Μακροσκελή ανακοίνωση μέσω της οποίας ξεκαθαρίζει την θέση της σχετικά με την ζήτημα της αγοράς του Ο.Τ. 61 (πρώην Tennis Club) από τον δήμο Βριλησσίων εξέδωσε η Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων «Δράση για μια Άλλη Πόλη».
Στην ανακοίνωση τονίζεται μεταξύ άλλων ότι «η αγορά» του Ο.Τ. 61 κατέστη επείγουσα λόγω έλλειψης ιεραρχήσεων από την πλευρά της διοίκησης».
Αναλυτικά, αναφέρεται: «Το ζήτημα της απευθείας αγοράς του ΟΤ61 (πρώην τένις κλαμπ) στην οποία προτίθεται να προχωρήσει η δημοτική αρχή, από τη «φύση» του είναι ζήτημα σύνθετο και αντιφατικό. Γιατί ενσωματώνει τον τρόπο που «διαβάζουμε», βιώνουμε και αξιολογούμε την περίοδο που ζούμε, αλλά και ερωτήματα για την οικονομική δυνατότητα του δήμου. Καταλήξαμε ότι είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουμε αυτή τη σημαντική επιλογή, αποσυνδεδεμένα από τη γενικότερη εικόνα που διαμορφώνεται για την πολιτεία της διοίκησης.
Υπό «φυσιολογικές συνθήκες», πράγματι, το δημοτικό συμβούλιο θα άξιζε να επιχειρήσει την εξασφάλιση του τελευταίου μεγάλου ελευθέρου χώρου του προαστίου στις επόμενες γενιές. Όμως ζούμε σε «φυσιολογικές» συνθήκες; Και πόσο «αθώα» είναι η διάχυτη πεποίθηση των διοικούντων, ότι με την πολιτική που σήμερα ακολουθείται (και ακολουθούν), θα έρθουν καλύτερες ημέρες, προσδοκία που ακυρώνει κάθε απόπειρα ανασύνταξης του δήμου και διαμόρφωσης νέων προτεραιοτήτων; Η διοίκηση θα όφειλε επίσης, να διευκολύνει τη διαδικασία λήψης κομβικών αποφάσεων. Αλλά απέφυγε να το πράξει. Και όταν, τελευταία στιγμή, αποφάσισε να ανταποκριθεί, παρουσίασε μια εικόνα ειδυλλιακή, ασύμβατη με τη συνεχή μείωση των πόρων της αυτοδιοίκησης και την κοινή εμπειρία.
Ποια είναι η οικονομική δυνατότητα του δήμου, με ποιο τρόπο θα αποπληρωθεί η αγορά, τι συνέπειες θα έχει αυτή για τους δημότες, με ποια κονδύλια θα αξιοποιηθεί μελλοντικά και για ποιο σκοπό ο χώρος, παραμένει κατά τη γνώμη μας, μια εξίσωση με πολλούς αγνώστους. Την ίδια στιγμή, τι έχει να πει το δημοτικό συμβούλιο στους δημότες που δυσκολεύονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους; Τι έχει να πει σ’ εκείνον που διαπιστώνει ότι δεν έχουμε δημοτική συγκοινωνία, (αλλά κατά τα άλλα κάνουμε κυκλοφοριακές μελέτες), που αναρωτιέται πώς θα αξιοποιηθεί η έκταση της οδού Μητροπούλου, (για την οποία από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο θα είχε κατατεθεί η σχετική «μελέτη»), σε αυτούς που ξέρουν ότι εκκρεμεί, μάλιστα με τρόπο αλληλένδετο, η τύχη και άλλων δεσμευμένων οικοπέδων από το ΕΡΣ;
Και ποιος δικαιούται να επικαλείται την επόμενη γενιά όταν ολιγωρεί απέναντι στη σημερινή, η οποία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τους υπάρχοντες χώρους, επειδή αυτοί παραμένουν αναξιοποίητοι ή ασυντήρητοι; Κι’ ακόμη, πόσο διαφέρει όλο αυτό σε μικρογραφία, από την υπερχρέωση της χώρας, η οποία παρήγαγε τα αποτελέσματα που παρήγαγε; Η δημοτική αρχή αρέσκεται στην πολιτική «να προχωρούν όλα παράλληλα». Όμως όταν τα θέλεις όλα, δεν θέλεις τίποτα ιδιαίτερα και δεν θυσιάζεις κάτι για να αποκτήσεις το σημαντικό. Γι’ αυτό και οι διαχειριστικές δαπάνες παραμένουν αμετάβλητες, το επιδιωκόμενο επίπεδο «ευδαιμονίας» απαράλλαχτο, ενώ προγραμματίζονται και νέες αγορές κτηρίων.
