Γράφει ο Απόστολος Χρ. Κακλαμάνης, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων
Σε μια από τις πρώτες συνεδριάσεις της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (1981) συζητείτο και κάποιο θέμα, σχετικώς σοβαρό, που προκαλούσε προβληματισμό. Ένας υπουργός που άκουγε σιωπηλός, στράφηκε ξαφνικά στον τότε υπουργό Προεδρίας Μένιο Κουτσόγιωργα και με ύφος εφευρέτη της πυρίτιδος, του πέταξε: «Μένιο, δεν φτιάχνεις μια τροπολογία, να τελειώνουμε;» Ο Ανδρέας Παπανδρέου, κοίταξε τον φερέλπιδα υπουργό του και ανθυπομειδιώντας είπε: «Τι μου λες; Μπράβο!»
Θυμήθηκα το περιστατικό αυτό, με αφορμή την προχειρότητα και την αφέλεια μαζί της «λύσης» που κυοφορείται στο ακανθώδες πρόβλημα του ακαδημαϊκού ασύλου. Ήδη, πριν καλά-καλά εισαχθεί για συζήτηση στη Βουλή η σχετική… «τροπολογία», ως άρθρο του πολυνομοσχεδίου για το νέο κράτος που οραματίζεται ο κ. Κ. Μητσοτάκης, έπεσε ο σπόρος ενός νέου «κινήματος». Από αυτά που οραματίζεται κι από την πλευρά του ο κ. Αλ. Τσίπρας. Αυτό που εννοούσε, κλείνοντας την ομιλία του στη νέα Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ με τρεις λέξεις: «…αγώνες στους δρόμους».
Μόνον όποιος αγνοεί τη στρατηγική του κ. Τσίπρα και του «Ιερατείου» του ΣΥΡΙΖΑ φαντάζεται ότι προτίθενται να λειτουργήσουν ως υπεύθυνη αντιπολίτευση. Άλλωστε, κι αν κάποιοι εκεί το σκέφτονταν, θα ήταν αδύνατο για το ΣΥΡΙΖΑ – ΠΡΟ- ΣΥΜ(!). Σε κάθε απόπειρα ελέγχου στη κυβέρνηση της Δεξιάς, που κατάφεραν, επιτέλους, να επαναφέρουν στην εξουσία, η απάντηση μες στη Βουλή θα ήταν κάποια από τις γεμάτες «σκελετούς» ντουλάπες των υπουργείων που άφησαν πίσω τους οι υπουργοί της πρώτης φοράς «Αριστεράς» και Ακροδεξιάς μαζί κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου.
Και τώρα επί της ουσίας του νέου «ανατολικού ζητήματος»! Νομίζω ότι όσα έκνομα και συμμοριακά συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια, δεν θα συνέβαιναν ούτε στον ελάχιστο βαθμό, αν οι συγκροτούντες τις αρχές των συγκεκριμένων κάθε φορά Ιδρυμάτων έκαναν -είμαι βέβαιος- ό,τι θα έκαναν αν το σπίτι και η οικογένειά τους υφίστατο ανάλογο κίνδυνο. Θα καλούσαν, προφανώς, τις αστυνομικές αρχές και πιο πριν θα ξεσήκωναν τη γειτονιά, ζητώντας βοήθεια.
Ο λαός μας λέει ότι όποιος έχει «τα γένεια, έχει και τα χτένια». Οι φιλοδοξούντες να ηγούνται των Ιδρυμάτων μας ας έχουν το «κουράγιο» να κάνουν το στοιχειώδες, όπως έκαναν στο παρελθόν άλλοι κατά νόμον αρμόδιοι και συνειδησιακά υπεύθυνοι. Παράδειγμα: To 1985, έγινε η μεγάλη και πολλαπλώς επικίνδυνη κατάληψη του Χημείου. Υπήρξαν και Υπουργός Παιδείας και Πρύτανης (M. Σταθόπουλος) με αίσθηση ευθύνης. Αποφάσισαν, όπως όφειλαν, την πρόσκληση της Αστυνομίας για να αποκαταστήσει τη νομιμότητα και να προστατέψει και το Άσυλο και τις γέμουσες εκρηκτικού υλικού εγκαταστάσεις του Χημείου.
Δυστυχώς, η θρασυδειλία, αφενός διαφόρων «αγωνιστών» τόσο γενναίων ώστε να μην τολμούν να εμφανιστούν χωρίς την προστασία κουκούλας κι αφετέρου η απραξία εκείνων που εκλέγονται στη διοίκηση των Ιδρυμάτων μας, οδηγούν σε λάθος λύση. Την υποκατάσταση στη θέση εκείνων που δικαιούνται και οφείλουν ν’ απευθύνονται στην Αστυνομία όταν συντρέχει λόγος, με οποιονδήποτε, ενδεχομένως, άγνωστων προθέσεων. Δεν θέλω να είμαι μάντης κακών. Πρόκειται περί ουσιαστικής υπεκφυγής από το πρόβλημα. Προοιωνίζεται πολλά και πιο δυσεπίλυτα προβλήματα όχι μόνο για τα Ιδρύματα, αλλά και για την ομαλή πολιτική και κοινωνική ζωή.
