Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ 7 Δεκεμβρίου 2021 – Νέα Φιλαδέλφεια/Νέα Χαλκηδόνα – Ηράκλειο – Νέα Ιωνία
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ένα συννεφάκι αγάπης, χαράς και αλληλεγγύης περνάει πάντα πάνω από τις πόλεις μας και μας κάνει να ρίχνουμε, έστω και δειλά, μια ματιά στο διπλανό μας. Όχι πάντα γιατί το θέλουμε, αλλά σίγουρα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα επηρεάζει λίγο το συναίσθημά μας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, τις τελευταίες ημέρες τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μεταξύ άλλων, κατακλύστηκαν από μηνύματα με αφορμή την 3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Είναι αυτές οι μέρες που δίνεται η ευκαιρία να θυμηθούμε πως υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας, άσχετα αν δεν τους βλέπουμε όλες τις υπόλοιπες.
Είχα την τύχη τα πρώτα κάλαντα της τρέχουσας εορταστικής περιόδου να τα ακούσω από τα χείλη των παιδιών του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων και φίλων Α.με.Α «Ανοιχτή Αγκαλιά», στο περιθώριο της ανοικτής εκδήλωσης που διοργανώθηκε στο Πνευματικό Κέντρο Νέας Φιλαδέλφειας,.
Σας διαβεβαιώ ότι ομορφότερη μελωδία δεν έχω ακούσει εδώ και καιρό. Όχι επειδή ένιωσα το κλίμα της… φιλανθρωπίας να με κατακλύζει, αλλά γιατί όταν ακούς παιδικές φωνές, δεν γίνεται να μην μελώνει το μέσα σου.
Παρ’ όλα αυτά, μια από τις σκέψεις που περνούν από το μυαλό, όταν το πρώτο κύμα συγκίνησης κοπάσει, είναι αυτό που ανέφερα στο ξεκίνημα του κειμένου. Άραγε, τις υπόλοιπες μέρες, όταν δεν θα έχουν να μας τραγουδήσουν μια όμορφη μελωδία, πόσο «ορατά» είναι αυτά τα παιδιά για εμάς τους τυχερούς της ζωής;
Ο δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας, Γιάννης Βούρος, ανέφερε στην παρέμβασή του ένα εξοργιστικό στοιχείο. Η πλειονότητα των αιτημάτων να σβηστούν κλήσεις της δημοτικής αστυνομίας αφορούν παραβάσεις αναφορικά με κατάληψη πεζοδρομίων και ραμπών στάθμευσης ΑμεΑ. Όταν το άκουσα, ομολογώ, ότι ένιωσα τεράστιο θυμό. Υπάρχει, λοιπόν, κόσμος, που όχι μόνο αδιαφορεί για το από πού θα περάσουν ή θα παρκάρουν τα Άτομα με αναπηρίες, αλλά στην λογική περίπτωση που τους υποβληθεί πρόστιμο για την παράβαση αυτή, δεν ντρέπονται να υποχρεωθούν σε κάποιον τρίτο, ώστε να το αποφύγουν. Αλλά, αυτός ήταν πάντα ο άνθρωπος, δεν θα αλλάξει με τρία-τέσσερα μνημόνια και βάλε…
«Την αναπηρία, αυτοί που δεν έχουν, δυστυχώς, την θυμούνται 3 Δεκέμβρη. Αυτοί, όμως, που την έχουν, την αντιμετωπίζουν κάθε μέρα», ανέφερε από την πλευρά του ο πρόεδρος της «Ανοιχτής Αγκαλιάς» Μανώλης Διαγουμάς. Και τα λόγια του ήταν «μαχαιριά» στην καρδιά.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πόσο δύσκολη κάνουμε εμείς οι αρτιμελείς την ζωή κάποιων ανθρώπων; Όταν όλος ο κόσμος νομίζουμε ότι γυρίζει γύρω από τον εαυτό μας, είναι δυνατόν να κοιτάξουμε πώς ζουν κάποιοι άλλοι, λιγότερο προνομιούχοι;
Πώς κινείται ο νεαρός με το μπαστούνι;, Πώς θα ανέβει στο πεζοδρόμιο ο κύριος με το αμαξίδιο; Πώς θα ειδοποιήσουμε την κυρία με τις δυσκολίες ακοής για το αυτοκίνητο που έρχεται πάνω της; Πώς θα εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να σταθούν δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους, να μην ζουν εις βάρος τους, να τους στηρίζουν και να αγωνίζονται να τους προσφέρουν ίσιες ευκαιρίες και δικαιώματα; Αυτό το τελευταίο είναι η πιο δύσκολη αποστολή, αλλά και η πιο κρίσιμη.
Αν κάποιος νομίζει ότι τα Άτομα με αναπηρίες είναι μια ελάχιστη μειονότητα, για την οποία δεν απαιτούνται δραστικές μεταβολές στον αστικό ιστό – εκτός, βεβαίως, από τις συμπεριφορές μας – ας αναλογιστεί μόνο τούτο: Όπως σημείωσε στην ίδια εκδήλωση ο αντιπεριφερειάρχης Κεντρικού Τομέα Αθηνών, Γιώργος Δημόπουλος, αν συνυπολογίσουμε τις οικογένειες, τους συνοδούς και τους βοηθούς, μιλάμε για περίπου 1 εκατ. ανθρώπους που αφορά τη συγκεκριμένη κατηγορία των συμπολιτών μας. Μιλάμε για περίπου έναν στους δέκα συμπολίτες μας. Μήπως τώρα ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τις πόλεις μας;
Οι παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν σε δρόμους, πεζοδρόμια, διαβάσεις, δημόσια κτίρια, σχολεία κλπ είναι πολλές και απαιτούν χρόνο, χρήμα και, κυρίως, διάθεση από την Πολιτεία και τους αρμόδιους φορείς. Αλλά, ακόμα και αν υποθέταμε πως ζούσαμε σε μια ιδανική χώρα όπου όλα αυτά θα ήταν λυμένα, αν εμείς οι ίδιοι δεν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε, δεν θα προσφέρουμε καμία ουσιαστική υποστήριξη. «Είναι θέμα φιλότιμου, σεβασμού και κυρίως πολιτισμού», είπε ο κ. Βούρος. Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω μαζί του.
Στη χώρα που τη λέξη «φιλότιμο» την έχουμε κάνει… σημαία, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι στο… τεστ που διεξάγεται στους δρόμους, έχουμε αποτύχει.
Αν, λοιπόν, μας έχει αγγίξει το πνεύμα των ημερών, ιδού η ευκαιρία να το αποδείξουμε. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε την καθημερινότητα των συνανθρώπων μας με αναπηρίες καλύτερη. Ισότιμη, δίκαιη, προσβάσιμη. «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά είμαστε όλοι ίσοι», ήταν το μήνυμα του κ. Διαγουμά. Ας γίνει μότο ζωής για τους περισσότερούς μας.
Γιατί, δεν έχει σημασία ποιος τραγουδά τα κάλαντα, πόσο καλή φωνή έχει ή πόσο καλά χτυπάει το τριγωνάκι και όποιο άλλο μουσικό όργανο χρησιμοποιεί. Αυτό που μετράει είναι να βγαίνει από χαρούμενα, παιδικά πρόσωπα. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει η ζωή να έχει προσβασιμότητα για όλα τα παιδιά. Δεν υπάρχει πιο γλυκιά μελωδία από αυτή που βγαίνει από την ψυχή τους.
