ΕΠΕΑΠΤΕΡΟΕΝΤΑ
Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Έχοντας δει τη σειρά του Netflix με τίτλο «Εφηβεία» (Adolescence) έγραφα στον πρόλογο της κριτικής μου στο myfilm.gr με το οποίο συνεργάζομαι, ότι είναι μια «ψυχολογική δραματική μίνι σειρά αστυνομικού μυστηρίου με φόντο την εφηβική ηλικία, την οικογένεια και τη σχολική κοινότητα» και μετά από μια σύντομη περίληψη της υπόθεσης, συνέχιζα: «Η σειρά, που σε καθηλώνει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της (συμβάλλει και η τεχνική του μονοπλάνου, όπου η κάμερα κινείται διαρκώς χωρίς εμφανή cut της δράσης), πραγματεύεται το θέμα της εφηβικής ηλικίας στη σύγχρονη εποχή, κατά την οποία στη διάπλαση ενός χαρακτήρα παίζει ρόλο όχι μόνο το στενό περιβάλλον της οικογένειας, αλλά και το ιντερνετικό περιβάλλον των μέσων κοινωνικής δικτύωσης».
Τέλος, έκλεινα την κριτική μου γράφοντας: «Ερευνώντας την υπόθεση, ο επιθεωρητής (…) διαπιστώνει ότι είναι τελείως αδιάβαστος γύρω από τον τρόπο επαφής των παιδιών -και του δικού του που το θεωρεί σωστό και έξυπνο-, όπως αδιάβαστος πιάνεται και ο πατέρας του Τζέιμι, που έχει οριστεί και νόμιμος συνοδός του σε όλη την προδικαστική διαδικασία. Οι έφηβοι έχουν δικούς τους κώδικες συμπεριφοράς και αντιμετώπισης των μεταξύ τους σχέσεων και οι μεγάλοι, που νομίζουν ότι γνωρίζουν τα πάντα για τα παιδιά που φαίνονται μελετηρά και ήσυχα, δυστυχώς δεν έχουν ιδέα για τον ψυχισμό τους».
Ύστερα, ξέσπασε η «διάδοση» του σήριαλ στόμα-με-στόμα και μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτά, έχουν δημοσιευτεί δεκάδες άρθρα σχετικά με αυτό, που το αναλύουν από πολλές απόψεις: κοινωνική, ψυχολογική, παιδαγωγική, πολιτική πρόνοιας κ.ά.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά, έχοντας παρακολουθήσει μια συζήτηση δυο αντρών τις προάλλες στο café, η οποία συζήτηση έχοντας εξελιχθεί σε «μονομαχία γοήτρου», οδήγησε εκείνον που είχε παιδιά μαζί του, να πει στον άλλο: «Μη μιλάμε έτσι σε παρακαλώ μπροστά στα παιδιά». Τα οποία «παιδιά», κάλυπταν μια μεγάλη γκάμα ηλικιών και καμία σημασία δεν έδιναν στη συζήτηση των «μεγάλων». Μόλις άκουσα τη φράση, θυμήθηκα την «Εφηβεία», στην οποία οι γονείς του συλληφθέντος 13χρονου Τζέιμι καλούνται να αντιμετωπίσουν τη στυγνή πραγματικότητα. Χωρίς ενδοοικογενειακή βία στο σπίτι τους, μεγαλώνοντας με απέραντη στοργή και φροντίδα τα δυο «άκακα» παιδιά τους, διαπίστωναν ότι το 13χρονο αγόρι τους ήταν ένας εν ψυχρώ δολοφόνος που βρισκόταν πάντοτε ένα (και 2 και 3) βήματα μπροστά από αυτούς, από τους ανακριτές του καθώς και από την ψυχολόγο-ανακρίτρια.
Τη σειρά «Εφηβεία» τελικά, δεν θα την αποκαλούσα «αμφιλεγόμενη» επειδή κάποιοι μπορεί να σκεφτούν «αυτά βλέπουν, αυτά κάνουν». Θα την αποκαλούσα «εποικοδομητική», λόγω του ντόρου που προκάλεσε και λόγω της «επαγρύπνησης» που… προτείνει.
