Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, ανεξάρτητη δημόσια αρχή, αποκλειστικά αρμόδια για τα θέματα αυτά από το 1997, έχει θεσπίσει με την υπ’ αριθμ. 1122/2000 Οδηγία της μια γενική απαγόρευση της λήψης και της επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων με κάμερα «που λειτουργεί μονίμως, συνεχώς ή κατά τακτά χρονικά διαστήματα», κρίνοντας ότι ο πολίτης πρέπει να προστατευτεί από την τηλε-επιτήρηση.
Εξειδικεύοντας τα παραπάνω, η Αρχή έχει εισαγάγει απόλυτη απαγόρευση αποθήκευσης εικόνας και ήχου μέσω καμερών από κοινόχρηστους/δημόσιους χώρους ή μέρος αυτών, στοχεύοντας στην προστασία των πολιτών από «πρωτοβουλίες» αυτού του τύπου, εκτός αν συντρέχουν εξαιρετικοί λόγοι, οι οποίοι κατά την κρίση της το επιβάλλουν.
Σε πρόσφατη (18/11/2009 αρ. 77/2009) μάλιστα αρνητική απόφαση της ίδιας Αρχής με αφορμή αίτημα του δήμου Αθηναίων για τοποθέτηση καμερών σε παιδικές χαρές έκρινε ότι: «πρέπει να υφίσταται ρητή και ειδική διάταξη, η οποία να απονέμει στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης ή ειδικά στο Δήμο Αθηναίων την αρμοδιότητα εγκαταστάσεως και λειτουργίας συστήματος καταγραφής εικόνας ή/και ήχου των προσώπων». Στην ίδια απόφαση τονίζεται ότι «ο υπεύθυνος επεξεργασίας οφείλει να προβεί σε γνωστοποίηση πριν από την έναρξη της επεξεργασίας».
Υπάρχει άραγε τίποτε από τα παραπάνω που να τήρησε και να σεβάστηκε η δημοτική μας αρχή;
Κοινωνία της επιτήρησης…
Οι πρωτοβουλίες του κ. Ζαφειρόπουλου δεν είναι άσχετες με ένα γενικότερο κλίμα οπισθοδρόμησης, την ώρα που κάμερες πάνω από τα κεφάλια όλων παρακολουθούν κάθε μας κίνηση. Η τοποθέτηση των καμερών στη Ρεματιά σε έναν χώρο όπου καθημερινά επισκέπτονται δεκάδες συμπολίτες μας με τα παιδιά τους και αναπτύσσονται ενδιαφέρουσες συλλογικές προσπάθειες όπως της κατάληψης Πραπόπουλου δεν είναι τίποτε άλλο από την αρχή μιας γενικευμένης προσπάθειας παρακολούθησης.
Μιας προσπάθειας η οποία χρησιμοποιώντας διάφορα προσχήματα, από τη διαχείριση της κυκλοφορίας ως τη βία στα γήπεδα, και από τα επεισόδια σε πορείες ως την πυροπροστασία, έχει ως πραγματικό και μόνο στόχο την επιτήρηση και των έλεγχο των πολιτών. Στη χώρα μας η ιστορία ξεκίνησε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004 οι οποίοι –μεταξύ των άλλων δεινών- μας άφησαν, τόσο μια κληρονομιά χιλιάδων καμερών αλλά και μια επικίνδυνη ιδεολογική οπτική σύμφωνα με την οποία ο φιλήσυχος πολίτης δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από τη χρήση τους αφού ο ίδιος δεν παρανομεί. Ακριβώς όπως και στη χούντα δηλαδή που ο φιλήσυχος πολίτης δεν ενδιαφερόταν για το φακέλωμα και τις διώξεις των διπλανών του…
Αν αυτές οι λογικές επικρατήσουν, οι επόμενες γενιές θα μεγαλώσουν χωρίς καμία αίσθηση ιδιωτικότητας, απολύτως εξοικειωμένες με την έννοια της παρακολούθησης. Θα το επιτρέψουμε»;
