Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 01/08/2025
Και να ‘μαστε πάλι εδώ… Κάθε καλοκαίρι τα ίδια… Και φέτος, πριν καν έρθει ο Αύγουστος με τα πολλά μποφόρ του, μια ακόμα περιοχή μας τυλίχθηκε στις φλόγες και συμπολίτες μας βρέθηκαν να παλεύουν με τα ίδια τους τα χέρια να σώσουν περιουσίες, τις δικές τους ή των γειτόνων τους.
Και πάλι, θα μιλήσουμε για πληγή που ανοίγει κάθε καλοκαίρι, για το τι έγινε, τι δεν έγινε και τι έπρεπε να έχει γίνει.
Την ίδια ώρα, η γη που πολλοί από εμάς πατήσαμε από παιδιά, το πράσινο που «έντυνε» τις κυριακάτικες οικογενειακές βόλτες μας, οι πλαγιές της Πεντέλης και της Πάρνηθας που ήταν καταφύγιο και -στην κυριολεξία- ανάσα μας, σβήνουν σιγά σιγά κι εξαφανίζονται.
Ομολογώ πώς δεν έχω το κουράγιο να γράψω -για μία ακόμα φορά- για το αν κινητοποιήθηκαν οι αρμόδιοι εγκαίρως, αν έφταιγαν οι πολίτες που μπορεί να μην είχαν καθαρίσει τα οικόπεδά τους ή οι Δήμοι που μπορεί να είχαν αφήσει ακαθάριστους κοινόχρηστους χώρους.
Αυτό που τριγυρίζει στο μυαλό μου, από την πρώτη στιγμή που άκουσα για τη φωτιά στη Δροσοπηγή και το Κρυονέρι ήταν ο φόβος και η απελπισία. Φόβος, γιατί κάθε χρόνο έχουμε τα ίδια και γιατί όλοι πλέον ζούμε με αίσθημα ανασφάλειας ακόμα κι αν κατοικούμε σε αστικό ιστό (θυμηθείτε το πάτημα Χαλανδρίου όπου έφτασε η περσινή τεράστια φωτιά). Απελπισία γιατί μας έχει γίνει πια βίωμα -το περιμένουμε κάθε χρόνο- ότι πάλι θα καούν σπίτια, περιουσίες, ζώα, δέντρα κι εμείς θα νιώθουμε ανήμποροι, βλέποντας τις φλόγες να σαρώνουν ότι αγαπήσαμε.
Πώς μπορεί κάποιος να μην νιώθει φόβο και απελπισία (μαζί φυσικά με θυμό) όταν κάθε χρόνο στις περιοχές μας αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα, παίζεται σαν σε «λούπα», το ίδιο, θλιβερό, έργο;
Κάθε χρόνο λέμε, γράφουμε, διαβάζουμε, τα ίδια και τα ίδια. Είναι η ζέστη, ο άνεμος, ή η «κακιά στιγμή», η αδιαφορία, η ανευθυνότητα, η έλλειψη σχεδίου, η έλλειψη προληπτικής φροντίδας. Είναι τα εγκαταλελειμμένα δάση, τα ξερά χόρτα που κανείς δεν μαζεύει, τα μονοπάτια που δεν καθαρίζονται, τα αυθαίρετα που ξεφυτρώνουν στις παρυφές. Είναι ευθύνη όλων μας.
Όμως, κάθε φορά που ο ορίζοντας καλύπτεται από φλόγες και ο ουρανός από καπνό, νιώθω σαν να καίγεται ένα κομμάτι της ζωής μας. Και φτάνουμε στο τέλος κάθε καλοκαιριού να λέμε «πάει κι αυτό» με παραίτηση και να μετράμε πληγές.
Με την ευχή, γιατί δυστυχώς σε αυτές βασιζόμαστε πια, να ήταν αυτή, του Κρυονερίου, η τελευταία φωτιά, τουλάχιστον για τούτο το καλοκαίρι, σας εύχομαι, καλές διακοπές.
