Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Ηράκλειο-Νέα Φιλαδέλφεια-Νέα Χαλκηδόνα-Νέα Ιωνία
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε συνέβησαν πολλά. Θα ήθελα να σχολιάσω μόνο δύο από αυτά, κυρίως, γιατί αφορούν νέους ανθρώπους και τον τρόπο που η κοινωνία και όλοι μας αντιμετωπίζει τα παιδιά της και παίζει στα δάχτυλά της τα όνειρα τους.
Ας ξεκινήσουμε από το ευχάριστο. Στην αίθουσα «Nick Galis Hall» του Αλεξάνδρειου, ο Άρης των απείρων προβλημάτων αντιμετώπισε για την πρεμιέρα του πρωταθλήματος τον νταμπλούχο Παναθηναϊκό, ο οποίος, επίσης δεν βρίσκεται και στο καλύτερο φεγγάρι του. Στο αγωνιστικό κομμάτι, ο πάλαι ποτέ «Αυτοκράτορας» πέτυχε μια εντυπωσιακή ανατροπή και νίκη, όμως, αν πρέπει από αυτό να ξεχωρίσει κάτι, θα μου επιτρέψετε να επιλέξω την παρουσία του νεαρού Όμηρου Νετζήπογλου.
Πριν ακόμα κλείσει τα 19 του χρόνια, ο νεαρός γκαρντ, που μόλις πριν λίγους μήνες υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, αγωνίστηκε στο βασικό σχήμα, έπαιξε σπουδαία και ήταν καθοριστικός στο να πετύχει η ομάδα του αυτό το σημαντικό αποτέλεσμα. Το ευχάριστο δεν είναι ότι ο Άρης νίκησε τον Παναθηναϊκό, αλλά το γεγονός ότι για να το πετύχει αυτό, εμπιστεύθηκε ένα «αμούστακο» παιδί – μεταξύ άλλων επίσης όχι τόσο μπαρουτοκαπνισμένων – και του έδωσε την ευκαιρία να… ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει. Ο μικρός είδε το φως, έβαλε το θάρρος, τον ενθουσιασμό και το ταλέντο του να συνεργαστούν άψογα και την αξιοποίησε στο έπακρο. Με σωστή πλέον διαχείριση των συναισθημάτων, σκληρή δουλειά και ανοικτή πάντα την πόρτα των ευκαιριών, ο Όμηρος Νετζήπογλου μπορεί να γίνει ένα από τα ονόματα που θα ακούγονται για πολλά χρόνια στο μέλλον του ελληνικού αθλητισμού.
Μπορεί να ακούγεται δευτερεύον, αλλά, σκεφτείτε πόσα παιδιά στη χώρα μας έχουν την τύχη να τους ανοίγουν οι δρόμοι για να τους βαδίσουν με το ταλέντο και η δουλειά τους; Όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά σε κάθε τομέα της ζωής. Σε μια εποχή που η χώρα με κάθε τρόπο διώχνει τα παιδιά της, πόσοι νέοι μπορούν να κυκλοφορούν με το χαμόγελο στα χείλη και την καρδιά να πεταρίζει, όπως αρμόζει στην ηλικία τους;
Κι εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο περιστατικό. Το δυσάρεστο. Αυτό που, ωστόσο, τείνει να γίνει ο κανόνας. Διαδικτυακός φίλος, εκπαιδευτικός, ανάρτησε στον λογαριασμό του την ιστορία ενός αγαπημένου του μαθητή. Γιος πολύτεκνης οικογένειας, έδωσε εξετάσεις ευελπιστώντας να περάσει σε μια σχολή της Θεσσαλονίκης, όπου φοιτούν και τα αδέρφια του. Εξαιτίας της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, δεν τα κατάφερε. «Θα ξαναδώσω», ήταν η υπόσχεση που έδωσε στον δάσκαλό του. Λεφτά δεν υπάρχουν, γράφτηκε στα μαθήματα ενός ενοριακού φροντιστηρίου, τα βράδια του κρατούσε η μάνα του το βιβλίο. Άρχισε επαναλήψεις, έτοιμος να πετύχει το όνειρό του. Στο μεταξύ, εκεί που διάβαζε Κοινωνιολογία, του προέκυψαν Λατινικά που δεν τα είχε διδαχθεί ποτέ στο σχολείο. Προσπαθεί, αλλά δεν τα καταφέρνει. Νέο τηλέφωνο στον δάσκαλο. «Δεν μπορώ να δώσω». «Τι θα κάνεις;», η απελπισμένη ερώτηση του εκπαιδευτικού. «Δεν ξέρω…». «Πόσες λύπες, πόσες ήττες, πόσες μούντζες αυτή η φωνή του…», το σχόλιο του εκπαιδευτικού.
Και το αμείλικτο ερώτημα: Υπάρχει, άραγε απάντηση σε αυτή τη φωνή; Πώς θα μιλήσεις σε αυτόν τον νεαρό που ξεκίνησε με όνειρα και βλέπει ένα εκπαιδευτικό σύστημα να τον αντιμετωπίζει ως ένοχο για ένα έγκλημα για το οποίο αναζητείται ταυτότητα;
Σε αυτή τη στήλη έχουν γραφτεί πολλά κείμενα για την επιμονή της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας να εφαρμόσει ένα ανεδαφικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, που μόνο πόνο και ήττες προσφέρει στους μαθητές και τις οικογένειές τους. Από κάποιο σημείο και μετά, η… επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Φίλη εκπαιδευτικός, πρόσφατα μου μιλούσε σχεδόν βουρκωμένη. «Βλέπω παιδιά να μην έχουν καν όνειρα και δεν ξέρω πια πώς να τα βοηθήσω». Ένα μέλλον αβέβαιο και ζοφερό. Και μια γενιά – ακόμα – που ετοιμάζει βαλίτσες προς άγνωστο προορισμό. Κι εμείς ανήμποροι να δώσουμε μια συμβουλή της προκοπής.
Οι δύο όψεις μιας Ελλάδας που επιμένει να διαλύει τα παιδιά της. Από τη μία, ο Όμηρος που μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση ότι τα όνειρα πρέπει να τα κυνηγάς και, ίσως κάπου, κάπως, κάποτε, καταφέρεις με πολύ σκληρή δουλειά να τα πετύχεις. Από την άλλη, μια γενιά «όμηρος» εμμονών και ιδεοληψιών πολιτικών που δεν έχουν επαφή με την κοινωνία.
Η ζυγαριά, δυστυχώς, γέρνει επικίνδυνα. Χρόνος για να βρεθεί αντίβαρο, δεν υπάρχει. Οι ευκαιρίες μας ως κοινωνία έχουν εξαντληθεί προ πολλού. Απαιτούνται τομές και ρήξεις, ώστε να σπάσουν επιτέλους τα δεσμά αυτής της ομηρίας. Παιδιά μας είναι όλα. Και το μέλλον τους δεν επιτρέπεται να το τζογάρουμε.