Να το θέσουμε διαφορετικά: Αν η «Δράση» βρισκόταν σε θέση διοίκησης, θα επιδίωκε την αγορά του ΟΤ61, καθιστώντας το σαφή προτεραιότητα, (μετά από ενημέρωση/συμμετοχή των δημοτών), υλοποιώντας έναν σχεδιασμό που θα περιλάμβανε τις ανάλογες εξοικονομήσεις, ώστε ο δημοτικός προϋπολογισμός να επιβαρυνθεί ανεπαίσθητα. Δεν θα υπερχρεώναμε τον δήμο, ούτε θα είχαμε το βλέμμα μας στραμμένο στις επόμενες εκλογές. Το να συμπεριφέρεται κανείς σήμερα σαν κάτοχος πιστωτικής κάρτας προ κρίσης δεν συνιστά πολιτική. Αντιθέτως, προκαλεί, για το κάθε τι, μια διάχυτη επιφυλακτικότητα.
Επιπλέον: Ποιοι ασχολούνται σήμερα με τα «κοινά», μάλιστα με τρόπο που να δύνανται να επιλέξουν μια τεκμηριωμένη πρόταση ανάμεσα σε άλλες; Με ποια στοιχεία, ποια ενημέρωση, ποια κριτήρια, ποια δημοκρατική «εκπαίδευση»; Και πόσοι μπορούν να κατατάξουν την επιλογή τους κατά την πολιτική της βαρύτητα;
Παρά τα όσα έχουν συμβεί, είναι σαν να μην άλλαξε τίποτα στην αυτοδιοίκηση. Ίδιες μέθοδοι, ίδιοι πρωταγωνιστές, με σκοπό τη διατήρηση μιας «κανονικότητας» που έχει ανατραπεί προ πολλού, (με προσθήκη ολίγου εθελοντισμού και αλληλεγγύης) και μιας «ευδαιμονίας» (στο όριο της πολιτικής αφασίας), που ακυρώνει κάθε διάθεση για την αναγκαία αναδιοργάνωση των δήμων ώστε να προχωρήσουν οι ουσιαστικές παρεμβάσεις που έχει ανάγκη η τοπική κοινότητα.
Οι αντιπολιτεύσεις από την άλλη, αντιλαμβάνονται ως «υπεύθυνη» στάση, την κατά περίπτωση υπερψήφιση προτάσεων της πλειοψηφίας, αγνοώντας τη «μεγάλη» εικόνα. Ξεχνάμε ότι αυτό που επείγει είναι η αλλαγή των αξιολογήσεών μας, η αλλαγή ύφους και ήθους, μια πολιτική ευθυγραμμισμένη με την τραγικότητα και την ένταση της κρίσης, που να οδηγεί στην οικοδόμηση μιας πραγματικής κοινότητας, που θα θέσει ως στόχο την αντιστροφή της αδιαφορίας και της παρακμής. Ξεχνάμε ότι το επείγον είναι να αυξηθούν οι αντιστάσεις, να μειωθούν οι απώλειες και να αναταχθεί το ηθικό των πολιτών. Η «ανοχή» λοιπόν, απέναντι στην πλειοψηφία έχει νόημα, μόνον όταν τα πεπραγμένα της συνοδεύονται από δείγματα συντονισμού με τις απαιτήσεις της περιόδου.
