Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 08/07/2022
Όσοι από εμάς μεγαλώσαμε στα βόρεια προάστια της Αθήνας, τις δεκαετίες -κυρίως- του ’70 και του ’80, είχαμε την τύχη να ζούμε σε περιοχές που θύμιζαν… χωριά.
Από προσωπική μου εμπειρία, δεν μπορώ να ξεχάσω την ηλικιωμένη κυρία με τις κότες, δύο σπίτια παραπέρα, στην οποία με έστελναν οι δικοί μου για να αγοράσω αυγά. Ή τα ατελείωτα χωράφια, οικόπεδα ανεκμετάλλευτα, στα οποία κατά καιρούς έβλεπες να βόσκουν πρόβατα και να ξεκουράζονται άλογα. Ή τα σημεία που δεν είχαν ούτε δημόσιο φως αλλά δεν φοβόσουν να τα περπατήσεις όταν έπεφτε ο ήλιος.
Ούτε βέβαια την άνεση με την οποία κυκλοφορούσαμε με τα πόδια ή τα ποδήλατά μας στους δρόμους, όπου τα αυτοκίνητα ήταν σπάνιο, σχετικά, είδος.
Η χαρά του παιδιού που το καλοκαίρι αφήνει τα βιβλία, κλείνει πίσω του την πόρτα του σχολείου και μπορεί να συναντηθεί με τους φίλους του -μέχρι να αρχίσουν να σκορπίζουν σιγά σιγά στα μέρη που θα περάσουν τις οικογενειακές διακοπές τους- μπορεί να συγκριθεί με λίγες μόνο απολαύσεις της παιδικής ηλικίας (ίσως το μέτρημα των παγωτών και των θαλάσσιων μπάνιων).
Πατώντας fast forward στις δεκαετίες και φτάνοντας στο 2022, παρακολουθώ τα παιδιά της προεφηβικής και πρώτης εφηβικής ηλικίας, αυτά δηλαδή που απολαμβάνουν την πρώτη ελευθερία κινήσεων αλλά παράλληλα δεν μπορούν και να κυκλοφορούν πιο… ανεξέλεγκτα όπως τα λίγο μεγαλύτερά τους.
Βλέπω λοιπόν παιδιά, που «διψούν» για κοινωνικοποίηση, ποθούν να βρίσκονται έξω από τους τέσσερις τοίχους, να καβαλάνε τα ποδήλατά τους και να κάνουν βόλτες, να συναντιούνται στις -ανοιχτές ευτυχώς- αυλές των σχολείων και να περνούν ώρες μιλώντας, γελώντας, παίζοντας. Ναι, κρατούν και το κινητό στα χέρια, από το οποίο μπορεί να ακούν μουσική ή να τραβούν φωτογραφίες και βίντεο για να ανεβάσουν μετά στα social media (χρειάζεται κι αυτό, δεν είναι ο «σατανάς» τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αρκεί να χρησιμοποιούνται σωστά).
Δεν γνωρίζω αν είναι μόνο αυτά τα παιδιά που βρίσκονται στον ευρύτερο κύκλο μου, και ο αριθμός τους είναι διψήφιος. Μπορεί να είναι η μειοψηφία αυτή που θέλει να βρίσκεται έξω και όχι -όπως έχουμε συχνά πυκνά κατηγορήσει τα παιδιά- μπροστά σε μία παιχνιδομηχανή ή ένα κομπιούτερ.
Όμως είναι ΕΔΩ! Και τα πάρκα, οι πλατείες, τα δασάκια, οι αυλές των σχολείων είναι γεμάτες αυτές, τις προ διακοπών, ημέρες από παιδιά, μικρότερα και μεγαλύτερα, που παίζουν και διασκεδάζουν όπως πρέπει να παίζουν και να διασκεδάζουν, έξω από τους τέσσερις τοίχους και όσο το δυνατό πιο κοντά στη φύση, φωνάζοντας και γελώντας.
Οι χώροι που προσφέρονται για να τα φιλοξενήσουν, δεν είναι -θεωρώ- αρκετοί. Για να προσελκύσουμε όσο το δυνατό περισσότερα παιδιά να τραβήξουν την πρίζα της παιχνιδομηχανής και να κλείσουν τον υπολογιστή, πρέπει να τους παρέχουμε όμορφους, καθαρούς, ασφαλείς χώρους για να κυκλοφορήσουν, να παίξουν, να κοινωνικοποιηθούν. Κι εκεί, έχουμε νομίζω μείνει λίγο πίσω…
Η Αυτοδιοίκηση άραγε ακούει ή περιμένει να φτάσουν σε ηλικία ψήφου για να ασχοληθούν μαζί τους και με τις ανάγκες τους;
