Γράφει η Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων «ΔΡΑΣΗ για μια Άλλη Πόλη»
Από τον Μάιο του 2010 και το πρώτο μνημόνιο, πέρασαν 13 χρόνια. Ακολούθησαν ακόμη δυο μνημόνια, 15 μεταρρυθμιστικά προγράμματα, η ήττα του αντιμνημονιακού κινήματος, η συμφωνία των Πρεσπών, το γκριζάρισμα του Αιγαίου, τα προσφυγικά κύματα, η μετατροπή της χώρας σε αμερικάνικη βάση, η υγειονομική κρίση.
Το 2023 μας βρίσκει με λιγότερη νεολαία, (εκατοντάδες χιλιάδες νέοι έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό), με μεγαλύτερο χρέος, λιγότερη υγεία, παιδεία και δημόσιες υποδομές, με λιγότερη ασφάλεια, με ανοιχτά κρίσιμα γεωπολιτικά ζητήματα, υπό απειλή, και με έναν λαό αφημένο στην τύχη του, αντιμέτωπο με τα σχέδια αποπροσανατολισμού του.
Και με ένα πολιτικό σύστημα, που όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται την κατάσταση, προσπαθώντας να την συγκαλύψει, αλλά και παράγει, σε όλες του τις εκδοχές, ένα αλλόκοτο είδος πολιτικών, (από τους οποίους η κοινωνία δυσκολεύεται να απαλλαγεί), οι οποίοι, ακριβώς επειδή αδυνατούν να ανταποκριθούν, καταλήγουν να πολιτεύονται επιθετικά, αδίστακτα και αλαζονικά, οδηγούνται στον κυνισμό.
Την ίδια περίοδο, συντελούνται στον πλανήτη κοσμογονικές γεωπολιτικές αλλαγές. Και συγκρούσεις που δεν αφήνουν την χώρα ανεπηρέαστη. Αλλά ο συστημικός κόσμος πλασάρει τουρισμό, ψηφιακή σύγκλιση, πράσινη ανάπτυξη και κατάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας.
Έτσι, λίγο πριν τις εκλογές, με την παρακμή να έχει διαποτίσει τα πάντα, σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων αναρωτιέται «τι θα ψηφίσουμε» και πώς θα τοποθετηθεί στην κάλπη. Εξ ου και η πρωτοφανής πολιτική ρευστότητα, αφού, πέραν κάποιων υποκειμενικών σχεδιασμών, τίποτε σημαντικό δεν φαίνεται να «παίζεται» από το εκλογικό αποτέλεσμα.
Και προκύπτει το παράδοξο: Σε μια προεκλογική περίοδο άνευρη, σχεδόν αδιάφορη, όπου λίγα συγκινούν και κινητοποιούν, οι εκλογές να είναι ιδιαίτερα κομβικές για το μέλλον της χώρας, αφού γίνονται σκαλοπάτι προαποφασισμένων εθνικών παραχωρήσεων στο Αιγαίο, την Κύπρο και παντού, και προεξοφλημένων στάσεων των συστημικών – και όχι μόνον – κομμάτων, αλλιώς πώς θα διευθετηθούν οι αντιδράσεις;
Και έτσι, πίσω από τα δευτερεύοντα και τα χειριστικά, πίσω από τα προεκλογικά συνθήματα, τις εξαγγελίες και τις εξυπνάδες στο τικ-τοκ, βοά η ανάγκη αναπροσανατολισμού των ζητούμενων, η
«επανεθνικοποίηση» της χώρας, η ανάγκη διαμόρφωσης εναλλακτικών μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον, ώστε η τελευταία να αποκτήσει υπόσταση, μέλλον και δική της προοπτική.
Αυτό λοιπόν που αξίζει να φωτιστεί μπροστά στις εκλογές, δεν είναι τα αναιμικά και προσχηματικά προγράμματα των συνδυασμών ή η επίπλαστη επιχειρηματολογία των επικεφαλής τους, όσο η αναζήτηση μιας οπτικής σε αρμονία με τα πραγματικά ζητούμενα και τα αναγκαία.
Προέχει να ανοίξει ο κοινός «τόπος» των συγκλινουσών προθέσεων, με τις διαδικασίες του, να κοπούν οι «εμπνεύσεις», οι ευκολίες και τα ψευδεπίγραφα, οι προσχηματικές πρωτοβουλίες και οι καλλιεργούμενες προσδοκίες επιφανειακών συγκλήσεων, και να οργανωθεί από κοινού το αναγκαίο γόνιμο κλίμα αναζήτησης που θα οδηγεί σε μια πραγματική πολιτική. Τέτοια, που θα συνεγείρει και θα συγκινεί και θα έχει στο επίκεντρό της τη δημοκρατική, παραγωγική, πολιτιστική και πνευματική αναγέννηση της χώρας. Χωρίς αυτήν, τίποτε άλλο δεν έχει σημασία.
Φωτογραφία: Βαγγέλης Γεωργίου
