αθηναίους, που νοίκιαζαν τα δωμάτια με λίρες. Ο Σάκης δεν προλάβαινε να δίνει στρώματα και φιάλες πετρογκάζ.
Πολλοί πελάτες στο πέρασμα του χρόνου έχουν παρακαλέσει τους ιδιοκτήτες του «Σάκη» να μην αλλάξουν τον παραδοσιακό χαρακτήρα του μαγαζιού, όχι μόνο γιατί είναι εξαιρετικά απαραίτητο, αλλά γιατί τους αρέσει να το βλέπουν.
Τα Βριλήσσια είναι ένα σύγχρονο προάστιο χωρίς έντονα, όμως, ταυτοτικά στοιχεία. Δεν έχεις κάτι νοσταλγικό να θυμηθείς από αυτή την πόλη, γιατί στην πραγματικότητα είναι ένα απλό παρακολούθημα της Αθήνας. Ακόμα, όμως, κι αυτή η απρόσωπη στο μεγαλύτερο μέρος της Αθήνα έχει στο κέντρο της παραδοσιακές νησίδες, που θυμίζουν τα παιδικά μας χρόνια.
Τα Βριλήσσια έχουν μόνο τον «Σάκη», όπου μπορείς να ψωνίσεις τα ίδια ακριβώς πράγματα που ψώνιζε η μάνα σου όταν ήταν νέα και σε κρατούσε από το χέρι. Αγόραζε τότε λαστιχάκι με το μέτρο για να αντικαταστήσει το παλιό που ξεχείλωσε στις φόρμες σου, για να στέκονται καλά στη μέση σου και να μην σου πέφτουν στα γόνατα εκεί που παίζεις.
Ο «Σάκης» σήμερα έχει πολλά είδη λάστιχων και οι ιδιοκτήτες του σε ρωτούν για ποιο σκοπό το χρειάζεσαι και σε συμβουλεύουν ευγενικά και χαμηλόφωνα πώς να το τοποθετήσεις. Με την ευκαιρία τους ρωτάς αν φτιάχνεται το φερμουάρ του μπουφάν σου που σκαλώνει και σου λένε «βγάλτο να του ρίξω μια ματιά» και στο επισκευάζουν στο τσακ επιτόπου.
Είναι κρίμα που τα Βριλήσσια δεν έχουν μια έστω και μικρή δημοτική αγορά, ένα θολωτό κτίσμα με τζάμια γύρω γύρω, που να συστεγάζει μερικά παραδοσιακά μαγαζάκια. Ένα μπακάλικο που να μυρίζει μπαχάρια, ένα μανάβικο με απλωμένα φρούτα που να μοιάζουν με πίνακα ζωγραφικής, ένα γαλακτοπωλείο που να πουλάει γιαούρτι χύμα με πέτσα και ρυζόγαλα, ένα ζαχαροπλαστείο με ραβανί και κανταΐφια, ένα κατάστημα νεωτερισμών σαν του «Σάκη» που πουλάει κλωστές Πεταλούδα, μαλλιά Πρακτικάκη και Μολοκότ, κλωστικά Κιθάρα και πουκάμισα Πετράτου.
Αυτή η δημοτική αγορά θα ήταν μια αληθινή καρδιά που θα μετέτρεπε τα Βριλήσσια σε αληθινή πόλη, που παράγει νοσταλγία και ρομαντικές αναμνήσεις, που χωρίς αυτές δεν είναι ωραία η ζωή.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
