Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη-Σιακή
Πολλές φορές βλέπουμε γονείς σε οριακές στιγμές άγχους για το αύριο των παιδιών τους, σε ό,τι αφορά τις επιλογές τους και συγκεκριμένα ποιους θα επιλέξουν να είναι οι στενοί τους φίλοι, αλλά και οι ευρύτερες συναναστροφές τους στο σχολείο, στην ψυχαγωγία και γενικά στις ποικίλες ασχολίες τους.
Βλέπουμε ακόμα -κυρίως σε παιδιά στην εφηβεία, σε μεγαλύτερους νέους και όχι μόνο σ’ αυτούς- να παραμερίζουν και να μη συμπορεύονται με τη γνώμη και τις συμβουλές των γονιών, να απεμπολούνται τα ιδανικά και τις αξίες της οικογένειας και με δυστροπία να κοντράρουν το οφθαλμοφανές και την αλήθεια, βάζοντας τους γονείς σε μία συνεχή πυρετική αγωνία, που δημιουργεί μέσα στο σπίτι τεταμένη ατμόσφαιρα.
Μάταια προσπαθούν οι γονείς να τους πείσουν ότι τριγύρω τους ενεδρεύουν πελώριες παγίδες που τις έχουν στήσει επικίνδυνοι άνθρωποι, που καλύπτουν επιμελώς τις ύποπτες κινήσεις τους με καλοπροαίρετες πράξεις και παραχωρητική χαρούμενη διάθεση, ξεγελώντας τους με τη συνηθισμένη επιχειρηματολογία, δηλαδή ότι κάτω από την αντίδραση των γονιών τους υποβόσκει η υπερβολή, ο πανικός, «το χάσμα των γενεών», οι παλιές τους συνήθειες και άλλα παρόμοια ανόητα και ύπουλα, αλλά πειστικά λόγια.
Η αλήθεια είναι ότι ο γονιός λαχταρά πάντα το καλύτερο για το μέλλον του παιδιού του. Όμως γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι, στις ημέρες που ζούμε, να κρατήσει η οικογένεια τον νέο μακριά από μια τέτοια αλλοτρίωση του μυαλού, ώστε να βρει τον εαυτό του ελεύθερο και όχι αυτοπαγιδευμένο σε επικίνδυνες φιλίες και συναναστροφές που θα τον φέρουν κοντά στο τέλμα της τρωτής κοινωνίας και μακριά από την πρόνοια και αληθινή φροντίδα της οικογένειας.
Διάβασα πρόσφατα έναν έξυπνο, αλλά και συγκινητικό και απρόβλεπτο τρόπο που χρησιμοποίησε Καθηγητής της Φιλοσοφίας στην προσπάθειά του να αποδείξει στους μαθητές όλα τα παραπάνω σχετικά με τις προτεραιότητες που βάζουν οι νέοι στη ζωή τους.
Μπήκε στην τάξη κρατώντας στα χέρια του ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Το άνοιξε και έβγαλε από μέσα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες που είχε μέσα στο κουτί. Αφού το γέμισε και δεν χωρούσε άλλες, ρώτησε τους μαθητές του που τον κοίταζαν με απορία:
«Είναι γεμάτο το βάζο;»
Kι αυτοί με μια φωνή απάντησαν: «Nαι, είναι γεμάτο».
Ο Καθηγητής χαμογέλασε πάλι και πήρε μέσα από το χάρτινο κουτί ένα σακουλάκι άμμο και προσεχτικά το άδειασε στο βάζο. Τώρα γέμισαν άμμο όλα τα κενά που υπήρχαν ανάμεσα στις μικρές πέτρες και στα βότσαλα και ο Καθηγητής επανέλαβε την ίδια ερώτηση στους μαθητές του:
«Είναι γεμάτο το βάζο;»
Oι μαθητές δίστασαν λίγο, αλλά απάντησαν: «Nαι, είναι γεμάτο».
Tότε ο Καθηγητής είπε: «Θέλω να θεωρήσετε ότι αυτό το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας. Η οικογένεια, ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι. Είναι τόσο σημαντικά που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη. Τα βότσαλα είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές, οι δουλειές, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες που είναι τα σημαντικά της ζωής. Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πολύ μικρά της ζωής. Αν βάλεις πρώτα άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες, ούτε για τα βότσαλα.
Το βάζο είναι η ΖΩΗ σας!
Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ το χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα».
Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες!
Αυτός ο δικαιωμένος από τη ζωή τρόπος που χρησιμοποίησε ο διαπρεπής Καθηγητής της Φιλοσοφίας για να προσεγγίσει στο βάθος την ψυχή των μαθητών του, αποπνέει θάρρος και ειλικρίνεια στην επικοινωνία των γονιών με τα παιδιά. Eίδαμε τι προτείνει για την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων των σημαντικών πραγμάτων στη ζωή με το παράδειγμά του πέτρες, βότσαλα, άμμος. Όμως και για την προσωπική άποψη των μεγάλων, θα προσθέσουμε ότι πρέπει να είναι απαγκιστρωμένη από κάθε μέσον επιβολής και σκληρής αποτίμησης των πράξεων των νέων και να ανταλλάσσονται οι απόψεις όλων στην οικογένεια μέσα σε πνεύμα κατανόησης, με σεβασμό και αγάπη.
Τέλος, το ζητούμενο είναι και οι γονείς να προτάσσουν την ώριμη σκέψη τους και την ασίγαστη έγνοια τους για τα παιδιά, με πλήρη επίγνωση ότι ο ρόλος τους είναι δύσκολος, μοναδικός και ισόβιος