Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης: Σύμβουλος έκδοσης
Στα παιδικά μου φωτογραφικά άλμπουμ τον ανακαλύπτω σε παρελάσεις, εθνικές γιορτές και γυμναστικές επιδείξεις. Ήμασταν τότε άγνωστοι, κι εγώ μια τάξη μικρότερος. Πολύ αργότερα βρεθήκαμε συμμαθητές στο Γυμνάσιο κι αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, μέχρι που γίναμε κολλητοί για πολλά χρόνια. Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου και τα ταξίδια, τον έπαιρνα μαζί μου για συντροφιά, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Αγαπούσε κι εκείνος πολύ τα κορίτσια, και συχνά φεύγαμε μαζί τα σαββατοκύριακα σε απρόσιτες παραλίες με το βαρκάκι μου, για τρελά ελεύθερα κάμπινγκ!
Αλησμόνητο ήταν και το ταξίδι μας στη μεγάλη Γιουγκοσλαβία και την Ουγγαρία, με την οφειλόμενη επίσκεψη στο χωριό Μπελογιάννη! Ο Αντρέας Σοφικίτης ήταν ο ιδανικός συνταξιδιώτης. Στην τελευταία φάση της στενής μας φιλίας επισκεφτήκαμε αρκετές φορές το Άγιο Όρος, με αξέχαστες εμπειρίες! Η αλήθεια είναι ότι αυτό του άφησε ένα έντονο θρησκευτικό «κουσούρι», που προκάλεσε ενδιαφέρουσες έντονες συζητήσεις μας, περί θρησκειών και αγνωστικισμού…
Ήμασταν εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες και το γεγονός αυτό υπήρξε χρήσιμο και διδακτικό για μένα.Κατανόησα το μεγάλο μάθημα: όσο κι αν προσπαθήσει κανείς, είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει έναν άνθρωπο! Πρέπει να εντοπίζει τις διαφορές και τις διαφωνίες, να τις παραμερίζει και να εστιάζει στα κοινά ενδιαφέροντα! Αυτό εφάρμοσα κι εγώ μαζί του με απόλυτη επιτυχία, αλλά παρέμεινε και βασικό μου δόγμα μέχρι σήμερα…
Πέρα απ’ το χιούμορ του, λάτρεψα τον αντικονφορμισμό του! Χρειαζόταν ελάχιστα πράγματα και ζούσε επί πολλά χρόνια σ’ ένα λιτό δωμάτιο, μ’ έναν ανεμιστήρα το καλοκαίρι και μια σομπίτσα το χειμώνα, παρέα με τη γατούλα του τη «Γκόλντι»! Ο Αντρέας ήταν σίγουρα ένας από τους πολύ καλούς κι αξέχαστους φίλους μου. Είμαι τυχερός που τον είχα στη ζωή μου και γνωρίζω από έγκυρες πηγές ότι το ίδιο ακριβώς αισθανόταν κι εκείνος. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ…
