Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Φρύαξε ο καθηγητής Μπαμπινιώτης από τις ξένες λέξεις που χρησιμοποιούμε για την πανδημία και μάλιστα έγινε και αντικείμενο για ένα σωρό ξεκαρδιστικά memes του διαδικτύου. Δυστυχώς, όμως, αυτή η αγανάκτηση είναι η λιγότερη. Εμείς να δείτε, κύριε καθηγητά, πόσο έχουμε απορήσει από τα κατά συρροή «μαργαριτάρια» που ακούμε από τα μέλη της κυβέρνησης και κάποιους λοιμωξιολόγους. Δηλαδή και επίτηδες να το έκαναν, τέτοια πράγματα που έχουν πει κατά καιρούς θέλει πολλή προσπάθεια και να τα σκεφτείς ακόμη.
Τι να πρωτοθυμηθούμε; Ότι καλά θα ήταν οι γονείς να μην… αγκαλιάζουν τα παιδιά τους; Ότι καλά θα ήταν να πηγαίνουμε με τα… πόδια στη δουλειά μας για να μη φορτώνουμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Ότι θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε περισσότερα λεωφορεία ή… «ψαλίδι» στις συντάξεις; Ότι ο μέσος όρος στις σχολικές αίθουσες της χώρας είναι… 17 παιδιά; Ότι υπάρχουν (άκουσον άκουσον) άνθρωποι εν έτει 2020 που είναι… εξαρτημένοι από τον μισθό τους; Ότι δεν μπορούμε να προσλάβουμε εκπαιδευτικούς για μην κινδυνεύουν περισσότεροι να… κολλήσουν κορωνοϊό; Ότι δεν μπορούμε να… «γεννήσουμε» λεωφορεία; Να μην μπαίνουμε στο internet 9 με 6 για να μην έχει πρόβλημα η… τηλεκπαίδευση;
Και σταματώ εδώ, γιατί αν συνεχίσω θα θυμηθώ τις κωμικοτραγικές στιγμές της υποδοχής των τουριστών στα αεροδρόμια το καλοκαίρι, με… κατάβρεγμα, μαντινάδες και ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα στη Σαντορίνη, τα αλήστου μνήμης «σκόιλ ελικικού», τις σχολικές μάσκες – αλεξίπτωτα και άλλα «ευτράπελα». Δυστυχώς, μόνον «ευτράπελο» δεν είναι η απότομη δυσμενής εξέλιξη της πανδημίας και η πίεση στο σύστημα Υγείας, ενώ υπήρχε τόσος χρόνος για ουσιαστική θωράκιση.
Ας μείνω, όμως, στα «μαργαριτάρια», τα οποία, συνδυασμένα με την έντονη αίσθηση αλαζονικής, ου μην και ελιτίστικης, συμπεριφοράς, αλλά και την παντελή έλλειψη ανάληψης πολιτικής ευθύνης (με εξαίρεση κάποιες μικρές αναφορές του πρωθυπουργού), «γκριζάρουν» έντονα την εικόνα της κυβέρνησης. Διότι, δεν θέλει μόνο κόπο για να κυβερνάς. Θέλει και τρόπο. Και καλό θα ήταν πολιτικοί εγωισμοί, αίσθηση του αλάθητου και έλλειψη αυτοκριτικής να μπουν στην άκρη, έστω και τώρα, μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο, πριν είναι πολύ αργά.
Στην κυβέρνηση δόθηκε ένα τεράστιο δώρο: Να θορυβηθούμε από τις γειτονικές χώρες, να κλειστούμε έγκαιρα μέσα την περασμένη άνοιξη και στα τέλη Μαΐου ο ιός να έχει ουσιαστικά νικηθεί. Επομένως, οι δικαιολογίες και οι συγκρίσεις με όσα συμβαίνουν τώρα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν έχουν ουσιαστικό έρεισμα. Τα είχαμε όλα και τα χάσαμε. Και όταν λάθη και αστοχίες είναι δεδομένα, ούτε μπορούμε να σφυρίζουμε αδιάφορα, ούτε «μαργαριτάρια» να… εξαπολύουμε, ούτε να κοιτάμε τον κόσμο αφ’ υψηλού, την ώρα που αυτός «καίγεται». Σεμνότητα και ταπεινότητα, όπως είχε πει και μια ψυχή…
