Γράφει ο Eυάγγελος Βογιατζής
Γ ια αυτό το «γαϊτανάκι» διαδοχικών και διαπλεκόμενων κρίσεων που έζωσαν την ελληνική κοινωνία την τελευταία 15ετία περίπου, ξεκινώντας από την φυσική-περιβαλλοντική κρίση εξαιτίας των καταστροφικών πυρκαγιών των ετών 2007, 2018 και προσφάτως του 2021 το περασμένο καλοκαίρι, περνώντας στη συνέχεια στην οικονομική – χρηματοπιστωτική, έως εκείνη της φονικής οπαδικής βίας καθώς και την τρέχουσα υγειονομική -όλες τους ανθρωποβόρες με δεκάδες χιλιάδες θύματα αθροιστικά-, έχει καταναλωθεί άφθονη φαιά ουσία, έχουν χυθεί τόνοι μελάνης κι έχουν γραφτεί άπειρα βιβλία.
Καμιά ανάλυση, ωστόσο, όσο οξυδερκής, επιστημονική και εμπεριστατωμένη κι αν είναι δεν στάθηκε, νομίζω, ικανή να ξεκλειδώσει ερμηνευτικά με τόση απλότητα και ουσία τα αίτια του ζόφου που έχει επικαθίσει στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια όσο τα δύο κραυγαλέα αντίθετα υποδείγματα ήθους, ύφους και συμπεριφοράς που παρακολουθήσαμε όλοι στους τηλεοπτικούς και ιντερνετικούς μας δέκτες πριν λίγες μέρες.
Με διαφορά ελάχιστων μόλις ωρών είδαμε από τη μια πλευρά τους χαροκαμένους γονείς του άτυχου 19χρονου Άλκη Καμπανού -φίλαθλου του Άρη που δολοφονήθηκε άγρια στη Θεσσαλονίκη από τρισάθλιους μαχαιροβγάλτες αντίπαλης ομάδας- με σπάνια ψυχική ευγένεια και μεγαλοσύνη να βάζουν χωρίς μίσος και μνησικακία πάνω από το αδικοχαμένο τους παλικάρι την ενότητα και την αγάπη των ανθρώπων, ενώ από την άλλη τον δήμαρχο Σπάρτης και πρώην υφυπουργό της Ν.Δ. Πέτρο Δούκα καθώς και τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Σπήλιο Λιβανό, σε σύσκεψη για τους πληγέντες από τον παγετό πορτοκαλοπαραγωγούς της Λακωνίας, να κάνουν χαβαλέ με τα ξεδιάντροπα ψηφοθηρικά κατορθώματά τους βάζοντας πάνω από τα δεκάδες θύματα του πύρινου ολέθρου στην Ηλεία το 2007 την εκλογική επιτυχία του κόμματός τους.
Ένας απύθμενος πολιτικάντικος αμοραλισμός που μόνο αηδία προκαλεί, με χαζοχαρούμενους κομπασμούς για τσάντες γεμάτες χρήμα προς τους πυρόπληκτους και εκλογικά παιχνίδια που «γυρίζουν» σε μια εμετική ψηφολαγνεία επί απανθρακωμένων στη φωτιά πτωμάτων. Η διαγραφή, κατόπιν όλων αυτών, του γαλάζιου δημάρχου από τη Ν.Δ. και η υποχρέωση του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης σε παραίτηση ήταν μάλλον τυπικές κινήσεις κατευνασμού της κοινής γνώμης και στάχτη στα μάτια της σε μια επίδειξη προσχηματικής ευθιξίας εκ μέρους της κυβέρνησης καθώς η τελευταία, αν κρίνουμε και από τις πρόσφατες εξαγγελίες παροχής αποζημίωσης στους προ ημερών χιονόπληκτους συμπολίτες μας, δεν εγκατέλειψε ποτέ παρόμοιες πρακτικές.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η κακοδαιμονία του τόπου μας -πέρα απ’ τις όποιες επιμέρους πτυχές της, σοβαρές ασφαλώς όλες και διόλου αμελητέες-, στο βάθος οφείλεται σ’ αυτήν την αβυσσαλέα διάσταση ήθους μεταξύ ενός πολιτικού συστήματος με σχεδόν μαφιόζικους κώδικες επικράτησης στον δημόσιο βίο και μιας κοινωνίας πολιτών οι οποίοι διαθέτουν γνήσιες ευαισθησίες και υπηρετούν αρχές. Όσο η ψαλίδα αυτή δεν κλείνει ανάμεσα στους δύο προαναφερθέντες πολιτισμικούς και αξιακούς πόλους της κοινωνίας μας και η ιθύνουσα τάξη δεν ευθυγραμμίζεται με ποιότητες ανθρώπων σαν αυτές που είδαμε να ακτινοβολούν στα πρόσωπα των γονιών του αδικοχαμένου νεαρού Άλκη οι κάθε είδους κρίσεις δυστυχώς θα πληθαίνουν αντί να συρρικνώνονται.