Γράφει ο Δημήτρης Κοτσώνης: Πολιτικός Μηχανικός
Είναι άλλο η πολιτική και άλλο η λογιστική. Στην πολιτική δεν παίρνεις αποφασεις με λογιστική λογική, δηλαδή αν κάτι κάνει ζημιά το αποφεύγεις. Είσαι υποχρεωμένος να αποδέχεσαι κάποια ζημιά, γιατί αποβλέπεις σε κάτι, που θα σε ωφελήσει περισσότερο. Είναι προφανές ότι η δεύτερη κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή στόχευε στην διάλυση του ΠΑΣΟΚ, μέσα από την ανάδειξη της οικονομικής καταστροφής, που είχε προκαλέσει στη χώρα, προκειμένου να εισέλθει η χώρα σε κανονική πολιτική ζωή. Σε ότι αφορά τον ισχυρισμό Γκένσερ, Μάνου και λοιπών με την κατηγορία ότι o Καραμανλής δεν έλαβε μέτρα, απορρίπτεται από ένα και μόνον γεγονός: την προκήρυξη εκλογών με την ταυτόχρονη διακήρυξη της ανάγκης για οικονομικές θυσίες, λόγω της δυσχερούς οικονομικής θέσης που βρισκόταν η χώρα. Διακήρυξη που συνοδεύτηκε από την έκκληση προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για συνεργασία στη διαμόρφωση ενός κοινού οικονομικού προγράμματος, την οποία αρνήθηκε ο Γ. Παπανδρέου, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Θα προσθέσω μόνον για το σφάλμα του Γκένσερ, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι φταίει ο Καραμανλής γιατί δεν πήρε μέτρα, τα οποία η Ε.Ε. του υποδείκνυε ότι, είναι τραγικά γελοίο να ισχυρίζεσαι σήμερα, που με την ευκαιρία της λήξης των μνημονίων, όλες οι σοβαρές εφημερίδες του πλανήτη, με άρθρα των οικονομικών τους συντακτών, διαπιστώνουν ότι τα μέτρα που καθόρισαν τα μνημόνια για την ανόρθωση της οικονομίας ήταν μια απόλυτη αποτυχία και μεγιστοποίησαν τη δυστυχία των Ελλήνων, αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν τα μέτρα που χρειάζεται η χώρα, δηλαδή oι μεταρρυθμίσεις εκείνες από τις οποίες θα ερχόταν η ανάπτυξη στη χώρα, τα οποία ούτε μέχρι σήμερα δεν επέβαλε με τα μνημόνια της η Ε.Ε. – ΤΡΟΙΚΑ, αλλά μέτρα περιορισμού του εισοδήματος των Ελλήνων, δηλαδή εισπρακτικά και όχι αναπτυξιακά.
Αυτό αποδεικνύει ότι άλλα ήταν τα μέτρα που έπρεπε να πάρουν και ακόμη περισσότερο άλλα ήταν τα μέτρα που έπρεπε να πάρει η Κυβέρνηση Καραμανλή. Μέτρα τα οποία ήταν καθαρά πολιτικά και όχι οικονομικά και τα οποία δεν μπορούσε να πάρει μονομερώς μια Κυβέρνηση, αλλά μια Κυβέρνηση που, είτε θα ήταν Οικουμενική, είτε θα ήταν Συνεργασίας, είτε θα είχε προέλθει μετά από μία διακήρυξη των Κομμάτων για τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να ληφθούν από την νέα κυβέρνηση, που είχε εκλέξει ο λαός. Μεταρρυθμίσεις που δεν μπορούσαν να γίνουν από ένα μόνο κόμμα και ακόμη περισσότερο από ένα κόμμα που θεωρείται συντηρητικό.
Αυτή ήταν η πρόσκληση και έκκληση του Καραμανλή στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γ. Παπανδρέου, την οποία εκείνος απέρριψε. Πρόσκληση και έκκληση την οποία υπογράμμισε με την προκήρυξη εκλογών πριν από τη λήξη του ήμισυ κοινοβουλευτικού βίου της κυβέρνησής του και χωρίς να έχει κανένα πρόβλημα με την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία. Καθόσον αφορά το Συγκρότημα Λαμπράκη, είναι γεγονός ότι αποτέλεσε τον κύριο μοχλό, που συνετέλεσε στην καταστροφή της χώρας, βορά στο κυνήγι της δραχμής. Κατά δε τον δημοσιογράφο, την απάντηση έδωσε η Εφημερίδα των Συντακτών, χαρακτηρίζοντας το δημοσίευμα κατάλληλο για άλλα έντυπα. Θα προσθέσω σε ότι αφορά την ίδια κατηγορία κατά Καραμανλή από γνωστή εφημερίδα μόνον ότι, για να γίνει κάποιος αρθρογράφος εφημερίδας, η οποία έχει ιστορία έχει και θέλει να συνεχίσει να έχει την βαρύτητα που παλαιότερα είχε, χρειάζεται αρθρογράφους με ειδικό δημοσιογραφικό βάρος το οποίο δεν νομίζω ότι απέκτησε ο εν λόγω, με την αναρρίχησή του στην ιεραρχία της, ελλείψει του κατάλληλου.
