Συγκινητικές και ελπιδοφόρες ήταν οι εκπλήξεις από παιδιά τα οποία συμμετείχαν στο εργαστήρι για τον Α. Σαμαράκη, με τίτλο «Το Δέντρο του Αντώνη», που διοργάνωσε το Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Χαλανδρίου. Όπως ανέφερε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Στοφόρος, που «έτρεξε» το σεμινάριο μαζί με την ενδυματολόγο – σκηνογράφο Πολυτίμη Μαχαίρα, ένας μαθητής Γυμνασίου, ο Νίκος Μικελάκης εμπνεύστηκε από το έργο «Εν ονόματι» του σπουδαίου λογοτέχνη. Το επίκαιρο κείμενό του, με αναφορές στην κακοποίηση παιδιών, τόνισε ότι αν χιλιάδες φωνές γίνουν μια λαοθάλασσα, κανείς φόβος δεν μπορεί να σταματήσει:
Μέχρι να ζήσουμε σε μία κοινωνία όπου ο κύκλος αυτός της βαρβαρότητας θα κλείσει, το βέβαιο είναι όσο «λάμπουν» τέτοια φωτεινά μυαλά με τέτοια σπάνια προσέγγιση, υπάρχει ελπίδα.
Το δείγμα γραφής του ξεχωριστού εφήβου:
«Εν ονόματι όσων παιδιών δεν θα μιλήσουν
θα κοιμηθούν με τους εφιάλτες και θα ξυπνήσουν με μια κραυγή.
Μα και όσων μίλησαν και μετά θα σιωπήσουν,
θα κλειστούν στη μοναξιά και θα ξεχαστούν όταν σβήσουν τα φώτα.
Εν ονόματι όσων από τον καναπέ του σαλονιού αγανακτούν
μα δεν μιλούν, μόνο κοιτούν την οθόνη και προσεύχονται να μην τους συμβεί.
Εν ονόματι αυτών που ανακαλούν όσα ξέχασαν
«Δεν είναι το ίδιο», λένε, για να απαλύνουν τον πόνο τους.
Αυτών που είδαν το πρόσωπο της βίας στον πατέρα
τον σύζυγο, τον καθηγητή, τον φίλο, τον συμμαθητή,
στον εργοδότη, τον περαστικό, τον γείτονα, τον αστυνόμο.
Εν ονόματι αυτών που χτυπήθηκαν, σκοτώθηκαν,
μα ξεχάστηκαν, όταν έκλεισαν οι κάμερες.
Όλοι τους είχαν ονόματα, έγιναν πρωτοσέλιδα,
ποιοί τους θυμούνται;
Εν ονόματι όσων θρηνούν ακόμα για τα εγκλήματα που παραγράφηκαν,
τους εγκληματίες που αποφυλακίστηκαν,
για τα χρόνια που τους απέμειναν χωρίς τους αγαπημένους.
Εν ονόματι των πατεράδων, των μανάδων, των φίλων, των αδερφών,
που έχασαν τους αγαπημένους,
θύματα και αυτοί της βίας.
Εν ονόματι των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων που η βία έγινε η μοίρα τους,
των προσφύγων που κακοποιούνται καθημερινά από την αδιαφορία μας.
Εν ονόματι όλων των καταπιεσμένων, βασανισμένων, κακοποιημένων
από ολοκληρωτικά καθεστώτα, θρησκείες, ιδεολογίες, παραδόσεις.
Εν ονόματι όλων όσων θέλουν να μιλήσουν, να αποτινάξουν το βάρος,
να γιατρέψουν την πληγή, μα δεν μπορούν.
Εν ονόματι όλων αυτών ζητώ ενός λεπτού σιγή.
Όχι εις μνήμη της βίας, της κακοποίησης,
του αυταρχισμού, του δεσποτισμού.
Να ανακαλέσουμε όλοι αν αυτό μας έχει συμβεί
και να κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά.
Μια φωνή είναι μια γροθιά που υψώνεται ενάντια στη βία.
Εκατοντάδες φωνές όμως γίνονται ένα τείχος ψηλό,
χιλιάδες φωνές μια λαοθάλασσα
που κανείς φόβος,
καμιά τρομοκρατία δεν μπορεί να σταματήσει.
