Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Διαβήτη (14 Νοεμβρίου), είναι σημαντικό να πούμε ότι δυστυχώς, ο Διαβήτης έχει εξελιχθεί στη μεταβολική μάστιγα του 21ου αιώνα. Το ζητούμενο για την αντιμετώπισή του, όμως, είναι και παραμένει ίδιο: η ρύθμισή του. Ρύθμιση που, στις μέρες της πανδημίας Covid-19, έχει γίνει από απαραίτητη για την ποιότητα ζωής, απαραίτητη για τη ζωή.
Το 2020 χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση του κορωνοϊού SARS-CoV-2 και την αστραπιαία εξάπλωσή του σε όλες τις χώρες του πλανήτη. Το βασικότερο σύστημα που προσβάλλεται στη νόσο Covid-19 είναι το 
αναπνευστικό, καθώς ο ιός εισάγεται σε αυτό με την εισπνοή, παραλαμβάνεται από τα μακροφάγα κύτταρα και ακολουθεί πορεία, η οποία μπορεί να είναι ποικίλης βαρύτητας, από απλή λοίμωξη του αναπνευστικού έως πολυσυστηματική φλεγμονή και πολυοργανική δυσπραγία και ανεπάρκεια.
Ωστόσο, εκτός του αναπνευστικού μπορεί να βλαφθούν και άλλα συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού όπως είναι η καρδιά, οι νεφροί αλλά και το πάγκρεας καθώς, όπως φαίνεται, ο ιός μπορεί να προσδένεται και στα κύτταρα των ιστών αυτών. Ένας από τους μείζονες παράγοντες κινδύνου, σε ό,τι αφορά την αντίδραση στη νόσο Covid-19 είναι η παρουσία σακχαρώδους Διαβήτη στο άτομο που νοσεί και ιδιαίτερα όταν ο πάσχων έχει σοβαρές καρδιαγγειακές και άλλες επιπλοκές.
Είναι, επίσης, γνωστό πως ο Διαβήτης επηρεάζει το επίπεδο της άμυνας και την ανοσία απέναντι στις λοιμώξεις. Προς το παρόν, δεν έχει διευκρινιστεί αν οι ασθενείς με Διαβήτη μπορεί να προσβληθούν ευκολότερα από τον υπόλοιπο πληθυσμό, ωστόσο, είναι γνωστό πως αν νοσήσουν, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο σοβαρής νόσησης, επιπλοκών ή και θνησιμότητας, σε σχέση με τον υπόλοιπο υγιή πληθυσμό.
Εντατική και θνησιμότητα
Σε μελέτη ασθενών εντατικής θεραπείας και μη εντατικής θεραπείας με Covid-19 φαίνεται πως ο κίνδυνος εισαγωγής στον θάλαμο εντατικής θεραπείας είναι διπλάσιος για ασθενείς με Διαβήτη, ενώ η θνησιμότητα φαίνεται να είναι περίπου τριπλάσια σε άτομα με Διαβήτη συγκριτικά με τον γενικό πληθυσμό. Αυτό που αποτελεί, όμως, πολύ ελπιδοφόρο γεγονός είναι πως ανάμεσα στους ασθενείς με Διαβήτη υπάρχει μεγάλη διαφοροποίηση στην έκβαση, μεταξύ ρυθμισμένων και αρρύθμιστων ασθενών.
Όταν ο ασθενής είναι ρυθμισμένος, η θνησιμότητα και η νοσηρότητα πλησιάζουν αυτές του γενικού πληθυσμού· όταν όμως ο ασθενής είναι αρρύθμιστος, δεκαπλασιάζεται η πιθανότητα θανάτου. Καθώς ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί η παραγωγή εμβολίων και η διεξαγωγή εμβολιασμών ή η χορήγηση αποτελεσματικών και απόλυτα ασφαλών φαρμάκων, αυτή η ρύθμιση είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητη. Εν αναμονή, λοιπόν, αποτελεσματικών φαρμάκων και εμβολίου, ο τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τη συγκεκριμένη νόσο είναι να ελέγχουμε αποτελεσματικά τις χρόνιες παθήσεις και, εν προκειμένω για τους διαβητικούς ασθενείς, να έχουν μια γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη η οποία δεν θα υπερβαίνει το 7, καθώς επίσης και να τηρούν – κάτι που ισχύει για όλους μας – ευλαβικά τα μέτρα κοινωνικής προστασίας όπως είναι η κοινωνική απόσταση, η διαρκής χρήση μάσκας, τα αντισηπτικά και το συχνό και σχολαστικό πλύσιμο των χεριών.
Αικατερίνη Τρικκαλινού: Παθολόγος – Διαβητολόγος
