Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
«Γιατί διαδηλώνουν πάλι; Και για ποιο λόγο άρχισαν τις καταλήψεις;» ρώτησε ο φίλος στην καφετέρια στην εβδομαδιαία μας συνάντηση.
«Και εσένα τι σε νοιάζει;» του απάντησε ο άλλος φίλος τραβώντας μια ηχηρή ρουφηξιά απόλαυσης, του ανθρώπου που τα έχει λύσει όλα και δεν τον ενδιαφέρει τίποτα – εκτός ίσως από την αρτιότητα του smartphone του, ώστε να μπορεί να παίζει καμία πασιέντζα.
«Με νοιάζει για τα παιδιά, το μέλλον της χώρας», ανταπάντησε ο ανήσυχος φίλος μου που σήκωσε το φλιτζάνι του με τη ζεστή σοκολάτα και απόλαυσε διακριτικά το αρωματικό περιεχόμενο.
«Ε, λοιπόν, αφού ανήκεις στους ανήσυχους, μάθε ότι κάνουν καταλήψεις και διαδηλώνουν κατά της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων».
«Χαζοί» απάντησε λακωνικά ο άλλος, ξαπλώνοντας πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα του. Όλοι γυρίσαμε και τον κοιτάξαμε με απορία. «Χαζοί, επειδή με τη στάση τους αυτή προσφέρουν το καλύτερο επιχείρημα υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αν υπήρχαν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αυτή τη στιγμή δεν θα επέτρεπαν τις καταλήψεις και όσοι συμμετείχαν στις διαδηλώσεις θα έχαναν ώρες διδασκαλίας και ίσως να έχαναν και τη χρονιά τους. Τους έχετε δει να χάνουν ποτέ ώρες μαθημάτων στα ιδιωτικά φροντιστήρια; Έχετε δει ποτέ κατάληψη φροντιστηρίων; Τους έχετε ρωτήσει εάν έχουν χάσει ποτέ κάποιο μάθημα; Εκεί δεν συμβαίνει τίποτα. Όλα δουλεύουν ρολόι».
Αλληλοκοιταχτήκαμε. Δεν είχε και άδικο. Εγώ μάλιστα, έφερα στο μυαλό μου τις εικόνες των πανεπιστημίων μας με τις αφίσες των φοιτητικών οργανώσεων και με τα γκράφιτι στους τοίχους, τα εγκαταλειμμένα αμφιθέατρα, τις κατεστραμμένες εγκαταστάσεις και πηγαίνοντας ακόμα παρά πέρα, θυμήθηκα και κάποια υπόγεια που με βάση τη θεωρία τους περί πανεπιστημιακού ασύλου, χρησιμοποιούνται ως γιάφκες. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή.
«Αφηρημένο σε βλέπω», μου φώναξε ο ένας από τους δύο συνομιλητές, που βυθισμένος στις σκέψεις μου δεν κατάλαβα ποιος από τους δύο ήταν. Συμφώνησα όμως, ως προς την αφηρημάδα μου και τους αφηγήθηκα τι σκεπτόμουν.
«Σ’ αυτό, με βρίσκεις προετοιμασμένο. Αν ήμουν πρύτανης θα είχα ρι-ζο-σπα-στι-κή λύση» τόνισε ρουφώντας -πάλι με θόρυβο- τον ζεστό καπουτσίνο του. Με κανέλλα. «Θα καλούσα τη σύγκλητο και θα αποφασίζαμε να κλείσουμε τη σχολή, να διακόψουμε τα μαθήματα και να θεωρήσουμε τη χρονιά χαμένη για όλους, μέχρι οι φοιτητικοί σύλλογοι να διορθώσουν τις ζημιές από τις καταλήψεις με δικά τους χρήματα. Όποτε τα συγκεντρώσουν».
«Μα έτσι -διαδηλώσεις αυτοί, απεργία εσύ- σπρώχνεις τα παιδιά για σπουδές στο εξωτερικό».
«Α, μάλιστα. Δηλαδή, λεφτά υπάρχουν για το εξωτερικό, ενώ για το εσωτερικό όχι. Αφήστε με ρε παιδιά, να απολαύσω το καφεδάκι μου».