Εν ονόματι του νόμου, της δικαιοσύνης, της ανθρωπιάς,
ας διαδώσουμε το μήνυμα της αγάπης.
Για όλους αυτούς τους «εν ονόματι»
ώστε να μην υπάρξουν άλλοι».
Έπειτα από το κείμενο του Νίκου Μιχελάκη, όπως σημείωσε ο κ. Στοφόρος, τα λόγια του Αντώνη Σαμαράκη ηχούν ακόμη ακόμη πιο δυνατά: «Όφειλα να σκεφτώ ότι τα διάφορα εν ονόματι στη ζωή μας είναι μια Λερναία Ύδρα με πολλά κεφάλια, όπου για κάθε ένα που κόβεις, ξεπηδούν δυο άλλα. Μια ολόκληρη ανθρωπότητα αλυσοδεμένη από τα διάφορα εν ονόματι, εν ονόματι των οποίων πρέπει επιτέλους να λήξει η τραγική φάρσα».
Και μία διαφορετική… κόντρα
Ένα ακόμη διήγημα ήταν εμπνευσμένο από το έργο του Αντώνη Σαμαράκη και συγχρόνως μια πραγματική ιστορία. Αφού στο παιδικό εργαστήριο του Αετοπούλειου, διαβάστηκε «Η Κόντρα» του σπουδαίου λογοτέχνη, εμπνεύστηκε να γράψει, μεταξύ, άλλων, η Αμύρσα Γιαννακάκη:
«- Ετοιμάσου για να χάσεις, κότα.
– Αυτό θα το δούμε,είπα γεμάτη ενθουσιασμό για τον μεγάλο μας αγώνα.
Με λένε Σταυρούλα κι αυτό που θα διαβάσετε θα σας κάνει να γελάσετε με την καρδιά σας.
Ήταν μια ζεστή νύχτα του χειμώνα όταν ήρθε η κολλητή μου Βίκυ, στο σπίτι για να διαβάσουμε παρέα. Το σπίτι μας έχει δύο σαλόνια, το ένα είναι το κανονικό και το άλλο το καλό καθιστικό που ανοίγει μόνο όταν η μαμά δέχεται επισκέψεις . Στο σαλόνι αυτό, η μαμά κρύβει όλες τις λιχουδιές, τις κρύβει για να μην τις ανακαλύπτουμε και τις μπουκωνουμε με μαεστρια. Τις κρύβει για την περίπτωση που κάποιος άνθρωπος έρθει στα ξαφνικά, να έχουμε κάτι να κεράσουμε.
Είπα κι εγώ λοιπόν στη κολλητή μου » να ψάξουμε για σοκολατάκια τώρα που κανείς δεν είναι δω» Φυσικά και συμφώνησε.
Μέσα στη φοντανιερα υπήρχαν τα πολύχρωμα,γυαλιστερά ετοιμοθάνατα σοκολατάκια. Τα κοιτάξαμε μαγεμένες! Μικρά, λαχταριστα, ανοίγοντας το πρώτο διαπιστώσαμε πως δεν είναι σκέτα, αλλά παρεγεμισμενα με λικέρ!
Καταλάβαμε πως κάθε χρώμα,κρύβει και μια διαφορετική γεύση! Μέντα! Κεράσι! Σοκολατα!
– «Πάμε μια κόντρα» μου λέει η Βίκυ.
«Why not? «, Της απάντησα.
Όποιος μεθύσει πρώτος από το λικέρ νικάει.
Αρχίσαμε λοιπόν να δαγκώνουμε τα σοκολατάκια με μανία, να πίνουμε το λικέρ, να τα ξανατυλιγουμε και να τα βάζουμε πίσω στη φοντανιερα.
Το επόμενο απόγευμα
– » περάστε, περάστε, καθηστε, να σας προσφέρω καφέ να πάρετε κι ένα σοκολατάκι…»
Τα ουρλιαχτά ακούστηκαν σε όλη την Ξάνθη. Οι καλεσμένοι έκπληκτοι βλέπανε τα δαγκωμενα σοκολατάκια σκαγωντας στα γέλια.
Τόσες φωνές..κι ούτε ένα μεθύσι της προκοπής».
Δείτε επίσης: Μεράκι χωρίς… περιορισμούς από την εικαστική ομάδα της «Αργώ»
