Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 10/12/21
Χριστουγεννιάτικα δέντρα, στολίδια, φωτάκια που λαμπυρίζουν, σπίτια στολισμένα, δρόμοι και καταστήματα σε γιορτινό πνεύμα… Μικρά παιδιά, που μέσα στην αθωότητά τους περιμένουν με αγωνία τον Άγιο Βασίλη με τα δώρα του…
Οι ημέρες αυτές παραδοσιακά μας φέρνουν πιο κοντά, μας «μαλακώνουν» την ψυχή, μας γεμίζουν ελπίδα.
Φέτος όμως, οι εορταστικές αυτές ημέρες θα έχουν μια σκιά, ένα βάρος να κρατάει την ψυχή κάτω, να μην μπορεί να απογειωθεί. Φέτος δυστυχώς, θα είναι τα δεύτερα Χριστούγεννα που η χώρα και ο πλανήτης ολόκληρος τα περνούν υπό την πανδημία του Covid – 19.
Θεωρητικά, τα Χριστούγεννα του 2021 μας βρίσκουν σε καλύτερη θέση από το 2020, λόγω εμβολίου. Πέρσι τέτοια εποχή το περιμέναμε με αγωνία, ως το μαγικό εργαλείο που θα ανοίξει τον δρόμο για να βγούμε από αυτόν τον εφιάλτη. Και πράγματι, κανείς – πλην των αντιεμβολιαστών, οι οποίοι είναι ένα φαινόμενο που χρήζει ιδιαίτερης αναφοράς- δεν αμφισβητεί το πόσο σημαντική είναι η συμβολή των εμβολίων στη μάχη αυτή.
Όμως, πραγματικά, ποιος μπορεί να πει, ένα χρόνο μετά, με τα εμβόλια στη διάθεσή μας και τα μέτρα προστασίας να αποτελούν πια κομμάτι του «είναι» μας, της καθημερινότητάς μας, ότι είμαστε σε καλύτερη κατάσταση; Όταν βλέπουμε τους νεκρούς από την ασθένεια να αγγίζουν τριψήφια νούμερα και ματώνει η ψυχή μας; Όχι 121 νεκροί που καταγράφηκαν πριν από λίγα εικοσιτετράωρα, όχι 50, όχι 10… Ούτε ένας δεν πρέπει να χάνεται αν αυτό μπορεί να αποφευχθεί.
Πότε θα ξυπνήσουμε από αυτόν τον εφιάλτη;
Οι παράμετροι για να φτάσουμε στην άλλη άκρη του τούνελ και να βγούμε στο φως, είναι προφανώς πολλοί.
Εμείς, δηλαδή εγώ, εσείς, οι συγγενείς μας, οι γείτονες μας, οι συνεργάτες μας, τι κάνουμε; Στα επίπεδα που περνά από το χέρι μας, νιώθουμε, νιώθετε, ότι πραγματικά δίνουμε το 100% της προσοχής μας; ‘Η κουραστήκαμε; Αναμενόμενο θα πείτε. Φυσικά και είναι. Οι «προδιαγραφές» του ανθρώπου τον θέλουν να προσαρμόζεται στις συνθήκες, αλλιώς θα είχε ήδη εξαφανιστεί. Μήπως όμως μέσα σε αυτή την «προσαρμογή» έχει ενταχθεί και η αμνησία και η απάθεια; Ξεχνιούνται άραγε οι νεκροί; Προσπερνιέται κάθε απόγευμα, το σφίξιμο στην καρδιά που προκαλούν όσα ανακοινώνει ο ΕΟΔΥ; Μήπως μέχρι να μας αγγίξει προσωπικά η τραγωδία, αυτοί οι αριθμοί, είναι απλά… αριθμοί;
Η κούραση μετά από σχεδόν δύο χρόνια πανδημίας και η ανάγκη του ανθρώπου να προστατέψει την ψυχική του υγεία, επιλέγοντας το μούδιασμα απέναντι στις σκληρές ειδήσεις και τη σκληρή πραγματικότητα, είναι δεδομένα. Όμως δεδομένο πρέπει να είναι και η επιλογή που έχει ο άνθρωπος να κοιτάξει ψηλά, να πατήσει το πόδι του γερά στη γη, να πει «θα το νικήσω» και με όποιον τρόπο μπορεί, να συνδράμει ώστε αυτή η φρίκη να τελειώσει. Και τα επόμενα Χριστούγεννα να μην υπάρχει καμία σκιά που να «μαυρίζει» το χριστουγεννιάτικο πνεύμα μας.