«Υπευθυνότητα» δεν σημαίνει να παραγνωρίζεις τις συνθήκες και να συνεχίζεις τα ίδια, χωρίς επίγνωση της καταστροφής, της οποίας το πιο επώδυνο σύμπτωμα είναι η σταδιακή απόσυρση των πολιτών στη μοιρολατρία, στις πολιτικές ψευδαισθήσεις, στη ματαίωση. Έχουμε τελματώσει σαν κοινωνία και σαν οικονομία και πρωταρχικό είναι να το αναγνωρίσουμε. Υπό αυτήν την έννοια, η «αγορά» του Ο.Τ. 61 κατέστη επείγουσα λόγω έλλειψης ιεραρχήσεων από την πλευρά της διοίκησης, αλλιώς δεν θα ήταν. Τα ρημαγμένα Ολυμπιακά ακίνητα και οι κάθε λογής ασυντήρητοι δημόσιοι χώροι, (που συχνά στη συνέχεια εκποιούνται σε ιδιώτες «έναντι πινακίου φακής»), συνηγορούν πως δεν αρκεί να αγοράζεις, αλλά πρέπει και να μπορείς να αξιοποιείς, να συντηρείς, να προστατεύεις την περιουσία σου. Με σχεδιασμό, τον οποίο μάταια αναζητούμε από τη σημερινή διοίκηση.
Είναι καιρός να ξεφύγουμε από τον παλαιοκομματισμό και το ιδιότυπο «πέρα βρέχει» των Βριλησσίων και να εστιάσουμε στην αφύπνιση της κοινότητας. Δεν μπορεί να γίνεται πλέον ανεκτή η λογική, «έργα – ψηφοθηρία – κανένας προγραμματισμός αναγκών». Χωρίς επιλογές και έμπρακτες θυσίες υπέρ κάποιου σκοπού, δεν λογίζεται πολιτική. Μια χρήσιμη διοίκηση, αναγνωρίζοντας τα πραγματικά ζητήματα και τους όρους που αυτά τροποποιούνται, θα επιχειρούσε την επανεκκίνηση της λειτουργίας της Πόλης, ευθυγραμμιζόμενη με τα ουσιώδη, (όχι με αποτυχημένες «συνελεύσεις» για το κυκλοφοριακό), δημιουργώντας προϋποθέσεις, ώστε οι απαντήσεις των προβλημάτων να συμπεριλάβουν τους ενδιαφερόμενους πολίτες. Αν μια τέτοια αλλαγή πορείας ήταν διακριτή, τότε θα ήταν θεμιτή και από την πλευρά μας μια ανοχή σε λάθη ή παραλείψεις της διοίκησης. Όμως επειδή αυτό δεν συμβαίνει και επειδή τα επιμέρους δεν συμβαδίζουν με την αναγκαία κατεύθυνση, όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε, τότε οι επιλογές μας περιορίζονται: Με το δείγμα γραφής που διαθέτουμε, δεν θα συναινέσουμε στην προτεινόμενη αγορά, ακόμη κι αν πρόκειται για το Ο.Τ. 61»..
Υπό «φυσιολογικές συνθήκες», πράγματι, το δημοτικό συμβούλιο θα άξιζε να επιχειρήσει την εξασφάλιση του τελευταίου μεγάλου ελευθέρου χώρου του προαστίου στις επόμενες γενιές. Όμως ζούμε σε «φυσιολογικές» συνθήκες; Και πόσο «αθώα» είναι η διάχυτη πεποίθηση των διοικούντων, ότι με την πολιτική που σήμερα ακολουθείται (και ακολουθούν), θα έρθουν καλύτερες ημέρες, προσδοκία που ακυρώνει κάθε απόπειρα ανασύνταξης του δήμου και διαμόρφωσης νέων προτεραιοτήτων; Η διοίκηση θα όφειλε επίσης, να διευκολύνει τη διαδικασία λήψης κομβικών αποφάσεων. Αλλά απέφυγε να το πράξει. Και όταν, τελευταία στιγμή, αποφάσισε να ανταποκριθεί, παρουσίασε μια εικόνα ειδυλλιακή, ασύμβατη με τη συνεχή μείωση των πόρων της αυτοδιοίκησης και την κοινή εμπειρία.
