Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 29/04/2022
Καλή ψυχοσωματική κατάσταση… αυτή είναι η έννοια της ευεξίας και αυτή είναι η κατάσταση στην οποία επιθυμούμε -φαντάζομαι- να βρισκόμαστε όλοι.
Από το «επιθυμούμε« βέβαια μέχρι το «καταφέρνουμε», είναι μακρύς ο δρόμος.
Βλέποντας την επιλογή της Ανθοκομικής Έκθεσης Κηφισιάς να χρησιμοποιήσει φέτος αυτή τη λέξη στον τίτλο του θεματικού της πάρκου και να παρουσιάσει «Κήπους Ευεξίας» στους επισκέπτες της, χώρους δηλαδή που θα τους κάνουν να αισθανθούν καλύτερα σωματικά και ψυχικά και δεδομένης της κατάστασης που βιώνει ο πλανήτης όλος εδώ και περισσότερο από δύο χρόνια, αναρωτιέται κανείς… Πώς θα επιτύχουμε την πολυπόθητη Ευεξία, ειδικότερα μετά από ένα διάστημα που μας άφησε με ανοιχτές πληγές;
Ναι, ένας χώρος στο μπαλκόνι μας ή στον κήπο μας είναι μια καλή αρχή. Ένας χώρος γεμάτος πράσινο, με λουλούδια και φυτά που αγαπάμε, που θα λειτουργεί σαν καταφύγιο, σαν μία …πύλη για να φτάσουμε στον στόχο μας.
Όμως χρειάζεται πολύ περισσότερη δουλειά για να φτάσουμε στην Ευεξία. Δουλειά πάνω στο σώμα μας και δουλειά πάνω στην ψυχή μας.
Χρειάζεται όμως, να ζούμε και σε μια κοινωνία που δεν θα μας «τραυματίζει» καθημερινά. Να μην είναι η κάθε ημέρα μας μια πάλη είτε για να φτάσουμε σώοι στα σπίτια μας είτε για να διατηρήσουμε «σώας τας φρένας».
Ο κατάλογος των εξωτερικών παραγόντων που απειλούν την ευεξία μας είναι μακρύς. Είναι οι δρόμοι καρμανιόλες όπου σκοτώνονται συνεχώς άνθρωποι, είναι τα πεζοδρόμια που για να περπατήσεις επάνω τους πρέπει να έχεις προπονηθεί στην αναρρίχηση και το άλμα εις μήκος, είναι τα σκουπίδια που συντροφεύουν κάθε σου βήμα και οι κάδοι από τους οποίους αναδύεται ένα «άρωμα» ικανό να σκεπάσει τις μυρωδιές της Άνοιξης.
Είναι τα μηχανάκια που μπαίνουν ανάποδα στους δρόμους και ανεβαίνουν στα πεζοδρόμια γιατί αυτοί είναι οι πιο γρήγοροι τρόποι να φτάσεις στον προορισμό σου ακόμα κι αν στην πορεία προκαλέσεις κάμποσα καρδιακά στους ανυποψίαστους πολίτες.
Είναι οι ράμπες αναπήρων που αποτελούν την καλύτερη θέση παρκαρίσματος γιατί έτσι «δεν κλείνω τον δρόμο, ούτε και το πεζοδρόμιο».
Είναι η γραφειοκρατία που απαιτεί από έναν ανάπηρο άνθρωπο να πάει στο αρμόδιο γραφείο για να παραλάβει το χαρτί που επισημοποιεί ότι… είναι ανάπηρος, προκειμένου να πάρει το σχετικό επίδομα.
Είναι… είναι… είναι… Ο καθένας μπορεί να προσθέσει στη λίστα αυτή, όσα τον απομακρύνουν από την Ευεξία του.
Πολλά από αυτά, φτιάχνουν, διορθώνονται και μπορούν να σβηστούν από αυτή τη λίστα. Χρειάζεται όμως αποφασιστικότητα και να αποδεχθούν οι υπεύθυνοι ότι θα στεναχωρήσουν κάποιους αλλά θα «σώσουν» πολλούς περισσότερους. Και το κόστος -το πολιτικό προφανώς- που θα κληθούν να πληρώσουν μπορεί τελικά να μην είναι τόσο ακριβό όσο νομίζουν.
