Γράφει ο Δημήτρης Μασούρης: Επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος Φιλόλογων
«Εἴδομεν γάρ αὐτοῦ τόν ἀστέρα» – Ματθ. β2
Δεν θα ήταν δυνατό να αποσιωπηθεί το γεγονός του παρελθόντος δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων με την εμφάνιση δύο από τους παμμέγιστους αστερισμούς του Δία και του Κρόνου στο γήινο στερέωμα. Και ήταν η ώρα 21.30 της 21 Δεκεμβρίου 2020. Και ήταν η αρχή του χειμώνα και ο ήλιος είχε περάσει στον Τοξότη. Εκεί, προς το νότιο μεσημβρινό χώρο του ουρανού γύρω στις 10 το βράδυ, εκείνο το βροχερό και παγωμένο με τα πυκνά και οργιώδη νέφη, που οδηγούνταν από τα κελεύσματα του Αιόλου, διαδραματιζόταν μια πρωτόγνωρη τουλάχιστον για τους ανθρώπους της εποχής μας σκηνοθετική πράξη.
Όμως ένα τεράστιο άνοιγμα δεχόταν την παρουσία ενός φωτισμού – αστερισμού, που σεμνότυφα κρυβόταν στα αραχνοϋφασμένα νέφη, γαλάζιου – μπλε φωτισμού με ανταύγειες χρωστήρα Ρενουάρ. Το νέο φεγγάρι είχε απομακρυνθεί από νωρίς. Τα κύματα των νεφών έπαιζαν με τον άνεμο το παιγνίδι του κρυφτού σε αναμενόμενο πόλεμο καταιγίδων, που εγκυμονούσε στη φύση το ενδεχόμενο σχέδιο του θεού των ανέμων, που απομάκρυνε και επανέφερε το μεγάλο φωτισμό.
Όταν είμαστε μαθητές στην 8η τάξη στο τότε μικτό Γυμνάσιο Αμαρουσίου, στο μάθημα της Κοσμογραφίας ο αείμνηστος καθηγητής μας Γεώργιος Κουρβέλος μας είχε μιλήσει για τους περιβόητους θυσάνους των αστερισμών˙ συγκεντρωνόμαστε κάθε πρώτη Τετάρτη του μήνα το βράδυ στην ταράτσα του γυμναστηρίου, που ήταν στο σημείο, που βρίσκεται σήμερα το 1ο Γυμνάσιο και μελετούσαμε την κίνηση των αστεριών. Μερικοί ίσως από τους συμμαθητές μου θα θυμούνται ότι ο καθηγητής μας για να μας εντυπωσιάσει, μιλώντας για τον ουρανό τον ονόμαζε «ένα τεψί (=ταψί) με αστέρια». Μαθαίναμε για την μικρή και μεγάλη Άρκτο, τον πολικό αστέρα, το Σείριο κλπ. την τροχιά των αστεριών και τις φωτογραμμώσεις με τους διάττοντες (πεφταστέρια) και τους θυσάνους. Και εκείνο το βράδυ της σύζευξης των πλανητών, αρκετοί θύσανοι νεφών δένονταν μεταξύ τους και εμπόδιζαν τη θέαση των συμβαινόντων στο φωτισμό.
Επί του προκειμένου, η συνάντηση των δύο πλανητών στις 21 Δεκεμβρίου μας χάριζε ένα θαυμάσια θέαμα. Αλλά τί ήταν το φως, που έκανε τους πλανήτες ενδιαφέροντες; Οι αστρονόμοι απεφάνθησαν: μία αξιοπαρατήρητη σύζευξη του Δία με τον Κρόνο. Και ήταν ένα φαινόμενο σπάνιο, που είχε αρκετά χρόνια να εμφανιστεί από την εποχή του Μεσαίωνα. Η θαυμασιότητα του φαινομένου ήταν πως οι δύο τεράστιοι πλανήτες βρέθηκαν στην ίδια συμπαντική γραμμή και ενώθηκαν οι δύο παρουσίες τους σε μία και μας έδωσαν ένα μεγάλο φως, που ήταν διακριτό από τη γη μας. Και μας έδωσε αρκετό χρόνο για παρατήρηση.
