Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 01/06
Είναι ξεκάθαρο ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Όχι μόνο στην οικονομία ή στη διαχείριση της πανδημίας, που είναι τα θέματα της επικαιρότητας. Ούτε καν στο θέμα της ασφάλειας, όπου σχεδόν κάθε μέρα έχουμε πλέον μια δολοφονία στη μέση του δρόμου σε κατοικημένες περιοχές.
Τα πράγματα δεν πάνε καλά σε ό,τι έχει να κάνει με τα παιδιά μας. Και αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε με τίποτα να περάσει έτσι. Το τελευταίο διάστημα, τα κρούσματα εφηβικής βίας έχουν αυξηθεί σε επικίνδυνο βαθμό και, ουδείς μπορεί να προβλέψει πότε θα γίνει το κακό. Και τότε θα θρηνούμε, αλλά θα είναι πολύ, πάρα πολύ αργά.
Τελευταίο περιστατικό συνέβη πριν από μια εβδομάδα στον Ηλεκτρικό Σταθμό του Ηρακλείου. Ένας 15χρονος μαθητής δέχθηκε επίθεση από συνομήλικους του, μέρα μεσημέρι, μπροστά σε κόσμο. Σαν να μην συνέβη τίποτα, μια παρέα παιδιών, αποφάσισαν ότι μπορούν να γρονθοκοπήσουν κάποιον μόνο και μόνο για να τους δείξουν ποιος είναι το… αφεντικό. Σύμφωνα δε με το ρεπορτάζ, είχαν προηγούμενα, καθώς επρόκειτο για συμμαθητή τους, ο οποίος «τόλμησε» να είναι φίλαθλος του ΠΑΟΚ και να πανηγυρίσει το Κύπελλο που κατέκτησε η ομάδα του λίγες μέρες πριν στο ποδόσφαιρο. Να το δούμε σχηματικά; Αμούστακα παιδιά, σάπισαν στο ξύλο το συμμαθητή τους, για το ποδόσφαιρο. Μάλιστα, ήταν τόσο περήφανοι για το κατόρθωμά τους, που τράβηξαν βίντεο και το ανήρτησαν στο διαδίκτυο. Όπως κατήγγειλαν οι γονείς του, το παιδί δεχόταν διαδικτυακές επιθέσεις καθημερινά, ενώ ανάμεσα στα μηνύματα που δεχόταν ήταν ότι «θα σε βρούνε κρύο».
Τη φράση αυτή μου την απηύθυνε πριν από μερικούς μήνες ένας νεαρός, όχι πάνω από 20, όταν στη διάρκεια ενός διαδικτυακού καρτοπαίγνιδου, από αυτά που σκοτώνεις την ώρα σου, τόλμησα να ρίξω λάθος φύλλο. Φαίνεται πως είναι πολύ δημοφιλείς στις τάξεις της νεολαίας. Την ίδια… ευχή, απηύθυναν πρόσφατα και στον βουλευτή της ΝΔ, Κώστα Κυρανάκη, για τον γάμο του. Προφανώς επειδή θεωρούν ότι είναι αστείο. Ότι δεν θα έχει συνέπειες; Δεν ξέρω πια. Η λέξη «ντροπή» έχει χάσει πια το νόημά της.
Πριν από μερικούς μήνες ανήλικοι έδειραν σχεδόν μέχρι θανάτου έναν άνδρα στο μετρό επειδή τους ζήτησε το εισιτήριο και η μάνα τους τους δικαιολογούσε επειδή έχουν πάρει το… lower. Την περασμένη εβδομάδα ένας άλλος νεαρός κυνηγούσε κορίτσια στο δρόμο με το μόριο του στο χέρι και πάλι προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι «εντάξει, δεν έγινε και τίποτα σοβαρό».
Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Έχουμε κάνει κάτι πολύ κακό στα παιδιά μας και, πολύ φοβάμαι, ότι το τρένο δεν έχει επιστροφή. Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει. Ξεπερνάει τα όρια κάθε φαντασίας, κάθε έννοιας ανθρωποφαγίας, κυνισμού και όποιου άλλου προσδιορισμού θέλετε. Αυτό δεν είναι κοινωνία.
Η γενιά μου μεγάλωσε με αρχές, με αγάπη, οικογενειακές αξίες, με ξεγνοιασιά, ανεμελιά, προσπάθεια. Με την έννοια του σεβασμού σε προτεραιότητα. Δεν ξέρω πού το χάσαμε στην πορεία, αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν έχει εξήγηση. Φταίνε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Μπορεί. Αλλά μπορεί να είναι και μια καλή δικαιολογία για να κρύψουμε τις ευθύνες κάτω από το χαλάκι. Φταίει η κρίση; Μπορεί. Φταίνε οι άλλοι; Κάποιος φταίει.
Η νεολαία δεν είναι αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει τελευταία. Δεν είναι όλοι έτσι, ευτυχώς. Αλλά, αυτοί που ξεχωρίζουν είναι όλο και λιγότεροι. Και, δυστυχώς, δεν τυγχάνουν της επιβράβευσης που τους αρμόζει. Αντίθετα, βλέπουν πως η αγένεια, η χυδαιότητα, η αλαζονεία, η βία, η λαμογιά, το εύκολο και άκοπο κέρδος επιβραβεύονται.
Οι νταήδες, οι φελλοί και οι αναιδείς κυριαρχούν σε κάθε τομείς της δραστηριότητας, την ίδια ώρα που οι έχοντες διδακτορικά χαρακτηρίζονται ως «τεμπέληδες», ακόμα και από κυβερνητικά στελέχη.
Όχι, αυτή δεν είναι κοινωνία να μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Και φταίμε όλοι. Που αφήσαμε την κατάσταση να ξεφύγει. Που ξεχάσαμε τις αξίες, με τις οποίες μεγαλώσαμε. Πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα. Στην ανάγκη να τα διαλύσουμε και να τα φτιάξουμε όλα από την αρχή. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Σε οποιαδήποτε αντίθετη περίπτωση, νομοτελειακά, θα έχουμε πολύ άσχημα αποτελέσματα. Και τότε κάποιος γονιός θα φιλήσει το παιδί του κρύο. Αλλά θα είναι πολύ αργά. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, προσπαθώντας να ξαναζεστάνουμε τις καρδιές των παιδιών. Ίσως έχουμε λίγη άμμο ακόμα στην κλεψύδρα να σώσουμε ό,τι σώζεται.
