Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου
Στη ζωή, πρωτίστως, αλλά και στην πολιτική, επίσης σε πολύ μεγάλο βαθμό, τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και το αποτύπωμα του καθενός καθορίζεται από τις πράξεις ή τις παραλείψεις του. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι μια δυναμική διαδικασία, ένας χώρος ευθύνης και μια πρόκληση για όλους όσοι θέτουν εαυτούς στην κρίση των συμπολιτών τους, με μόνο γνώμονα τη βελτίωση της καθημερινότητας στην πόλη. Ή μήπως δεν είναι πάντα έτσι; Σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά σαν αυτές που κάποιοι έχουν τιμηθεί επανειλημμένως με την ψήφο των πολιτών και έχουν θητεία σε πολλές διοικήσεις, αναλαμβάνοντας κατά καιρούς θέσεις ευθύνης, παρατηρείται μια αδιανόητη αλαζονεία και μια αυτοαναγόρευση ως αυθεντίας, που μόνο καλό στην πόλη δεν κάνουν.
«Το Κράτος είμαι εγώ», είναι ένα από τα αποφθέγματα, για τα οποία έμεινε στην ιστορία ο βασιλιάς της Γαλλίας, Λουδοβίκος ΙΔ’ και μια πανομοιότυπη συμπεριφορά συναντάμε αρκετά συχνά σε – κατά κύριο λόγο – παλαιά στελέχη των διοικήσεων των Δήμων. Υπάρχει μια λανθασμένη εντύπωση πως, εφόσον κάποιος κερδίσει συνεχόμενες εκλογές, αυτόματα αποκτά και τον ρόλο του αλάθητου, εκείνου που παίρνει αποφάσεις ακρίτως και πως, όποιος αισθανθεί ότι πρέπει να ορθώσει αντίλογο, είναι είτε εμπαθής είτε αντιπολιτευόμενος είτε έχει άλλους υπόγειους στόχους. «Ο Δήμος είμαι εγώ», λοιπόν. Ό,τι και να σημαίνει για τον καθένα. Μόνο που αυτές οι συμπεριφορές δεν οδηγούν σε σωστά μονοπάτια. Ο έχων τη δυνατότητα άσκησης διοίκησης, δεν μπορεί να είναι αποκομμένος από την κοινωνία. Η κοινωνία τον έστειλε εκεί για να την υπηρετήσει και όχι για να ανέβει στον… θρόνο του και να την κοιτά αφ’ υψηλού.
Οι Δήμοι δεν διοικούνται από άβατα, όπου πρόσβαση έχουν μόνο οι «εκλεκτοί» των διοικούντων. Τα προβλήματα δεν λύνονται με ένα «θα το κοιτάξουμε» ή ένα «έχουμε ήδη επιληφθεί του θέματος», ενώ στην πραγματικότητα ουδεμία ενέργεια έχει γίνει. Ο πολίτης δεν θέλει να του χαϊδεύεις τα αυτιά. Θέλει λύσεις. Αντιθέτως, είναι προσβλητικό, ακόμα και για τους ίδιους τους θεσμούς, να απευθύνει ο πολίτης ένα αίτημα ή έναν προβληματισμό του και να αντιμετωπίζεται με ειρωνεία, αδιαφορία και, σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και με επι-θετικότητα. Η ευθιξία είναι σύνηθες συναίσθημα σε πολλούς διοικούντες, όμως, ενεργοποιείται συχνά από λάθος ερεθίσματα.
Ως δημοσιογράφοι, γινόμαστε πολύ συχνά δέκτες αντίστοιχων παραπόνων για συμπεριφορές που δεν συνάδουν με τους ρόλους και τις υποχρεώσεις των αιρετών. Κατά καιρούς, όπου χρειαστεί, θα προχωράμε και σε πιο συγκεκριμένες τοποθετήσεις. Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι ένα: Να συνειδητοποιήσουν άπαντες πως οι εποχές που οι θέσεις ευθύνης στις διοικήσεις στελεχώνονταν μόνο από «οφειλόμενα γραμμάτια», θα πρέπει να ανήκουν πια σε ένα μακρινό και αποτυχημένο παρελθόν. Όσοι νομίζουν πως μετά από τόσα χρόνια κρίσης και στην ψηφιακή εποχή θα πολιτεύονται και θα διοικούν με όρους περασμένων… μεγαλείων, θα πρέπει να το ξανασκεφτούν πολλές φορές. Καμία θέση και κανένα αξίωμα δεν εξασφαλίζει το δικαίωμα σε κανέναν να κοιτά με υπεροψία τους συμπολίτες και τους υφισταμένους του. Καλό είναι να μην το ξεχνά κανείς αυτό.
Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – 11/02