Ποια είναι η οικονομική δυνατότητα του δήμου, με ποιο τρόπο θα αποπληρωθεί η αγορά, τι συνέπειες θα έχει αυτή για τους δημότες, με ποια κονδύλια θα αξιοποιηθεί μελλοντικά και για ποιο σκοπό ο χώρος, παραμένει κατά τη γνώμη μας, μια εξίσωση με πολλούς αγνώστους. Την ίδια στιγμή, τι έχει να πει το δημοτικό συμβούλιο στους δημότες που δυσκολεύονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους; Τι έχει να πει σ’ εκείνον που διαπιστώνει ότι δεν έχουμε δημοτική συγκοινωνία, (αλλά κατά τα άλλα κάνουμε κυκλοφοριακές μελέτες), που αναρωτιέται πώς θα αξιοποιηθεί η έκταση της οδού Μητροπούλου, (για την οποία από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο θα είχε κατατεθεί η σχετική «μελέτη»), σε αυτούς που ξέρουν ότι εκκρεμεί, μάλιστα με τρόπο αλληλένδετο, η τύχη και άλλων δεσμευμένων οικοπέδων από το ΕΡΣ;
Και ποιος δικαιούται να επικαλείται την επόμενη γενιά όταν ολιγωρεί απέναντι στη σημερινή, η οποία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τους υπάρχοντες χώρους, επειδή αυτοί παραμένουν αναξιοποίητοι ή ασυντήρητοι; Κι’ ακόμη, πόσο διαφέρει όλο αυτό σε μικρογραφία, από την υπερχρέωση της χώρας, η οποία παρήγαγε τα αποτελέσματα που παρήγαγε; Η δημοτική αρχή αρέσκεται στην πολιτική «να προχωρούν όλα παράλληλα». Όμως όταν τα θέλεις όλα, δεν θέλεις τίποτα ιδιαίτερα και δεν θυσιάζεις κάτι για να αποκτήσεις το σημαντικό. Γι’ αυτό και οι διαχειριστικές δαπάνες παραμένουν αμετάβλητες, το επιδιωκόμενο επίπεδο «ευδαιμονίας» απαράλλαχτο, ενώ προγραμματίζονται και νέες αγορές κτηρίων.
Να το θέσουμε διαφορετικά: Αν η «Δράση» βρισκόταν σε θέση διοίκησης, θα επιδίωκε την αγορά του ΟΤ61, καθιστώντας το σαφή προτεραιότητα, (μετά από ενημέρωση/συμμετοχή των δημοτών), υλοποιώντας έναν σχεδιασμό που θα περιλάμβανε τις ανάλογες εξοικονομήσεις, ώστε ο δημοτικός προϋπολογισμός να επιβαρυνθεί ανεπαίσθητα. Δεν θα υπερχρεώναμε τον δήμο, ούτε θα είχαμε το βλέμμα μας στραμμένο στις επόμενες εκλογές. Το να συμπεριφέρεται κανείς σήμερα σαν κάτοχος πιστωτικής κάρτας προ κρίσης δεν συνιστά πολιτική. Αντιθέτως, προκαλεί, για το κάθε τι, μια διάχυτη επιφυλακτικότητα.
Επιπλέον: Ποιοι ασχολούνται σήμερα με τα «κοινά», μάλιστα με τρόπο που να δύνανται να επιλέξουν μια τεκμηριωμένη πρόταση ανάμεσα σε άλλες; Με ποια στοιχεία, ποια ενημέρωση, ποια κριτήρια, ποια δημοκρατική «εκπαίδευση»; Και πόσοι μπορούν να κατατάξουν την επιλογή τους κατά την πολιτική της βαρύτητα;
Παρά τα όσα έχουν συμβεί, είναι σαν να μην άλλαξε τίποτα στην αυτοδιοίκηση. Ίδιες μέθοδοι, ίδιοι πρωταγωνιστές, με σκοπό τη διατήρηση μιας «κανονικότητας» που έχει ανατραπεί προ πολλού, (με προσθήκη ολίγου εθελοντισμού και αλληλεγγύης) και μιας «ευδαιμονίας» (στο όριο της πολιτικής αφασίας), που ακυρώνει κάθε διάθεση για την αναγκαία αναδιοργάνωση των δήμων ώστε να προχωρήσουν οι ουσιαστικές παρεμβάσεις που έχει ανάγκη η τοπική κοινότητα.
