Γράφει ο Σπύρος Δημητρίου, δικηγόρος, υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Βορείου Τομέα, με τον συνδυασμό του Ν. Χαρδαλιά «Αττική Μπροστά».
Eσχάτως έλαβε χώρα περιστατικό αυτοδικίας, όπως χαρακτηρίζεται νομικά κατ’ άρθρο 331 Ποινικού Κώδικα, στη Νέα Χηλή Έβρου. Συγκεκριμένα, πολίτες συνέλαβαν δια της βίας πρόσφυγες, καθώς τους θεωρούσαν υπαίτιους πρόκλησης των ιδιαίτερα καταστροφικών πυρκαγιών στην ευρύτερη περιοχή.
Ως νομικός, οφείλω να διευκρινίσω ότι η απονομή της δικαιοσύνης εξασφαλίζεται από το κράτος Δικαίου.
Ο νόμος, το σημαντικότερο εργαλείο κοινωνικής τάξης και ευημερίας, απαγορεύει την αυθαίρετη κρίση περί ικανοποίησης οιασδήποτε αξίωσης, κατά παρέκκλιση της δικαστικής Αρχής. Διαφορετικά, καταλύονται ή ουσιωδώς μεταβάλλονται το κράτος δικαίου, τα νόμιμα δικαιώματα των πολιτών και εν τέλει η κοινωνική τάξη και ειρήνευση.
Έξω και πέρα από λογικές άναρθρων κραυγών, έξω και πέρα από λογικές αυτονόμησης και ιδιοτέλειας, εν μέσω μεσαιωνικών λογικών , η συντεταγμένη Πολιτεία οφείλει να ανατρέξει στο χθες κριτικά, να ακτινογραφήσει το σήμερα και να χαράξει το αύριο προοπτικά. Θα πρέπει, δε, να λάβει υπόψιν τους τρεις βασικούς άξονες.
• Πρώτον, το συμφέρον του ελληνικού λαού.
• Δεύτερον, τις αντικειμενικές συνθήκες του κοινωνικοοικονομικού γίγνεσθαι.
• Τρίτον, τις ιδεολογικές και πολιτικές υπαγωγές που θα συνθέσουν τις οργανωτικές και κυβερνητικές επαγωγές.
Ο εγκωμιασμός της αυτοδικίας δεν φέρει ουδεμία θέση σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία, αντιθέτως, καθιστά την βία μία επικίνδυνη καθημερινότητα. Εν ολίγοις, γιγαντώνεται συνειδησιακά στον μέσο κοινωνό το φαινόμενο καταφυγής και, τελικώς, τέλεσης βίαιων και απάνθρωπων πρακτικών, σε συνθήκες και καταστάσεις που θεωρεί, έστω, ότι τον αφορούν προσωπικά. Ως εκ τούτου, υποκαθίστανται τα όργανα της τάξεως από ατομικές ή συλλογικές έκνομες δράσεις, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα τη διατήρηση του φαύλου κύκλου παραβατικότητας. Υπό τις προκείμενες συνθήκες, προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη η υπεράσπιση της δημοκρατίας και των κανόνων της και η υποχώρηση της λογικής της αυτοδικίας και της αναρχίας.
Εν κατακλείδι, η έννομη τάξη καθορίζει το πλαίσιο προστασίας των πολιτών, χάριν της κοινωνικής συμβίωσης, ταυτόχρονα όμως απαγορεύει την αυτοδίκαιη και αυτοδύναμη ικανοποίηση των δικαιωμάτων, έστω νόμιμων και υπαρκτών.
