Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 23/06/2021
Τους βλέπουμε καθημερινά να μαζεύουν τα απορρίμματα όλων μας, χωρίς διακοπή ακόμη και το διάστημα της πανδημίας, συχνά εκτεθειμένους στους κινδύνους, ορισμένες φορές με ελλείψεις συναδέλφων ή εξοπλισμού. Είναι οι υπάλληλοι της καθαριότητας, που αποκαλούνται από αρκετούς ως «σκουπιδιαραίοι», άνθρωποι οι οποίοι στη μεγάλη τους πλειοψηφία παλεύουν για τα αυτονόητα της εργασίας ανάμεσα σε βαρύγδουπα λόγια, όπως οι «πάγιες – διαρκείς ανάγκες» και «η εικόνα που αντικρίζουν οι επισκέπτες».
Αυτές τις μέρες ιδίως που ανεβαίνει το θερμόμετρο, τους περιμένουν τα απόβλητά μας επί ώρες ή και σε ανοικτό κάδο, με τους δρόμους να ζέχνουν. Όπως είχε πει κάποιος σοφότερος από τον υπογράφοντα, η εκδίκηση των πραγμάτων (που μένουν πίσω μετά τον δικό μας θάνατο) εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας σαν θρίλερ με πανάκριβο εισιτήριο. Έτσι, μέχρι την αποκομιδή των απορριμμάτων από το προσωπικό, αν κανείς καθίσει επί ώρα ακίνητος σε μια γωνιά, πληρώνει το κόστος της αναλγησίας του διπλανού, χωρίς… δόσεις.
Το τίμημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο εφόσον ατυχήσει να περάσει ξόφαλτσα από την ανοιχτή σακούλα με τα χαρτιά τουαλέτας ή τα καφάσια των σάπιων απολειφαδιών του μανάβικου, που οι… μη έχοντες συνείδηση επιφυλάσσουν στους «σκουπιδιαραίους» για το μεταμεσονύχτιο τους δρομολόγιο.
Τη χαώδη διαφορά ανάμεσα στους δύο αυτούς «κόσμους», του προσωπικού της Καθαριότητας σε κάθε Δήμο και των ανθρώπων της… ψόφιας κατσίκας του γείτονα πασχίζουν να καλύψουν οι εθελοντές, που επιμένουν ακόμη να φροντίζουν τους δημόσιους χώρους. Πρόσφατα, το Χαλάνδρι θρήνησε την απώλεια ενός ακούραστου και οικειοθελούς προστάτη της Ρεματιάς, του Γιάννη Κεφαλληνού.
Ο θάνατός του συγκίνησε όλη την πόλη, ενώ αιρετοί, φίλοι και συνοδοιπόροι του μίλησαν για έναν φιλότιμο και ευαίσθητο άνθρωπο, ο οποίος σχεδόν επί 27 χρόνια δεν έλειψε ούτε μία μέρα από το τοπόσημο του προαστίου. Δύο χρόνια πριν, ο ίδιος εύστοχα αλλά και με ανησυχία δήλωνε στην Αμαρυσία: «Τη Ρεματιά και τα μάτια μας, είναι ο τελευταίος πνεύμονας της περιοχής που δεν έχει ερημοποιηθεί. Χρειάζεται ευαισθητοποίηση από όλους».
Το σπουδαίο μέλος του Σώματος Εθελοντών Χαλανδρίου δεν είναι εδώ ώστε να αντικρίσει την απήχηση που… δεν είχαν -για άλλη μια φορά- αυτά τα λόγια σε συντοπίτες του. Λίγα μέτρα μακριά από το σημείο που ο Γιάννης Κεφαλληνός πρόσεχε όπως το σπίτι του, στο γεφυράκι Πολυδρόσου, ορισμένοι γιόρτασαν κάποια γενέθλια ή την έλευση του… Αγίου Πνεύματος, αφήνοντας πίσω τους κάθε πιθανό σκουπίδι.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, που σχεδόν καθημερινά -και με μεγαλύτερες πιθανότητες έτυχε οι περισσότεροι να αντικρίσουμε σε διαδρομές της καραντίνας- γίνεται ξανά επίκαιρη η φράση που ακούγαμε από παιδιά, ότι «η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά». Έπειτα από χρόνια ενήλικης ζωής και εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών, ωστόσο, ακόμη αναζητείται η… άλλη μισή.