Γράφει ο Δημήτρης Μασούρης: Επίτιμος σχολικός σύμβουλος φιλόλογων
Στη μνήμη των ιατρών και νοσηλευτών, που με αυτοθυσία, αφειδώλευτα πρόσφεραν τη ζωή τους στους ασθενείς της μεγάλης μάχης της πανδημίας του κορωνοϊού,
Aν και η ανθρώπινη παρουσία πάνω στη μαρτυρική φλούδα της γης έχει κατά καιρούς υποστεί πολλές δοκιμασίες από μετεωρολογικά, υδάτινα, θαλασσινά καταστροφικά φαινόμενα, πείνες και λοιμούς ή επιβολές ηγεμονικής παρουσίας και κυριαρχίας πολέμων, στερήσεων, μεταναστεύσεων, ανεργιών και απεργιών εποχικά σκληρών δοκιμασιών από εκούσιες ή ακούσιες υποκινούμενες περιβαλλοντικές ή ετσιθελικές επιβολές μεταβολών ζωής κυριάρχων της γης, τούτος ο πανδημικός ιός αγέρωχος, άτρωτος μέχρις στιγμής, του κορωνοϊού που ενέσκηψε ανυποχώρητος, συνταράσσει μήνες τώρα την υδρόγειο.
Ακούγεται πως από ένα λάθος εργαστηριακό προέκυψε η καταστροφή. Υπαίτια τα μικροβιολογικά εργαστήρια της κινεζικής Γιουχάν. Από ένα παρασκευαστήριο ξέφυγε ο ιός πετάχτηκε σαν πήγασος στους αιθέρες και κυριάρχησε χωρίς την ύπαρξη του Βελλερεφόντη να τον τιθασεύσει. Βλέπετε ότι τα ερευνητικά μικροβιολογικά εργαστήρια στην Κίνα δεν έχουν ασφαλή δομή είναι όλα γεμάτα χαραμάδες και σχισμές στους τοίχους και διαφεύγουν οι ιοί! Θα μοιάζουν ίσως, όπως οι χοάνες καπνού του Τσερνομπίλ, που δεν είχαν -πράγματι- συλλεκτήρες να κατακρατήσουν τις βλαβερές αναθυμιάσεις των βεβαιωμένων καταλοίπων, που καίονταν και διοχετεύονταν στον αιθέρα ανενόχλητα στην προσφορά αναπνευστικών προβλημάτων των όντων της γης.
Έτσι ξέφυγε ο ιός σαν αδέσποτο χωρίς καπίστρι πουλάρι, σουλατσάροντας στις μεγάλες και μικρές πόλεις, όπου γης άνθρωποι, άλλοτε σαν δρεπανηφόρος Πλούτωνας, και άλλοτε σαν κινέζικο χταπόδι, επιλέγοντας και πλουτίζοντας με εκατόμβες θυσιαζομένων στο βωμό παραλαβής για το ακάτιο του γιού της μαύρης Στύγας στα ανεπίστροφα ελογενή πεδία των μακαρίων βατράχων. Όχι μόνο ξέφυγε ο ιός αλλά, δραστηριοποιούμενος στους αιθέρες, μεταφέρθηκε ζωηρός σε εκατόμβες ανθρώπινης ύπαρξης. Αναστατωμένοι οι άνθρωποι αναζήτησαν προστατευτικά καλύμματα κεφαλής και σώματος, μασκών, φορμών, υποδημάτων και χειροκτίων, ακόμη και αναπνευστικών συσκευών. Ξύπνησαν μέσα τους σκηνές παρελθοντικές. Χώθηκαν «ώσπερ λαγοί εν οικίας, αδρανούντες».
Στο παρελθόν, πρόσφατο και παλαιό, η ανθρωπότητα είχε ζήσει τέτοιες επιδημίες, εφήμερες και διαρκείας, που αποδεκάτισαν πληθυσμούς με αποτελέσματα ολέθρια. Η αντιμετώπιση των ιών γινόταν με πρωτόγονα μέσα. Απολυμαντικό για τους παλιούς ήταν το πετρέλαιο, το ξύδι, το τσίπουρο, ο καπνός, ο ασβέστης, το λάδι με ψαχνό από μελισσουργό (πτηνό) που τοποθετούσαν σε γυάλινο μπουκάλι ένα είδος χωριάτικης πενικιλίνης που μούχλιαζε κάτω από τον καυτό ιουλιανό ήλιο στα χαγιάτια των σπιτιών. Το μείγμα το χειμώνα θα ήταν κατάλληλο για να γίνει φάρμακο – βάλσαμο το έλεγαν. Ξέραιναν μουστάκια καλαμποκιού και λούζονταν σε στέρνες, ποτάμια ή θάλασσα για να διώξουν τα μιάσματα, άγη τα έλεγαν.
