Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης.
Καυχόμαστε όλοι μας ότι είμαστε δημοκράτες και ακούμε ευχαρίστως τον πρωθυπουργό να μας ομιλεί περί «εξόδου από την κρίση και ανάπτυξη», ότι ανήκουμε εις την Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι πρωταρχικός στόχος της κυβέρνησης είναι η έξοδος από τα Μνημόνια. Όμως αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, το όνειρο αυτό δεν πρόκειται να εκπληρωθεί ποτέ εφόσον δεν προηγηθεί κάτι βασικότερο. Η αλλαγή της νοοτροπίας και η κοινωνική εξίσωση με τους Ευρωπαίους, από τους οποίους μας χωρίζουν όμως αιώνες ολόκληροι. Πολλά σχετικά παραδείγματα θα μπορούσαν να αναφερθούν. Όμως επειδή το μέγεθος του άρθρου δεν επιτρέπει μια εκτενή περιγραφή των διαφορών μας με τους Ευρωπαίους, θα περιορισθούμε σε μερικά απλά παραδείγματα:
Η οικονομική και η κοινωνική ανάπτυξη μιας χώρας στηρίζεται πρωτίστως εις την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό ενός λαού, έννοιες οι οποίες πηγάζουν εις την ισονομία, την ισοτιμία και ισοπολιτεία. Εις την Ελλάδα όμως οι αξίες αυτές ουδέποτε απέκτησαν βάθος, παρά τα υφιστάμενα και γνωστά ευρωπαϊκά πρότυπα. Αυτά, λένε μερικοί, είναι συνέπειες της Τουρκοκρατίας. Για τον λόγο αυτόν επικρατούν εις τη «σύγχρονη Ελλάδα»(;) νοοτροπίες και συμπεριφορές που θυμίζουν άλλες εποχές.
O Γάλλος ή ο Γερμανός Πρόεδρος, οι Αρχηγοί Κρατών, οι Βασιλείς της Ολλανδίας ή των Σκανδιναβικών Χωρών και ούτω καθεξής κυκλοφορούν άνετα μεταξύ των πολιτών των χωρών των και οι φρουροί των είναι σχεδόν αόρατοι. Αντιθέτως εις την Ελλάδα επικρατεί η αντίληψη, ότι η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας πρέπει να περιφέρεται ανά την χώρα μας με κουστωδία ένστολων και «μανδαρίνων». Εις δημόσιες εκδηλώσεις, είτε αυτές λαμβάνουν χώρα εντός μιας Εκκλησίας είτε σε εθνικές εκδηλώσεις από την Κρήτη μέχρι την Θράκη, πρέπει να εξευρεθεί μάλιστα και ένας θρόνος για την κυρία Πρόεδρο!
Ο Μακρόν της Γαλλίας δεν κάθεται σε θρόνο όταν παρακολουθεί μία ομιλία, ούτε ο Γερμανός Πρόεδρος Φρανκ – Βάλτερ Σταϊνμάιερ. Εις τον σύγχρονο κόσμο ισχύει η αρχή του primus inter pares, δηλαδή του πρώτου μεταξύ ίσων. Ποιος τα οργανώνει αυτά εις την Ελλάδα και πώς τα ανέχεται η καθ’ όλα σεμνή κυρία Σακελλαροπούλου, αλλά και ο ελληνικός λαός; Μπορεί να φαντασθεί κανείς τι αλγεινή εντύπωση προκαλεί εις το εξωτερικό η νοοτροπία αυτή εις την Ελλάδα; Δεν διακατέχονται όμως μόνον αυτοί που οργανώνουν τις περιοδείες της κυρίας Προέδρου από μεσαιωνική νοοτροπία;
Το πρόβλημα όμως είναι γενικότερο. Η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. κατήργησε εις την ουσία τις προγραμματισμένες 400 πεζές περιπολίες αστυνομικών εις τις γειτονιές της Αθήνας. Αλλά και εις τις πόλεις της Περιφέρειας. Την ίδια στιγμή, η εγκληματικότητα σε εθνική κλίμακα κάμνει θραύση και οι διαρρήκτες έχουν γίνει συνέταιροι εις το σπιτικό κάθε πολίτη. Οι λόγοι της έλλειψης αστυνομικών οργάνων είναι πολλοί. Μεταξύ αυτών όμως και διότι σχεδόν κάθε επώνυμος κυβερνητικός, βουλευτής ή επώνυμη πολιτική προσωπικότητα αλλά και μεγαλοδημοσιογράφος απαιτεί και αποκτά σωματοφύλακα. Χιλιάδες αστυνομικοί απασχολούνται για τον σκοπό αυτόν. Βεβαίως όλοι γνωρίζουμε, ότι πολλοί εξ αυτών «απασχολούνται» ως ένστολες «Φιλιππινέζες» από τα διάφορα «τσόκαρα», που νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον Πάπα από τα γένια…!