Πόσες τέτοιες περιπτώσεις αστερισμών ιδιαίτερα κομητών δεν έχει απαριθμήσει η αστρονομία και έχει συμπεριλάβει και στις σελίδες της η λαογραφία; που δεν έμειναν ασχολίαστες από το λαό κατά το παρελθόν. Και όλα αυτά είχαν σαν κατακλείδα ύπαρξη μαντευμάτων περί επικειμένων καταστροφών πάνω στη γη με πολλές θεομηνίες, κατακλυσμούς, σιτοδείες, επιδημίες, ασθένειες ή διοσημίες, όπως έλεγαν οι αρχαίοι. Σήμερα τα σημάδια του ουρανού περνούν απαρατήρητα, γιατί η ανθρωπότητα έχει πολλά και άλλα προβλήματα, τα οποία ερμηνεύει με τα δικά της μέσα -τον κώδικά της- και εφησυχάζει, εφευρίσκοντας τρόπους απαλλαγής, ίσως και εφήμερους, ώστε να λησμονηθούν εύκολα. Έπειτα γίνονται τόσα πολλά στο ουράνιο στερέωμα, ώστε να καλύπτονται ασημαντότητες και ωχαδελφισμοί. Στην εποχή μας η γήινη μεγάλη φωτορύπανση τη νύχτα εμποδίζει τη θέα του ουρανού με τα αστέρια.
Όμως την εργασία αυτή, καθαρά ερευνητική, την αναπληρώνουν τα κείμενα, που παραμένουν και θα δηλώνουν την ύπαρξη των συμβάντων με ειδήσεις, όπως στα βάθη των αιώνων η ύπαρξη των τριών αστερισμών π.χ. που βρέθηκαν στην ίδια οριζόντια γραμμή σε απόσταση εκατομμυρίων ετών και εθεάθησαν ως ένας αστερισμός από τους μάγους αστρολόγους της Ανατολής κατά τη γέννηση του Θεανθρώπου. Αυτό απέδειξε και ο αστρονόμος καθηγητής στο ΕΚΠΑ αείμνηστος Δημήτριος Κωτσάκης στις αξιόλογες επιστημονικές ανακοινώσεις του.
Πάντως το γεγονός ήταν τόσο έντονο, που νόμιζες ότι χάραζε ως φάρος από μακρινό ξερονήσι πορεία μέσα στη νύχτα, για τους πελαγοδρομούντες, μιας ανθρωπότητας, που παραπαίει μέσα στην αμφιβολία, τον τρόμο της επιδημίας και της διχογνωμίας.
Σήμερα επίσημα η ΝΑSA δικαιολογεί το γεγονός ότι η συνάντηση αυτή ήταν ένα ξαναντάμωμα. Και εμείς ότι είμαστε τυχεροί να δούμε το γεγονός αυτό να πραγματοποιείται κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, έπειτα από την τελευταία εμφάνισή του, που έγινε το μεσαίωνα (τέσσερις ίσως αιώνες προ του τέλους του). Αυτό όμως το φαινόμενο επαναλήφθηκε και στο όμορφο δειλινό της 24ης-12-2020 χωρίς φυσικά συννεφιές με πλήθος γραμμωτών σχηματισμών, όπως παρατηρήθηκε από την Αττική (Μαρούσι) και από τη Μακεδονία (Θεσσαλονίκη).
Και η σύζευξη των δύο πλανητών, του Κρόνου και του Δία, έφτασε σε εμάς ως φάρος παρηγοριάς αδιεξόδου μπροστά στη βεβαιουμένη ανθρώπινη καταστροφή της ζωής των κατοίκων του πλανήτη μας Γη και συμπαράστασης με την ελπίδα βελτίωσης του ξεχασμένου επαναπροσδιορισμού της, έπειτα από τον παγκόσμιο δήμιο του φοβερού δυνάστη του κορωνοϊού, για τον οποίο θέλουμε μα δε μπορούμε να μάθουμε και πολλά πράγματα.