Έχουμε δοκιμάσει επιδημίες στη χώρα μας. Οι παλαιότεροι θυμούνταν πώς αντιμετώπισαν λοιμούς και λιμούς. Πέρασαν στην ιστορία μας ο καταστρεπτικός λοιμός του Θουκυδίδειου πελοποννησιακού πολέμου, που περιγράψαμε παλαιότερα για την πρωταγωνίστρια του ολέθρου αρχαία Μύρτιδα, το θανατικό των κατοίκων των νησιών μας στις βυζαντινές μυθιστορίες μας, οι χολέρες, η πανώλη, η ισπανική γρίπη, η επιδρομή της ακρίδας στο Μαρούσι που κατέστρεψε δέντρα στάρια και αμπέλια, άφησε εποχή με την επικήρυξή της κατά κεφαλή. Σε τσουβάλι μάζευαν τις ακρίδες οι αγρότες, αναγράφοντας τον αριθμό και την ανάλογη αμοιβή για την καταστροφή των αγρών κ.λπ. Και αυτά ήταν μερικά από τα ξέχωρα δεινά τους.
Το κλείσιμο στα σακιά, η ύφανση από τις υφάντρες στον αργαλειό του μονομερήτικου πανιού που έζωσαν την πόλη οι Μαρουσιώτες ώστε να την προστατεύσουν από την επιδημία κ.λπ., όπως έξοχα μας θύμισε και ο ερανιστής φίλος ρέκτης της όμορφης μαρουσιώτικης παράδοσης αρχαιολόγος καθηγητής στο ΕΚΠΑ κ. Γιώργος Πάλλης. Αλλά μήπως και ο Ρωμύλος και ο Ρέμος, ιδρυτές της Ρώμης, δεν έσκαψαν τάφρο γύρω από την ιδρυθείσα πόλη τους για να την προφυλάξουν, όπως μας περιγράφει και ο Karl Lhomond στο de Viris illustribus από τους εναγείς εχθρούς της χώρας;
Ενέργειες λαού, που ήταν στηριγμένες και στην θεία παρουσία, την οποία οι παλιοί εξάγνιζαν με παρακλήσεις προς την Παναγία, με λιτανείες, ζητώντας τη θεία επέμβαση για τη σωτηρία τους ασβεστώνοντας δρόμους, σπίτια, ξερολιθιές, συρμάτινους φράκτες και δέντρα, ξορκίζοντας το επερχόμενο κακό. Και πράγματι όλα αυτά, αρωγοί έρχονταν της πίστεως, όπως θυμούνταν οι παλαιότεροι από τον πόλεμο του 1917 μέχρι το 1922 ιδιαίτερα το 1940.
Στη νέα πανδημία (2020) του covid-19, που συγκλονίζει την υδρόγειο, μια παράκληση προς αυτήν την Παναγιά, τη Σώτειρα, θα απαλύνει την εσώτερη επιθυμία μας για άμεση επέμβαση προστασίας. Να εξευρεθεί το καίριο ίαμα καταπολέμησης του ιού, όχι του προσεγγιστικού στη θεραπεία αλλά του αποτελεσματικά καίριου, ίδωμεν, προσαρμοζόμενου στις διατάξεις των ειδικών. Αρκεί αυτή η επιθυμία να βγαίνει από τα βάθη της καρδιάς να είναι προσωπική αλλά παράλληλα ανθρωπιστική, να είναι εργασία όχι μισθώσεως αλλά εσώτερης αγάπης, να είναι μια προσευχή in secreto (=εν απορρήτω) για όλους τους συνανθρώπους μας και εκείνους, τους ερευνητές, που μοχθούν νυχτοήμερα στα ανήλια δώματα για την προστασία μας.