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση διαμαρτύρεται, ότι πολλά δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου εκφράζουν ανησυχίες και αμφιβολίες για το ποιόν της δημοκρατίας και της δημόσιας ασφάλειας εις την Ελλάδα. Δικαίως διαμαρτύρεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος; Να έχει χάριν όμως, ότι δεν ευρέθη κάποιος «κουτόφραγκος» να τον ερωτήσει: «Μα εφόσον δεν έχετε πρόβλημα ποιότητας της δημοκρατίας και δημόσιας ασφάλειας, αλλά και τρομοκρατίας εις την Ελλάδα, τι τους θέλουν τόσους σωματοφύλακες οι πολιτικοί σας;» Πώς εξηγείται το απαράδεκτο φαινόμενο, ότι πλέον του ενός τρίτου των αστυνομικών δυνάμεων της χώρας υπηρετεί την φύλαξη χιλιάδων πολιτικών προσώπων και προσωπικοτήτων κ.ά. και όχι τους Έλληνες πολίτες;» Τι θα τους απαντήσει ο Παύλος Μαρινάκης ότι «εδώ είναι Ελλάδα»;
Πρόκειται και εδώ περί μιας πολύ καθυστερημένης αντιλήψεως και νοοτροπίας των Ελλήνων που ανέχονται αυτήν την κατάσταση, αλλά και πολλά άλλα. Δεν είναι όμως ανάγκη ούτε να απεργήσουμε δια την κατάσταση αυτήν ούτε να προσφύγουμε εις την βία κατά των φαινομένων αυτών, τα οποία μας μειώνουν και ευτελίζουν ως λαό, ως «αξιοσέβαστους ανθρώπους», και ως δήθεν «δημοκρατικούς πολίτες». Χρειάζεται μόνον διαμαρτυρία δια του ήρεμου λόγου και της γραφής. Τουλάχιστον για να γνωρίζουν όλοι, ότι βλέπουμε και ακούμε. Βεβαίως τα «τσόκαρα» δεν ενδιαφέρονται για το τι βλέπουμε, τι λέγουμε και τι γράφουμε εμείς όλοι για το ποιόν της δημοκρατίας εις την χώρα μας. Αυτά την «Φιλιππινέζα» τους να έχουν. Οι άλλοι όμως;
Εις τις σύγχρονες κοινωνίας οι δεκάδες χιλιάδες νόμοι, υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα απεχθάνονται από τους ανθρώπους, διότι είναι εφήμεροι, φθοροποιοί και καταστροφικοί, ενώ η ισχύουσα επί δεκαετίες σε αυτές τις κοινωνίες έμφυτη ευταξία σε όλα είναι ο οδοδείκτης της αληθινής ζωής επάνω εις την οποία χτίζεται μια σωστή και έννομη λειτουργούσα κοινωνία.
Όμως χαρακτηριστικό, πολύ λυπηρό και απογοητευτικό είναι, ότι η Ελλάδα του 21ου αιώνα, της Ε.Ε. και του ΟΗΕ κατέστη να είναι ένα φέουδο της «Δημοκρατίας των Βολεμένων» οι οποίοι απευθύνονται ευθαρσώς εις τους υποτελείς και κατώτερους με ύβρεις, απειλές και προσβολές: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»
