To Cine- Δράση συνεχίζει τις προβολές του την Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου στις 20.15 στο ΤΥΠΕΤ (Υμηττού και Πλαταιών) με την ταινία του Samuel Theis «Τρυφερούδι». Λίγη ώρα πριν (19.00) είναι προγραμματισμένη η Γενική Συνέλευση, ο Απολογισμός και οι εκλογές της δραστήριας κινηματογραφικής λέσχης.
«Μετά από δύο χρόνια πλούσιων δραστηριοτήτων της λέσχης μας το απερχόμενο διοικητικό συμβούλιο απολογείται, προτείνει νέες δράσεις και ψηφίζουμε νέα διοίκηση. Ο απολογισμός θα γίνει στο ΤΥΠΕΤ στις 7:00μμ και η ψηφοφορία θα ξεκινήσει πριν και θα συνεχιστεί μετά την καθιερωμένη προβολή» ενημερώνει το Cine-Δράση.
Τα βραβεία της ταινίας «Τρυφερούδι»
Μια ταινία αφιερωμένη στις ζωές μικρών ανθρώπων, με ηθοποιούς πιο αληθινούς από τη ζωή και τολμηρές, ντελικάτες, ιστορίες, που μας προκαλούν και μας αγγίζουν. Ένα ευαίσθητο δράμα για το δίκαιο, τα οράματα, την ελπίδα για καλύτερη ζωή, τα πρώιμα εφηβικά ερωτικά σκιρτήματα, την προεφηβική σεξουαλική σύγχυση, την αναζήτηση ταυτότητας, την απώλεια της αθωότητας και τις έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις που συνοδεύουν τη πρώιμη μετάβαση από την παιδική στην εφηβική και ενήλικη ζωή. Η ταινία που δεν έχει προβληθεί στους ελληνικούς κινηματογράφους και στο Cine Δράση την παραχώρησε το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος απέσπασε βραβείο Καλύτερης Ταινίας (Χρυσός Αλέξανδρος-«Θόδωρος Αγγελόπουλος») και βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για τον μικρό Aliocha Reinert στο 62ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.
Η υπόθεση
Ο 10χρονος Τζονί, είναι παιδί με αγγελική όψη, αλλά προβληματισμένο, με εσωτερικευμένο θυμό, φόβο και ένταση. Είναι ευαίσθητος, ευφυής και έχει προβληματισμούς και ασχολίες χαρακτηριστικές σε μεγαλύτερες ηλικίες. Μοιάζει έτοιμος να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, δυσκολεύεται να ενσωματωθεί στο ενήλικο σκληρό περιβάλλον του, διατηρώντας τον τρυφερό του χαρακτήρα. Μεγαλώνει στη μικρή βιομηχανική πόλη Forbach, στην Βορειοανατολική Γαλλία στα σύνορα με την Γερμανία με την αλκοολική μητέρα του, το μεγαλύτερο αδελφό και την μικρότερη αδελφή του, όλα παιδιά από διαφορετικό και εξαφανισμένο από τη ζωή τους πατέρα. Περιοχή άγρια, επικίνδυνη όπου κυριαρχεί η υπόκωφη βία, απουσιάζει η επικοινωνία, η αγάπη δεν μπορεί να εκφραστεί, ενώ το κυνήγι της επιβίωσης απαγορεύει τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον. Ζώντας σε ένα μικρό διαμέρισμα ενός συγκροτήματος εργατικών κατοικιών και φοιτώντας σε ένα υποβαθμισμένο σχολείο, βρίσκεται ήδη μακριά από την παιδική αθωότητα. Παρατηρεί με περιέργεια τα σκαμπανεβάσματα της ερωτικής ζωής της μητέρας του και τις δυσκολίες της ζωής, χωρίς να τις αποδέχεται ή να συμβιβάζεται μαζί τους. «Δεν θέλω να καταλήξω στα MacDonalds…», εσείς «δεν κάνετε τίποτα για να βγείτε από τον κόσμο σας….