Οι αντιπολιτεύσεις από την άλλη, αντιλαμβάνονται ως «υπεύθυνη» στάση, την κατά περίπτωση υπερψήφιση προτάσεων της πλειοψηφίας, αγνοώντας τη «μεγάλη» εικόνα. Ξεχνάμε ότι αυτό που επείγει είναι η αλλαγή των αξιολογήσεών μας, η αλλαγή ύφους και ήθους, μια πολιτική ευθυγραμμισμένη με την τραγικότητα και την ένταση της κρίσης, που να οδηγεί στην οικοδόμηση μιας πραγματικής κοινότητας, που θα θέσει ως στόχο την αντιστροφή της αδιαφορίας και της παρακμής. Ξεχνάμε ότι το επείγον είναι να αυξηθούν οι αντιστάσεις, να μειωθούν οι απώλειες και να αναταχθεί το ηθικό των πολιτών. Η «ανοχή» λοιπόν, απέναντι στην πλειοψηφία έχει νόημα, μόνον όταν τα πεπραγμένα της συνοδεύονται από δείγματα συντονισμού με τις απαιτήσεις της περιόδου.
«Υπευθυνότητα» δεν σημαίνει να παραγνωρίζεις τις συνθήκες και να συνεχίζεις τα ίδια, χωρίς επίγνωση της καταστροφής, της οποίας το πιο επώδυνο σύμπτωμα είναι η σταδιακή απόσυρση των πολιτών στη μοιρολατρία, στις πολιτικές ψευδαισθήσεις, στη ματαίωση. Έχουμε τελματώσει σαν κοινωνία και σαν οικονομία και πρωταρχικό είναι να το αναγνωρίσουμε. Υπό αυτήν την έννοια, η «αγορά» του Ο.Τ. 61 κατέστη επείγουσα λόγω έλλειψης ιεραρχήσεων από την πλευρά της διοίκησης, αλλιώς δεν θα ήταν. Τα ρημαγμένα Ολυμπιακά ακίνητα και οι κάθε λογής ασυντήρητοι δημόσιοι χώροι, (που συχνά στη συνέχεια εκποιούνται σε ιδιώτες «έναντι πινακίου φακής»), συνηγορούν πως δεν αρκεί να αγοράζεις, αλλά πρέπει και να μπορείς να αξιοποιείς, να συντηρείς, να προστατεύεις την περιουσία σου. Με σχεδιασμό, τον οποίο μάταια αναζητούμε από τη σημερινή διοίκηση.
Είναι καιρός να ξεφύγουμε από τον παλαιοκομματισμό και το ιδιότυπο «πέρα βρέχει» των Βριλησσίων και να εστιάσουμε στην αφύπνιση της κοινότητας. Δεν μπορεί να γίνεται πλέον ανεκτή η λογική, «έργα – ψηφοθηρία – κανένας προγραμματισμός αναγκών». Χωρίς επιλογές και έμπρακτες θυσίες υπέρ κάποιου σκοπού, δεν λογίζεται πολιτική. Μια χρήσιμη διοίκηση, αναγνωρίζοντας τα πραγματικά ζητήματα και τους όρους που αυτά τροποποιούνται, θα επιχειρούσε την επανεκκίνηση της λειτουργίας της Πόλης, ευθυγραμμιζόμενη με τα ουσιώδη, (όχι με αποτυχημένες «συνελεύσεις» για το κυκλοφοριακό), δημιουργώντας προϋποθέσεις, ώστε οι απαντήσεις των προβλημάτων να συμπεριλάβουν τους ενδιαφερόμενους πολίτες. Αν μια τέτοια αλλαγή πορείας ήταν διακριτή, τότε θα ήταν θεμιτή και από την πλευρά μας μια ανοχή σε λάθη ή παραλείψεις της διοίκησης. Όμως επειδή αυτό δεν συμβαίνει και επειδή τα επιμέρους δεν συμβαδίζουν με την αναγκαία κατεύθυνση, όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε, τότε οι επιλογές μας περιορίζονται: Με το δείγμα γραφής που διαθέτουμε, δεν θα συναινέσουμε στην προτεινόμενη αγορά, ακόμη κι αν πρόκειται για το Ο.Τ. 61»..
Το Συντονιστικό της Κίνησης Δημοτών Βριλησσίων «Δράση για μια Άλλη Πόλη»
