Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 01/10/21
Ως ενήλικας, μεσήλικας για να είμαι ακριβής, που έχασε τον πατέρα της πριν από λίγες εβδομάδες, η λέξη «ηλικιωμένος» ακουμπάει περισσότερες «χορδές» απ’ ό,τι παλαιότερα.
Από τη μία, βλέπω τον χαρακτηρισμό να με πλησιάζει καθώς είμαι πιο κοντά σε αυτά τα χρόνια απ’ ότι στα παιδικά μου. Και ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να το χωνέψω καθώς η κοινωνία βλέπει ακόμα τους ηλικιωμένους σαν χρησιμοποιημένο χαρτί, τσαλακωμένο, που το πετάς στην ανακύκλωση χωρίς να ρίξεις έστω μία φευγαλέα ματιά σε αυτά που έχουν γραφτεί επάνω του. Και πραγματικά αυτή η προοπτική, του άχρηστου χαρτιού, είναι τρομακτική.
Από την άλλη, θέλω να αγκαλιάσω όσους ηλικιωμένους έχω ακόμα στη ζωή μου, να τους κρατήσω κοντά, να ρωτήσω τη γνώμη τους για όσα συμβαίνουν, να τους ζητήσω για μία ακόμα φορά να κάνουν «βουτιά» στο παρελθόν για χάρη μου και να ανασύρουν μνήμες κι εμπειρίες από εποχές άλλες, που δεν τις πρόλαβα. Πριν να είναι αργά…
Όλα όσα έχουν γραφτεί πάνω σε αυτό το «χαρτί» που κάποιοι το πετούν χωρίς δεύτερη σκέψη, είναι υπερπολύτιμα. Είναι η ιστορία του καθενός από εμάς που ακόμα είμαστε ή θεωρούμαστε «νέοι και παραγωγικοί» αλλά και όλης της κοινωνίας.
Ηλικιωμένος σημαίνει άνθρωπος με σοφία, άνθρωπος που κουβαλάει μέσα από τα πολλά του χρόνια σε τούτη τη γη, γνώσεις που οφείλουμε να τις κληρονομήσουμε, όχι όταν αυτός «φύγει» μαζί με ότι άλλο -υλικό- μας αφήσει, αλλά όσο είναι εδώ, παρών, και μπορεί να τις μεταλαμπαδεύσει. Σοφία δεν σημαίνει απαραίτητα γνώσεις ανωτάτου επιπέδου. Δεν μεταφράζεται μόνο σε πτυχία ή σπουδές. Αυτά τα μαθαίνουν οι νεότεροι και μόνοι τους. Αυτό που δεν σπουδάζεται όμως είναι η σοφία που προκύπτει από την εμπειρία. Και γι’ αυτήν, αξίζει να σταματήσουμε τους φρενήρεις ρυθμούς με τους οποίους κινούμαστε καθημερινά, να καθίσουμε δίπλα στους ηλικιωμένους μας και να τους ακούσουμε.
Κάπως έτσι θα πρέπει και η κοινωνία-πολιτεία να αντιμετωπίζει τους ηλικιωμένους της. Με πραγματικό σεβασμό, με θέληση να τους στηρίξει, να τους ακούσει και να εκμεταλλευτεί την εμπειρία τους.
Άλλωστε και εκείνοι, γενιά τη γενιά, εξελίσσονται… Χειρίζονται τα smartphone, έχουν λογαριασμούς σε κοινωνικά δίκτυα, μπαινοβγαίνουν στο skype σαν 16χρονοι, για να δουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Ας όψεται και η πανδημία που έδωσε μία μεγάλη ώθηση προς αυτή την ψηφιακή αναβάθμιση τους.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων (ή Τρίτης Ηλικίας, αν προτιμάτε) που γιορτάζεται κάθε 1η Οκτώβρη, γίνονται δράσεις στήριξης, ενημέρωσης, ψυχαγωγίας των ηλικιωμένων. Προφανώς είναι κάτι θετικό, όμως είναι και αυτονόητο ότι όπως κάθε άλλη «Παγκόσμια Ημέρα», δεν αρκεί να τη θυμόμαστε και να την τιμούμε για ένα 24ωρο και μετά να επιστρέφουμε στην καθημερινότητά μας.
Από τα πεζοδρόμια που θα πρέπει να είναι κατάλληλα για να περπατήσουν οι ηλικιωμένοι, μέχρι την αγκαλιά του καθενός από εμάς στον άνθρωπό μας, το τηλέφωνο που σηκώνουμε για (το λιγότερο) μία «καλημέρα» και μία «καληνύχτα», το «πάμε μία βόλτα να δεις τα εγγόνια σου, σε πεθύμησαν» και πολλά ακόμα που δείχνουν τον σεβασμό και την αγάπη μας, όλα πρέπει να γίνουν σήμερα, γιατί κανείς δεν ξέρει αν την επόμενη «Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων» θα μπορεί…