κάθεστε και περιμένετε να τελειώσει η ζωή…» φωνάζει σε ένα ξέσπασμα του προς τους ενήλικες που αδυνατούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Τα πράγματα αλλάζουν όταν ένας καινούριος καθηγητής αναλαμβάνει την τάξη του. Ο κ. Ανταμσκί θα αντιληφθεί τις δυνατότητες του Τζονί, θα επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα προβλήματα και τους όρους της ζωής του και θα το ενθαρρύνει να διευρύνει τους ορίζοντες του. Η τρυφερότητα και η ευαισθησία του καθηγητή εξάπτει το ενδιαφέρον του αγοριού. Τον θαυμάζει, γαντζώνεται επάνω του σαν σε σανίδα σωτηρίας μέχρι που να αντιληφθεί την ασυνέπεια μεταξύ λόγων και έργων του δασκάλου, που δεν θέλει ή δεν μπορεί να καταπιαστεί σε βάθος με τους εγκαταλειμμένους από την πολιτεία μαθητές, για τους οποίους, εκτός από ελάχιστους, δεν υπάρχουν προοπτικές διαφυγής. Βολεύεται με την ψευδαίσθηση ότι κάνει ό,τι μπορεί σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, αλλά αδυνατεί να μπει στην ουσία των πραγμάτων, να βρει τις αιτίες της κατάστασης και να κυνηγήσει τις λύσεις. Ο νεαρός μαθητής του, απογοητευμένος καταφεύγει σε απονενοημένες κινήσεις. Αλλά μέσα από όλες αυτές τις εμπειρίες, θετικές και αρνητικές, ο Τζονί πιο σίγουρος για τον εαυτό του, θα διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον, ακολουθώντας το δρόμο της επιλογής του ακυρώνοντας τα εμπόδια που προκαλούν η οικογένεια, το σχολείο, η πολιτεία. Και στο ειλικρινά σαρωτικό και αισιόδοξο φινάλε θα πει στην μεθυσμένη μέχρι αναισθησίας μητέρα του, ότι φεύγει. Θαρραλέα και με αποφασιστικότητα, κοιτώντας τον εαυτό του στον καθρέφτη, αρχίζει να χορεύει ξεκινώντας το ταξίδι της χειραφέτησης του.
Η σκηνοθεσία
Όπως και το «Party Girl» (2014), το βραβευμένο με Χρυσή Κάμερα στις Κάννες πρώτο έργο του Samuel Theis έτσι και το «Τρυφερούδι» έχει στοιχεία αυτοβιογραφικά. Με εμπειρία στο ντοκιμαντέρ και τις τηλεοπτικές παραγωγές, σκηνοθετεί λιτά, νηφάλια, ρεαλιστικά, παρουσιάζοντας με αληθοφάνεια, ευαισθησία και ποιητική διάθεση τις προκλήσεις της παιδικής ηλικίας και τον διαμορφωτικό, έστω και μέσω του αρνητικού παραδείγματος, ρόλο της οικογένειας και του σχολείου. Πέραν ελαχίστων, οι ηθοποιοί της ταινίας είναι ερασιτέχνες και όλοι τους υπέροχα ειλικρινείς στις ερμηνείες τους. Ο Aliocha Reinert, αποδίδει τον Τζονί, αυθεντικά, με ακρίβεια και χειμαρρώδη ενέργεια ραγίζοντας τις καρδιές των θεατών σε κάθε πέρασμα του. Ο Theis τον αξιοποιεί όσο καλύτερα γίνεται, επιμένει στο εκφραστικό πρόσωπο του. Καδράροντας μεθοδικά και με περισσή εφευρετικότητα τους αυτοσχεδιασμούς του, συλλαμβάνει την ευαισθησία του, που παραπέμπει στον Αντουάν Ντουανέλ, τον αντίστοιχο ήρωα στα «400 χτυπήματα» του Φρανσουά Τρυφώ. Ο Antoine Reinartz τέλειος ως καθηγητής και οι Mélissa Olexa και Izïa Higelin άψογες στους ρόλους της μητέρας και της συζύγου αντίστοιχα.
Γαλλία Δραματική, 2021. Διάρκεια: 93’. Σενάριο: Samuel Theis. Πρωταγωνιστούν: Aliocha Reinert, Antoine Reinartz, Mélissa Olexa, Izïa Higelin
