Την ταινία «Μετά το Μάη» προβάλει το Cine-Δράση την Πέμπτη 24 Μαϊου στις 20.15 στο ΤΥΠΕΤ.
Το φιλμ αποτελεί εκπληκτικής ακρίβειας ανασύνθεση του πολιτικοκοινωνικού κλίματος και των φοιτητικών αγώνων που ακολούθησαν τον Μάη του΄68. Κινούμενο ανάμεσα στο προσωπικό και το πολιτικό, αφηγείται με νοσταλγικό τρόπο και εξαιρετική ζωντάνια τα ουτοπικά όνειρα και τις φιλοδοξίες μιας ομάδας νεαρών Γάλλων επαναστατών.
Ο Μάης του ’68 ήταν ένα οργισμένο κίνημα με ισχυρή αναρχική βάση. Αμφισβήτησε όχι μόνον όλες τις αξίες αλλά και τα θεμέλια του κόσμου στον οποίο ζούμε. Ήταν κυρίως μια απαίτηση για αλλαγή που γεννήθηκε και κορυφώθηκε στο Παρίσι, επεκτάθηκε σε όλη τη Γαλλία και επηρέασε τις εξελίξεις σε όλη τη γη. Οι ρίζες του βρίσκονταν σε κινήματα που άνθιζαν σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στηριζόταν στις δυναμικές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ εναντίον του Πολέμου του Βιετνάμ και των δολοφονιών του Κένεντι το 1963, του Μάλκολμ Χ το 1965 και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τον Απρίλη του 1968. Εμπνεόταν από την Άνοιξη της Πράγας που κορυφώθηκε τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, την Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα και μια σειρά γεγονότα, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους, που όμως τα διαπερνούσε όλα το αίτημα για έναν κόσμο χωρίς υποκρισία και εκμετάλλευση.
Εξέφραζε την ολοκληρωτική αντίθεση της νέας γενιάς σε κάθε μορφή εξουσίας, στο υπάρχον πολιτικό σύστημα και σε οτιδήποτε αντιπροσώπευε, εκείνη την εποχή, την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Το να ψάξεις για δουλειά, να βάλεις χρήματα στην άκρη, να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια, καριέρα κλπ, θεωρούνταν ξεπερασμένα και μέρος ενός δεσμευτικού παρελθόντος. Το μέλλον ήταν μια νέα, επαναστατική κοινωνία, που τελικά δεν συνέβη ποτέ.
Η απαίτηση για ριζικές ανατροπές ήταν αδιαπραγμάτευτη, διεκδικούνταν με κάθε τρόπο, βίαιο ή ειρηνικό και στρεφόταν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Αφορούσε τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις συνθήκες εργασίας, τη θέση των γυναικών, το περιβάλλον, τη σεξουαλική απελευθέρωση, την εκπαίδευση, τη δημόσια διοίκηση, τη λογοτεχνία, το σινεμά. Το ξεκίνησαν οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ναντέρ, το συνέχισαν αυτοί της Σορβόννης και γρήγορα το υιοθέτησαν οι εργάτες και εκατομμύρια διαδηλωτών στο Παρίσι και όλη τη Γαλλία.
Οι διαδηλώσεις, τα επεισόδια και ο αναβρασμός δεν περιορίστηκαν χρονικά μόνον σε ένα μήνα, αλλά ήταν ο Μάης που έμεινε στο συλλογικό υποσυνείδητο ως ο μήνας που άλλαξε τον κόσμο. Γιατί μέσα στο Μάη έγιναν θρυλικά γεγονότα όπως το κλείσιμο του Πανεπιστημίου της Ναντέρ στις 2, η «Νύχτα των Οδοφραγμάτων» στις 10, η γιγάντια διαδήλωση στις 13, η διακοπή του Φεστιβάλ Καννών στις 19 Μαΐου. Γεγονότα που συνέβαλαν, κάθε ένα με το δικό του καθοριστικό τρόπο, στην μεγάλη αναταραχή.
Ο Γκι Ντεμπόρ, ο θεωρητικός-έμβλημα του Μάη, ήταν κάπως υπερβολικός, δηλώνοντας στην δεκαετία του 80 ότι «τίποτα στα τελευταία είκοσι χρόνια δεν καλύφθηκε τόσο εξονυχιστικά με συνθηκολογημένα ψεύδη όσο η ιστορία του Μάη του ’68», αλλά η αλήθεια είναι ότι οι μεγάλες επαναστάσεις, ειδικά αυτές που αποτυγχάνουν, είναι για τον καθένα κάτι τελείως διαφορετικό. Ο μύθος που τις περιβάλει αφαιρεί στοιχεία από την πραγματικότητα τους, διατηρώντας τες πεισματικά «προστατευμένες» μέσα σε ένα σύννεφο ρομαντισμού και ουτοπικών ιδεολογιών.
