Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 23/02
Έχουν περάσει 62 ολόκληρα χρόνια από τότε που βγήκε στους κινηματογράφους η αλησμόνητη κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου «Το Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», αλλά, όπως σε πολλές ταινίες εκείνης της εποχής, οι ατάκες παραμένουν μέχρι σήμερα. Ορισμένες δε χρησιμοποιούνται τρόπον τινά ως μότο ή ως περιγραφικές καταστάσεων που παίζουν στα όρια του σουρεαλισμού. Ξέρετε ποια ατάκα από αυτήν την ταινία θυμήθηκα αυτές τις μέρες; Αυτήν που, η Λαζάρου πρόσεχε την Πολυχρονοπούλου που πρόσεχε την Ξανθοπούλου που μιλούσε με τη Γιαδικιάρογλου…
Εκτός από την ενδιαφέρουσα σημειολογία, καθώς η συγκεκριμένη σκηνή, αν δεν κάνω κάποιο λάθος, γυρίστηκε στην περιοχή του Διονύσου, που αντιμετώπισε τα σοβαρότερα προβλήματα από την έλευση της «Μήδειας», κάπως έτσι πήγε το «μπαλάκι» των ευθυνών για την ταλαιπωρία των πολιτών την προηγούμενη εβδομάδα. Δήμοι, Περιφέρεια, Κυβέρνηση, ΔΕΔΔΗΕ και λοιποί… αμαρτωλοί, ακόμα προσπαθούν να βγάλουν άκρη για το τι έφταιξε και σε ορισμένες περιοχές πέρασαν ακόμα και πέντε μέρες μέχρι να επανέλθει η ηλεκτροδότηση σε κάποια νοικοκυριά.
Το δαιδαλώδες πλαίσιο της ευθύνης για την κοπή δένδρων στις πόλεις, η ελλιπής σε πολλές περιπτώσεις ενημέρωση, αλλά, κυρίως, η για μια ακόμα χρονιά αδυναμία ανταπόκρισης της κεντρικής διοίκησης στις δυσκολίες του χιονιά, μετακύλησαν την ταλαιπωρία στους συνήθεις αποδέκτες, τους πολίτες.
Η χρήση της λέξης «πρωτοφανής» για την σφοδρότητα του χιονιά, είναι τουλάχιστον αστεία, αλλά ενδεικτική και της σοβαρότητας με την οποία αντιλαμβάνονται οι διοικούντες το ζήτημα της ευθύνης της εξουσίας που κατέχουν. Δεν θα πάω πίσω στον χιονιά του ’86, όταν, παιδί ακόμα, θυμάμαι το χιόνι σχεδόν να με ξεπερνάει σε ύφος – εντάξει, δεν είμαι και το πρώτο μπόι – και τα αυτοκίνητα της γειτονιάς τότε, θαμμένα ολοκληρωτικά. Ας πάμε στα πιο πρόσφατα. Σφοδρή χιονόπτωση σε βαθμό να κλείσουν τα πάντα έπεσε και το 2002, όταν φοιτητής ακόμα, επιστρέφοντας από μια εκδρομή με το Πανεπιστήμιο, κάναμε συνολικά 18 ώρες να επιστρέψουμε στην Αθήνα από το μαγευτικό Πήλιο. Πολύ χιόνι έριξε και την Τσικνοπέμπτη του 2004, το 2007, όταν αποκλείστηκε μέχρι και το αεροδρόμιο, και τα επόμενα χρόνια. Η τελευταία φορά ήταν το 2019, όταν και πάλι είχε κλείσει η Εθνική Οδός για ώρες, αλλά οι τότε αντιπολιτευόμενοι σημερινοί κυβερνώντες ξιφουλκούσαν τους τότε κυβερνώντες, σημερινούς αντιπολιτευόμενους που ξιφουλκούν τους σημερινούς κυβερνώντες και πάει λέγοντας.
Δεν ήταν πρωτοφανής η κακοκαιρία. Πρωτοφανής είναι κάθε φορά η αδιαφορία και η ανικανότητα ανάληψης ευθυνών.
Την ίδια ώρα, για να είμαστε δίκαιοι, οι Δήμοι ήταν αυτοί που έφεραν το μικρότερο μερίδιο αυτής της ευθύνης. Αφενός, ορισμένοι είχαν κάνει μια κάποια προετοιμασία, προχωρώντας σε κλαδέματα, έστω κι αν αυτά ακόμα δεν έγιναν με τον καλύτερο τρόπο. Αφετέρου, γιατί το ελλιπές προσωπικό τους, δούλεψε σκληρά για μέρες, με πενιχρά μέσα, ελάχιστα μηχανήματα, αλλά πάντως με αυτοθυσία. Δεν το πιστώνεται ο ίδιος ο Δήμος, αλλά, όσο να’ ναι, αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίζουμε.
Και όλα αυτά, ενώ ο κατά γενική ομολογία μεγαλύτερος ευθυνόμενος της κατάστασης – μετά το κεντρικό Κράτος, βεβαίως – ΔΕΔΔΗΕ, βαφτίζει το άσπρο – μαύρο για να αποποιηθεί των δικών του ευθυνών. Οι μαζικές επιδόσεις εξώδικων από τους Δήμους είναι η απάντηση και η αρχή του επόμενου κεφαλαίου του «δράματος». Αλλά μέχρι τότε, κάποιοι μέσα σε όλα όσα του βρήκαν τον τελευταίο χρόνο, έπαθαν μεγάλες ζημιές και λόγω της διακοπής ηλεκτροδότησης. Άραγε, αυτούς θα τους αποζημιώσει κάποιος;
Στο δια ταύτα, η «Μήδεια» πέρασε. Σχέδιο επόμενης μέρας υπάρχει; Συσκέψεις έγιναν; Απόδοση ευθυνών θα γίνει; Σχεδιασμός και προγραμματισμός ετοιμότητας για την επόμενη φορά θα γίνει; Θα το αναλάβει ποτέ κανείς; Ή την επόμενη φορά που θα έρθει μια ακόμα «πρωτοφανής» κακοκαιρία, θα ψάχνουμε πάλι τι είδε η Γιαδικιάρογλου; Κάποιος θα πρέπει να πει στους διοικούντες πως δεν είναι όλες οι επαναλήψεις το ίδιο αστείες και ευχάριστες.
