Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος.
Με ρωτούν καμιά φορά αν καταπιέζομαι σ’ αυτή την στήλη των 400 – 420 λέξεων, προσπαθώντας να συμπυκνώσω αυτό που θέλω να πω (είτε αρέσει, είτε όχι στους αναγνώστες μου) και κάθε φορά απολογούμαι απαντώντας ότι ναι καταπιέζομαι, αλλά έχω γίνει εξπέρ στην αριθμητική, χάρη στο εργαλείο του word, που κάτω αριστερά στην οθόνη του pc μετράει τις λέξεις μου. Γράφω λοιπόν απεριόριστα και σταματάω όταν έχω ολοκληρώσει τις σκέψεις μου, κοιτάζω πόσες έχω γράψει (συνήθως 550 – 600) και αρχίζω το διάβασμα, αντικαθιστώντας φράσεις με λέξεις πιο περιεκτικές ή «στέλνω τηλεγραφήματα», όπως με κατηγορούν μερικοί.
Ξεκίνησα με αυτόν τον πρόλογο, για να εξηγήσω στους δύσκολους αναγνώστες μου ότι είμαι εξοικειωμένος με την Αριθμητική του Λόγου, γραπτού ή προφορικού, ώστε να τη χρησιμοποιώ, όποτε κι όταν θέλω. «Όταν θέλω». Και στην ομιλία του πρωθυπουργού μας στο Κογκρέσο το ήθελα, επειδή για πρώτη φορά μιλούσε πρωθυπουργός μας στον συγκεκριμένο χώρο (που δεν θα τον έλεγα και «φιλόξενο» με τόσους «συντηρητικούς και οικογενειάρχες» παρόντες) και όντας υπερήφανος ως Έλλην, άρχισα να μετράω τις φορές που τον διέκοπταν χειροκροτώντας. Ήταν 37 τελικά εκ των οποίων σε 10 από αυτές όρθιοι.
Όπως προσπάθησα να μετρήσω φράσεις ή λέξεις που να απευθύνονταν έμμεσα σε μένα, εδώ στην Ελλάδα, που καθόμουν στον καναπέ και τον άκουγα. Ε, λοιπόν, δεν απευθυνόταν σε μένα, αλλά το περιεχόμενο της ομιλίας του με τις ιστορικές διασταυρώσεις και αναφορές της αμερικανικής ανεξαρτησίας με της αντίστοιχης δικής μας (της οποίας γιορτάσαμε τα 200 χρόνια πέρυσι) με αφορούσαν άμεσα ως Έλληνα, χωρίς όμως και να προσβάλουν (ονομαστικά) αυτούς που μας είχαν στην πρέσα για 400 χρόνια. Όπως δεν τους πρόσβαλε (ονομαστικά) και όταν μίλησε για τις σύγχρονες εναέριες ή θαλάσσιες παραβιάσεις της εθνικής μας κυριαρχίας. Και το κατάλαβαν γι’ αυτό και ενοχλήθηκαν, όπως το έδειξαν την επομένη.
Και θα χαιρόμουν ιδιαίτερα εάν μπορούσα να ακούω τα Αγγλο-αμερικάνικά του και όχι τον διερμηνέα του καναλιού. Αυτό θα ήταν για μένα μια ανακούφιση, ύστερα από τα χρόνια των Αγγλικών του τύπου «Φάγαμε την καμήλα, στην ουρά αναμονής θα κολλήσουμε;» του κ. Τσίπρα, που τα θυμάμαι και ακόμα ανατριχιάζω. Όπως ήταν μεγάλη ανακούφιση και το γεγονός ότι δεν διαπίστωσα «γλείψιμο» προς τον Μπάιντεν σαν κι εκείνο το «μπορεί να φαίνεται διαβολικός, αλλά το κάνει για καλό» του κ. Τσίπρα, μπροστά στον ανεκδιήγητο Τραμπ. Και λέω για σήμερα να σταματήσω εδώ, ως εθνικά υπερήφανος και όχι ως «μητσοτακικός», μιας και άγγιξα τις 398 λέξεις, με την πρώτη.
