Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 08/06
Ήταν Παρασκευή, 19 Ιουνίου του μακρινού 1998 όταν ξεκίνησε η δική μου «περιπέτεια» με τις Πανελλήνιες Εξετάσεις.
Αν και έχει περάσει ένα τέταρτο του αιώνα, η κοινωνία άλλαξε, η ζωή και οι αξίες άλλαξαν και τίποτα δεν έχει απομείνει από εκείνη την εποχή· θυμάμαι σαν να ήταν χθες κάθε λεπτομέρεια της νύχτας που προηγήθηκε. Το άυπνο ξημέρωμα, το πρωινό με βιταμίνες, η προσπάθεια να διατηρήσω την ηρεμία μου, η κρυφή αγωνία των γονιών. Θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο της διαδρομής για το εξεταστικό κέντρο και το τραγούδι «Καλίμπα» με τον Κώστα Χατζή και την Χαρούλα Αλεξίου που έβαλα στο αυτοκίνητο για να νιώσω ενέργεια και αισιοδοξία. Την αναμονή για τα θέματα, την αγωνία, τη διάρκεια της εξέτασης. Τα πηγαδάκια με τους συμμαθητές.
Η αγωνία, η νευρικότητα, οι τελευταίες ματιές σε σημειώσεις. Η θερμή αγκαλιά με τους συμμαθητές πριν χωρίσουμε στις τάξεις. Με κάποιους από τη μέρα που τελείωσαν οι εξετάσεις, δεν τα έφερε ο χρόνος να ανταμώσουμε ξανά. Και αυτό έχει την ιδιαιτερότητά του.
«Πώς έγραψες;» το αναπάντητο ερώτημα. Τότε πίστευα ότι από αυτές τις εξετάσεις κρίνεται το μέλλον μου. Τι θα κάνω στη ζωή μου; Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;
Σε εκείνες τις εξετάσεις δεν τα κατάφερα. Έτσι εξέλαβα το γεγονός ότι δεν πέρασα στη σχολή προτίμησής μου. Για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα μετά, ένιωσα τη συντριβή της αποτυχίας. Ναι, αισθανόμουν ότι απέτυχα. Και ότι, αφού δεν τα κατάφερα τότε, δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Πόσο λάθος είχα.
Έκτοτε έδωσα άπειρες ακόμα εξετάσεις. Σε φροντιστήρια, σε εξεταστικά κέντρα, σε σχολές, σε πανεπιστήμια, στα ελληνικά, στα αγγλικά, στα γερμανικά, σε υπολογιστές, σε αγωνίσματα. Σε άλλες, κατά την προσφιλή μου συνήθεια, απέτυχα παταγωδώς, σε άλλες θριάμβευσα. Στις «εξετάσεις» της ζωής δοκιμάστηκα ξανά και ξανά. Και εκεί είχα τις νίκες και τις ήττες μου.
Δυόμιση δεκαετίες πια μετά από εκείνη τη μέρα, τολμώ να πω ότι ακόμα και τις αποτυχίες τις χάρηκα πολύ. Κάποιες, μάλιστα, περισσότερο από τις επιτυχίες. Γιατί, ό,τι και να έγινε, γνώριζα πως έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό. Προσπάθησα, αλλά ο εκάστοτε αντίπαλος ήταν πιο δυνατός. Συμβαίνει αυτό. Αλλά ήμουν εκεί και πάλευα. Και στο τέλος, όταν ακουμπάς το κεφάλι στο μαξιλάρι και κλείνεις τα μάτια, αυτό που μετράει είναι να ξέρεις ότι τα έδωσες όλα.
Σε λίγες μέρες, οι μαθητές της Γ’ Λυκείου θα ριχτούν στον δικό τους αγώνα. Με τις δικές τους αγωνίες και προβλήματα. Και με δυσκολίες και βάρη που τους φορτώθηκαν χωρίς να ευθύνονται. Με ταλαιπωρίες, ανακοινώσεις, αλλαγές που τους αφορούν, χωρίς να τους ρωτήσουν, με δυσκολίες και προβλήματα πέρα από αυτά που θα έπρεπε να τους απασχολούν.
Και μέσα σε αυτό το κλίμα να πρέπει να διαχειριστούν και το άλλο «πρέπει». Αυτό της επιτυχίας. «Πρέπει να πετύχω. Αυτές είναι οι πιο σημαντικές εξετάσεις της ζωής μου. Τι θα κάνω αν δεν… Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;». Πόσο ίδια τα ερωτήματα σε κάθε γενιά…
Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, αναπολώ εκείνη την εποχή και αναρωτιέμαι. Απαντήθηκαν, άραγε, ποτέ αυτοί οι φόβοι; Θυμάμαι και σιγοτραγουδώ την «Τριτοδεσμίτισσα» του Φοίβου Δεληβοριά και γελώ μέσα μου. «Μη γράψεις κι άλλη έκθεση, γράψε δυο λέξεις μόνο»… Είχαμε τόσα στο κεφάλι μας, είχαμε και τους έρωτες! Πόσα βάσανα να σηκώσει ένα εφηβικό μυαλουδάκι! Τι να πούμε, άραγε στα παιδιά που σήμερα ξεκινούν αυτό τον υπέροχο αγώνα; Με πανδημίες και με παιχνίδια στις πλάτες τους, να μπόρεσαν τουλάχιστον να χαρούν τον εφηβικό έρωτα; Αυτόν που σε τρώει και σου δίνει ταυτόχρονα φτερά; Αχ, παιδάκια μου, τι σας έχουμε κάνει…
Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις τα παιδιά που σε λίγες μέρες θα ξαπλώσουν στο κρεβάτι με χίλιες δυο σκέψεις στο μυαλό τους -αν καταφέρουν να κλείσουν μάτι, ότι αυτές δεν είναι οι σημαντικότερες εξετάσεις που θα δώσουν στη ζωή τους. Για εκείνα, ωστόσο, είναι οι πιο σημαντικές που έχουν δώσει μέχρι σήμερα και αυτό πρέπει να το σεβαστούμε. Να τα αγκαλιάσουμε και να τους δώσουμε κουράγιο. Αγάπη και εμπιστοσύνη χρειάζονται. Τα αξίζουν.
Μόνο ένα πράγμα επιτρέπεται σε εμάς τους μεγάλους να σας συμβουλεύσουμε. Και αυτό με όλη τη θετική ενέργεια που μπορούμε να σας στείλουμε.
Σε όσες «εξετάσεις» βρεθείτε από δω και πέρα, το μόνο που θα πρέπει να έχετε στο μυαλό είναι ότι θα τα δώσετε όλα. Όταν αγωνίζεσαι, δεν κοιτάς ποτέ ούτε τον πίνακα του σκορ ούτε το χρονόμετρο. Κοιτάς τον αντίπαλο στα μάτια και του λες «έλα, αν τολμάς». Όταν δώσεις τη μάχη σου και μετρήσεις τις πληγές σου, ό,τι και να έχει γράψει το «ταμπλό», εσύ θα είσαι νικητής. Και το κεφάλι στο μαξιλάρι, θα είναι πάντα πιο ελαφρύ.
Καλή τύχη σε όλους. Η ζωή αρχίζει τώρα. Ρουφήξτε την με όλο σας το είναι. Και μη φοβηθείτε να ερωτευθείτε. Εκεί είναι η ζωή. Κι από εξετάσεις… καλά να ’στε, θα δίνετε μέχρι να έρθει η ώρα να σφαλίσετε τα μάτια σας.
