Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 24/06/2022
Πολλές ήταν -δυστυχώς- οι αφορμές που δόθηκαν αυτή την εβδομάδα, ώστε να γραφτεί τούτο εδώ το άρθρο…
Αρχής γενομένης από ένα φεστιβάλ που διοργανώθηκε το περασμένο Σάββατο και προσέλκυσε πλήθος νεαρόκοσμου αλλά και παιδιά μικρότερης ηλικίας στο ΟΑΚΑ, όπου διασκέδασαν υπό τους ήχους τραγουδιών, κάποια από τα οποία ήταν σαφέστατα ακατάλληλα για τα αυτιά τους. Δεν θα κρίνω τους διοργανωτές, οι οποίοι προσκάλεσαν καλλιτέχνη που μόλις πριν από λίγες εβδομάδες είχε βρεθεί ένοχος για οπλοκατοχή… Θα κρίνω όμως τους γονείς που έστειλαν ή συνόδεψαν οι ίδιοι τα παιδιά τους στην εκδήλωση και έμειναν εκεί, να ακούν μαζί τους προσβλητικούς και γεμάτους βία στίχους, να «πλημμυρίζουν» τον χώρο.
Όπως θα σταθώ και θα κρίνω εκείνους που έστειλαν στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κηφισιάς, τους μικρούς αθλητές -που προ ημερών είχαν βραβευτεί για τις επιτυχίες τους- προκειμένου να επιστρέψουν τα μετάλλια τους στον δήμαρχο Κηφισιάς, σε μία κίνηση διαμαρτυρίας για τα έργα που δρομολογούνται στο Ζηρίνειο.
Τα παιδιά φυσικά και έχουν το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν για το ότι «κόβεται» ένας διάδρομος από το κουλουάρ του στίβου, όπως το ίδιο δικαίωμα έχουν και τα παιδιά που επιθυμούν η ποδοσφαιρική ομάδα στην οποία αγωνίζονται, να επιστρέψει στην ιστορική της έδρα.
Το να χρησιμοποιούνται όμως μέσα σε ένα Δημοτικό Συμβούλιο ως μοχλός πίεσης ή εντυπωσιασμού και να βρίσκονται για ώρες απέναντι, σε δύο αντίπαλες ομάδες ανταλλάσσοντας χειρονομίες, κουβέντες και γιουχαρίσματα, δεν αρμόζει σε αυτό που -τουλάχιστον εγώ- θεωρώ αθλητικό πολιτισμό.
Ακούστηκε μία κουβέντα κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης. «Απόψε οι ποδοσφαιρικοί έγιναν στιβικοί και οι στιβικοί, ποδοσφαιρικοί»… Δηλαδή οι «πολιτισμένοι» στιβικοί έγιναν «απολίτιστοι» ποδοσφαιρικοί και τούμπαλιν.
Αυτός είναι ο διαχωρισμός που θέλουμε να κάνουμε; Αυτό είναι το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά; Ότι υπάρχει «εμείς» και «αυτοί»; Ότι υπάρχουν «αντίπαλοι» μέσα στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν αυτό που ο καθένας επιθυμεί, με όποιο κόστος;
Και μάλιστα, αυτό το μήνυμα να περνάει μέσα από τον «ιερό» χώρο ενός Δημοτικού Συμβουλίου, όπου για ώρες ολόκληρες και με παρόντα τα παιδιά ακούγονταν κατηγορίες και ύβρεις, απειλές για ξυλοδαρμό και προσκλήσεις για «να τα πούμε έξω»;
Οι εκκλήσεις από μικροφώνου για να επικρατήσει ηρεμία και σεβασμός, δεν αρκούν. Χρειάζονται πράξεις για να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούν να γίνουν καλύτεροι από εμάς.
