Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 15/06
Η 12η Ιουνίου θα πρέπει να χαραχτεί στον χώρο του αθλητισμού, ως ημέρα αφύπνισης, ενεργοποίησης και αλλαγής πολιτικών σε εκπαιδευτικό, αθλητικό και όχι μόνο επίπεδο.
Η εικόνα της κατάρρευσης του Δανού ποδοσφαιριστή, Κριστιάν Έρικσεν, την ώρα της αναμέτρησης Δανίας – Φιλανδίας για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ήταν με μία μόνο λέξη, σοκαριστική. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη για να το περιγράψω, ειδικά για όσους το παρακολουθήσαμε ζωντανά. Τα όσα ακολούθησαν τα πρώτα κρίσιμα λεπτά, αλλά και αργότερα κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο και μέχρι να αναγγελθούν τα ευχάριστα για την κατάσταση της υγείας του, σίγουρα στιγμάτισαν, όχι μόνο τη διοργάνωση, αλλά και την καριέρα και, πάνω από όλα, την ίδια τη ζωή του ποδοσφαιριστή.
Όταν το σοκ ξεπερνιέται, μία εικόνα είναι που πρέπει να σταθεί ο ήρεμος πια θεατής. Αυτή του αρχηγού της Εθνικής Δανίας, Σιμόν Κιάερ, ο οποίος, μόλις είδε τον συμπαίκτη του να καταρρέει, έδρασε ακαριαία και, με απόλυτη ψυχραιμία, προσέφερε τις πρώτες βοήθειες, σε εκείνα τα πρώτα, κρίσιμα δευτερόλεπτα, που θα μπορούσαν να του στοιχίσουν τη ζωή. Και του την έσωσε. Αν δεν είχε αυτήν την ψυχραιμία, τώρα θα μιλούσαμε για άλλα, πολύ πιο τραγικά γεγονότα.
Ήταν, όμως, μόνο η ψυχραιμία που τον οδήγησε να αντιδράσει έτσι αστραπιαία; Όχι, φυσικά. Μια ακόμα απάντηση επί τούτου, δίνεται σε αυτό που ακολούθησε. Σε αυτήν την απίστευτη «αγκαλιά» προστασίας που πραγματοποίησαν τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας για να αποτρέψουν την έκθεση του συμπαίκτη τους, την ώρα που έδινε μάχη για τη ζωή του. Αν δεν είναι αυτή η φωτογραφία της χρονιάς από το χώρο του αθλητισμού, δεν ξέρω ποια μπορεί να είναι.
Όμως, το ζήτημα είναι άλλο. Οι Δανοί αντέδρασαν έτσι, γιατί η ενσυναίσθηση είναι κάτι που διδάσκεται στα σχολεία τους από τις μικρές ακόμα τάξεις. Οι Πρώτες Βοήθειες επίσης. Το να σκέφτομαι πώς θα είμαι χρήσιμος, πώς θα συνεισφέρω στον διπλανό μου, είναι κομμάτι της εκπαιδευτικής τους διαδικασίας, γίνεται κύτταρο του οργανισμού τους. Πολλές φορές χλευάζουμε τους «Βόρειους» για το κρύο του χαρακτήρα τους. Σκεφτείτε, όμως, αν δεν είχαν το κρύο αίμα που χρειαζόταν, αν δεν είχαν εκπαιδευτεί, όπως πρέπει, τι θα συζητούσαμε τώρα;
Και, αν αυτό συνέβη σε ένα γήπεδο στο κορυφαίο επίπεδο επαγγελματισμού, τι μπορεί να συμβεί σε μια αλάνα, σε ένα γήπεδο της γειτονιάς; Ασχολούμαι με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό από το 1986. Μέχρι σήμερα, έχω να καυχιέμαι ότι δεν είχα ποτέ – ας χτυπήσουμε ξύλο, βέβαια – ούτε έναν τραυματισμό με όποιο άθλημα κι αν έχω καταπιαστεί. Από ενόργανη και χάντμπολ, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, μέχρι στίβο και Μαραθώνιο. Ούτε έναν. Γιατί, ως άνθρωπος, σκέφτομαι πρώτα την υγεία και μετά τα άλλα. Δεν φοράω καν αθλητικά αν δεν νιώθω καλά, δεν αγωνίζομαι σε τίποτα αν δεν έχω κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις. Αλλά, αυτό δεν φτάνει. Γιατί η κακιά στιγμή καραδοκεί παντού. Και, αν συμβεί, πόσοι από εμάς θα έχουν τη γνώση και την ψυχραιμία να αντιδράσουν, όπως ο Κιάερ; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.
Είναι ώρα να ανοίξουν μεγάλες συζητήσεις για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της χώρας. Μαζί με την δεύτερη γλώσσα και άλλες προσθήκες, να μπουν επιτέλους ενότητες, όπως οι Πρώτες Βοήθειες, η ενσυναίσθηση και, ναι, (άσχετο με τη συζήτηση, αλλά πάντα επίκαιρο), η σεξουαλική αγωγή και άλλα. Βέβαια, στη χώρα που το πρόβλημα της εκπαίδευσης είναι η κατάργηση της Κοινωνιολογίας, επειδή κάνει τους πολίτες σκεπτόμενους και η επαναφορά της θρησκευτικής προσευχής, για να μην κακοκαρδιστούν οι μεγαλοπαπάδες, οι Πρώτες Βοήθειες μπορεί να είναι και πολύ ψιλά γράμματα.
Είναι και θέμα προτεραιοτήτων, θα μου πείτε. Σωστά. Οπότε, η συζήτηση μάλλον είναι άκυρη. Όταν σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα θεωρείται κατοχυρωμένη ασφάλεια των διοργανωτών η υπογραφή μιας υπεύθυνης δήλωσης ότι ο αθλητής παίρνει μέρος με δική του ευθύνη και έχοντας κάνει τις απαιτούμενες εξετάσεις, ποιος ο λόγος συζήτησης; Ποιος, άραγε, θα πει ότι αυτό δεν αναιρεί την υποχρέωση ύπαρξης γιατρού σε κάθε περίπτωση; Γιατί, η κακιά στιγμή πάντα καραδοκεί. Και, όπως είδαμε και το περασμένο Σάββατο, μπορεί να συμβεί οπουδήποτε.
Επαναλαμβάνω: Η ομάδα της Δανίας θα πρέπει να γίνει case study, που λέμε και στα Βαλκάνια, για την χάραξη εκπαιδευτικής πολιτικής, Για να φτιάξουμε, επιτέλους, μια καλύτερη γενιά από τη δική μας, προετοιμασμένη και έτοιμη να αντιμετωπίσουν κάθε πρόκληση.
Στην τελική, τόσες μπούρδες έχουμε υιοθετήσει που έρχονται από τα εξωτερικά, μία ουσιαστική πολιτική, πόσο δύσκολο είναι να αντιγράψουμε πια;