To story
Ο σκηνοθέτης Ολιβιέ Ασαγιάς δίνει με το «Μετά το Μάη» τη δική του διάσταση αυτής της ταραχώδους εποχής, όπως πολλοί άλλοι σκηνοθέτες πριν και μετά από αυτόν. Το φιλμ, ξεκινά με μια διαδήλωση στο Παρίσι το 1971 και με συγκρούσεις ανάμεσα στις δυνάμεις της αστυνομίας και τους φοιτητές. Είναι η εποχή, που τα επαναστατικά κινήματα είναι πολυδιασπασμένα ως προς την οργάνωση, την ιδεολογία, τους στόχους και την στρατηγική τους. Κοινή γραμμή, δεν υπάρχει, παρά το γεγονός ότι η κρατική καταστολή γίνεται όλο και σκληρότερη.
Νέοι συλλαμβάνονται για τις ιδέες τους, διαδηλώσεις καταπνίγονται βίαια. Μια ομάδα 18χρόνων νεαρών, ανάμεσα τους και ο γοητευτικός Ζιλ, με ανησυχίες, ακατάστατες απόψεις, με αμφιβολίες και επιπόλαιες βεβαιότητες, ανοιχτές ευαισθησίες, πολλά όνειρα για το μέλλον, αλλά κυρίως ερωτευμένοι με τη δύναμη που μόνον οι νέοι ερωτεύονται, παρασύρονται από την πολιτική και δημιουργική αναταραχή.
Συμμετέχουν ενεργά στις κινητοποιήσεις ταλαντευόμενοι ανάμεσα στις ριζοσπαστικές πολιτικές δεσμεύσεις και στις προσωπικές του προσδοκίες. Οι πράξεις τους θα τους φέρουν στην Ιταλία και αργότερα στο Λονδίνο, όπου μέσα από ερωτικές συναντήσεις και καλλιτεχνικές αναζητήσεις, θα έρθει η ώρα που θα αναγκαστούν να κάνουν τις τελικές επιλογές τους. Όλοι τους παιδιά από ευημερούντα μεσαία στρώματα ζουν τις τελευταίες αναλαμπές της νεανικής τους επαναστατικότητας και τη μόδα των ιδεών του Λένιν, του Μάο και του Μαρξ τη θέση των οποίων πολύ γρήγορα θα πάρουν το σεξ, τα ναρκωτικά, η ροκ μουσική, η τέχνη, οι φιλοσοφίες της Ανατολής και άλλα κινήματα με αντίστοιχη σαγηνευτική επιρροή.
Ο σκηνοθέτης αντλεί την έμπνευσή του από αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ο Ζιλ, είναι πολιτικοποιημένος, και ας μην το παραδέχονται οι σύντροφοί του, ονειρεύεται να γυρίσει ταινίες, ο πατέρας του είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος, σπουδάζει ζωγραφική, όπως ακριβώς και ο Ασαγιάς στην πραγματική ζωή. Κινηματογραφεί με αυθεντικότητα, ορμή και ρεαλισμό την μαχητικότητα των νέων και τον ενθουσιασμό τους για το «καινούργιο». Παρουσιάζει με συγκίνηση και νοσταλγία την ιστορία ενηλικίωσης τους, «αυτοβιογραφώντας» όλη τη γενιά του Μάη. Εισάγοντας, μάλιστα, σε δεύτερο πλάνο, στοιχεία αστυνομικής ίντριγκας και μεταφέροντας τη δράση σε όλη την ανήσυχη Ευρώπη, δεν επιτρέπει στο θεατή να χάσει το ενδιαφέρον σου.
Η ταινία κέρδισε 5 Βραβεία και είχε άλλες 4 υποψηφιότητες. Έκανε την πρεμιέρα της στο Διαγωνιστικό τμήμα του 69ου Φεστιβάλ Βενετίας (2012) όπου κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου. Στη συνέχεια προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία στο Φεστιβάλ του Τορόντο και στο πρόγραμμα Zalbategi Pearls του Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν (επιλογή από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς), καθώς και στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης.
Γαλλία, 2012. Διάρκεια: 122′. Σκηνοθεσία-Σενάριο: Olivier Assayas. Πρωταγωνιστούν: Clément Métayer, Lola Créton, Felix Armand, Carole Combes, India Salvor Menuez, Hugo Conzelmann, Mathias Renou, Léa Rougeron.
