Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 19/01/2022
Mέσα στον ζόφο της εποχής που ζούμε και των προβλημάτων στα σχολεία λόγω πανδημίας, ιδίως την τελευταία διετία, πολλαπλασιάζονται τα σημάδια παρακμής εντός και εκτός τάξεων. Λίγο πριν από την επιστροφή στα θρανία, στην Τούφα Χαλανδρίου -κατά πάσα πιθανότητα νέα παιδιά- αμαύρωσαν το 5ο Νηπιαγωγείο (!) βάζοντας φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στα τζάμια του σχολείου. Ανάλογες εικόνες διαπιστώθηκαν πολύ πρόσφατα στο 7ο Δημοτικό Σχολείο Αγίας Παρασκευής και το 1ο Γενικό Λύκειο της πόλης, αλλά σε μονάδες Χολαργού & Παπάγου.
Πέρα από τους βανδαλισμούς, η καθημερινότητα των μονάδων προδίδει κρούσματα της ενδοσχολικής βίας και σε ορισμένες περιπτώσεις κι άλλες αντικοινωνικές παραβατικές δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα κλοπές. Το φαινόμενο πιθανότατα έχει βαθιά κοινωνικά αίτια, καθώς οι μαθητικές τάξεις παραμένουν βασικός μηχανισμός αναπαραγωγής της κυρίαρχης τάσης κάθε εποχής, όπως είναι σήμερα, εν πολλοίς, ο άκρατος ανταγωνισμός και ατομικισμός.
Το περιβάλλον των πολύμηνων καραντίνων και τηλεκπαιδεύσεων, η έλλειψη κοινωνικοποίησης στις μονάδες, μαζί με την απουσία οργανωμένων πολιτιστικών κι αθλητικών δραστηριοτήτων, προκάλεσε δυσαναπλήρωτα κενά στη διαπαιδαγώγηση και την κουλτούρα των νέων. Καμία οικογένεια σήμερα δεν μπορεί να μιλά για ομαλή συνολική ανάπτυξη της προσωπικότητάς και κοινωνικής ένταξης των παιδιών.
Επίσης, η προβολή μέσα από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης, διαφόρων επίπλαστων και ανάλαφρων προτύπων life style, μοιάζει προκλητική και λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. Δυναμώνει τα αρνητικά συναισθήματα, παραμορφώνει τις εύπλαστες συνειδήσεις των παιδιών, βάζοντάς τα όλο και περισσότερο σε σκοτεινές ατραπούς.
Εξάλλου, οι βανδαλισμοί και όλες οι παραβατικές συμπεριφορές, συμβαίνουν εκτός ωραρίου λειτουργίας των σχολείων, κυρίως τις βραδινές ώρες. Είναι πιθανότατο ότι η έλλειψη φύλαξης και κυρίως δραστηριοτήτων εντός και εκτός αιθουσών μετά τη λήξη των μαθημάτων, ευνοεί την καταστροφική δράση.
Πέρα από την απαραίτητη περιφρούρηση των κτηρίων, η προστασία των σχολείων θα μπορούσε να διασφαλιστεί με παρεμβάσεις, που συνδέονται περισσότερο με την αναβάθμιση του ρόλου των μονάδων στην ψυχαγωγία, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό μαθητών και πολιτών της γειτονιάς.
Παρά τις δυσκολίες της πανδημίας, είναι ανάγκη να δοθεί ζωή στα συγκροτήματα και μετά τη λήξη του ωραρίου και να μετατραπούν σε χώρους ψυχαγωγίας, πολιτισμού κι αθλητισμού, διάθεσης του ελεύθερου χρόνου και σε τελική ανάλυση, «ασπίδας προστασίας» των παιδιών από κινδύνους και παθογένειες που καραδοκούν.
Ένας τέτοιος στόχος προϋποθέτει αφ’ ενός την ενίσχυση των εξωσχολικών προγραμμάτων από υπουργείο Παιδείας και Δήμους κι αφετέρου την κινητοποίηση των συνοικιακών κοινωνικών, πολιτιστικών και αθλητικών φορέων, ώστε να συνδέσουν τις δικές τους δράσεις με των σχολείων της γειτονιάς.
Προτού προεξοφλήσουμε ότι τα προβλήματα θα οδηγήσουν σε ένα μέλλον απελπιστικό, μια χαραμάδα ελπίδας θα έδινε ένα σχολείο ως δεύτερο σπίτι των μαθητών και όχι σαν κτήριο που μοιάζει μέσα και έξω του με φυλακή υποχρεωτικής πρωϊνής κράτησης…